ตราบาปเถื่อน

“นอนกับฉันไหม” คนตัวโตย้ำถามอีกรอบ
ตาลหวานไม่รู้จริงๆ ว่าควรตอบเช่นไรดี แต่ตอนนี้ดวงตาของเธอเบิกโพลงอยู่ในความมืด มองเห็นเพียงโครงหน้าหล่อเหลาของคนตัวโตที่ขยับขึ้นมานอนคร่อม พอเขาทำแบบนั้นเธอจึงดันแผ่นอกแกร่งทันที
“เธอจะปฏิเสธฉันไหม ขอแค่เธอเอ่ยปากฉันก็จะ...”
“นอนค่ะ” เสียงหวานสั่นเอ่ยแทรกขึ้น มือบางนุ่มเปลี่ยนเป็นกำเสื้อบริเวณแผ่นอกกระด้างไว้แน่น ดวงตาที่เคยหวาดหวั่นของเธอเปลี่ยนแปลงเป็นเชิญชวนทันที “นอนกับฉันสิคะ”
“เธอจะไม่เสียใจ”
“ค่ะ”
“เธอจะไม่ร้องไห้หรือว่าเกลียดฉัน”
“ค่ะ”
“แน่ใจนะ”
“ถ้าจะต้องสูญเสียสิ่งมีค่าบนเรือนร่างให้กับใครสักคน ฉันก็อยากจะเลือกคนคนนั้นด้วยตัวเองค่ะ”
“ฉันเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ และเราก็เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก”
“มันจะเป็นอะไรไปละคะ ในเมื่อการรู้จักคนคนหนึ่งมานาน มันก็ไม่ได้การันตีว่าเขาจะเป็นคนดี บางทีคนที่เพิ่งพบกันอาจจะดีมากกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่าก็ได้”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เธอจะไม่ได้ยินคำขอโทษจากฉัน”