พันธะรักสองเรา

เพราะความทรงจำระหว่างเธอกับเขาได้หายไป
ทำให้เขากลายเป็นคนเลวววว... ในสายตาของเธอ
ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาเองยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
-----------------------------
“อย่ามายุ่งกับฉัน แล้วไปจากชีวิตฉันเสียที ไปเสียที ไป....” น้ำเสียงที่เค้นออกมาทั้งแววตาและอารมณ์ที่ใส่ เรียกว่าจัดเต็ม เพียงแต่หญิงสาวควบคุมไม่ให้เสียงดังจนเป็นการรบกวนการนอนของลูกสาวตัวน้อย แต่พูดได้ไม่จบประโยค คีรีก็จัดการจำกัดคำต่อว่าผลักไสให้อยู่แต่ในลำคอของเธอแทนด้วยการปิดช่องทางการส่งเสียงด้วยริมฝีปากของเขาแทน
“อื้อ...อ่อย..อั๋น...อ่อย...” พลอยใสทั้งผลักทั้งดันร่างหนาให้ถอยห่าง พร้อมกับส่งเสียงที่ฟังไม่ได้ศัพท์ บอกให้ชายหนุ่มปล่อยเธอ ซึ่งไม่นานคีรีก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
เพี้ยะ! ฝ่ามือเล็ก ๆ เหวี่ยงกระทบเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาจนขึ้นเป็นรอยแดง แต่การตอบโต้ก็กลับมาเร็วเช่นกัน คีรีส่งสองมือคว้าใบหน้าของหญิงสาว บังคับให้แหงนเงยรับจูบของเขาอีกครั้ง และครั้งนี้ร้อนแรงกว่าครั้งแรกอีกหลายเท่า บดขยี้จนพอใจ จึงได้คืนอิสระให้กับสาวหมวยอีกครั้ง
พลอยใสยืนโมโหจนตัวสั่น หน้าแดง หูแดง และริมฝีปากก็แดงจัดเพราะบอบช้ำจากการกระทำของผู้ชายตรงหน้า มือขวายกขึ้นง้างอย่างเตรียมตัวจะฟาดหน้าของคีรีอีกครั้ง
“เอาสิ! คุณตบ ผมจูบ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันนะว่ารสนิยมคุณเป็นแบบนี้” คำพูดของชายหนุ่มได้ผล มือเล็ก ๆ ที่แบอยู่เปลี่ยนเป็นกำแน่นทันทีด้วยความคับแค้นใจ “หึหึ ไปกินข้าวได้แล้ว หรือว่าต้องให้ผมป้อนด้วย”