พิศวาสรัก

“ไทม์ ทำไมไม่เคาะประตู” พลอยไพลินถาม
“พลอยไม่รับสายไทม์”
“พลอยคุยธุระอยู่”
“พลอยกดสายไทม์ทิ้ง”
“ก็เพราะพลอยไม่สะดวกคุย”
“พลอยปิดเครื่องหนีไทม์”
“เพราะไทม์เซ้าซี้พลอยเกินไปแล้วนะ พลอยต้องมีธุระส่วนตัว และพลอยก็ทำงาน”
“พลอยไม่เคยเป็นแบบนี้กับไทม์”
“ไทม์กำลังไม่มีเหตุผล”
“เพราะพลอยเปลี่ยนไปก่อน ไทม์เลยเป็นแบบนี้”
“....”
“พลอยไม่อยากพูดกับไทม์” เพทายว่าและเริ่มหงุดหงิดใจ
“....”
“ไทม์หิว ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า หิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว” เพทายเริ่มใช้ลูกอ้อน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มไม่สนใจ
“กินเค้กไหม เดี๋ยวพลอยจะให้เด็กยกมาให้”
“ออกไปกินข้าวข้างนอกกันนะ” เพทายเริ่มเข้าเรื่อง
“พลอยทำงานอยู่”
“เดี๋ยวค่อยทำก็ได้ นี่ไทม์สละเวลาทั้งหมดไม่ทำงานเพราะให้พลอยง้อนะ”
“พลอยไม่ผิด ทำไมต้องง้อไทม์ด้วย” พลอยไพลินว่า เมื่ออีกฝ่ายทำตัวเป็นเด็กๆใส่เธอ
“พลอยสนใจคนอื่นมากกว่าไทม์”
“พลอยไม่จำเป็นต้องสนใจแต่ไทม์นี่”
“แต่พลอยเป็นคนพิเศษของไทม์นะ และไทม์ก็เป็นคนพิเศษของพลอย”
“ก็แค่เพื่อน”
“เราเป็นมากกว่าเพื่อน ที่ไม่ใช่เพื่อนนะ” พลอยไพลินส่ายหน้าให้คนเอาแต่คิดจะเอาชนะของอีกฝ่าย
“ตกลงจะไปกินไหมข้าว” พลอยไพลินว่าก่อนจะเดินนำออกไป เพทายยิ้มก่อนจะรีบตามไป