มือปราบสะท้านสิบทิศ ตอน คืนความสุขให้ชุมชน เล่ม ๒ (จบ)

เมื่อมีกลุ่มคนรวมตัวกันก่อความไม่สงบ สร้างสถานการณ์ และสร้างความปั่นป่วนให้เกิดขึ้นบนผืนแผ่นดิน เพราะขัดแย้งในเรื่องของความคิดที่เห็นต่าง ทางหน่วยเหนือจึงส่งหน่วยงานของตนเองมาเพื่อคืนความสุขให้กับแผ่นดิน
ฝ่ายตำรวจจึงส่งมือปราบพระกาฬ นำโดยพล.ต.ท.สงคราม ยามอุทิศ ผู้ช่วยผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ เจ้าแห่งตำนานมือปราบสิบแผ่นดินอันลือลั่นในอดีตเมื่อยี่สิบปีก่อนโน้น และมีสโลแกนที่ดังกึกก้องไปทั้งสิบทิศนั่นก็คือ...
จะไม่รีดไถให้สิ้นคิด จะพิชิตโจรจัญไรไม่หวั่นไหว
จะรักษาเกียรติตำรวจให้เกริกไกร จะคุ้มภัยให้ประชาได้อยู่เย็น
พร้อมด้วย พล.ต.ต.เอกรัตน์ รัตนา ผู้บังคับการตำรวจภูธรเวียงชัย มือปราบหน้าหยก ลูกศิษย์มือปราบสิบแผ่นดินรุ่นที่หนึ่ง ผู้มีสโลแกนว่า...
คนมีทรัพย์หนึ่ง คนมีสมัครพรรคพวกหนึ่งและคนมีบารมีหนึ่ง มีคดีความต้องติดคุก ไม่มีอภิสิทธิ์ใดๆทั้งสิ้น!
พ.ต.อ.แดน นรชน ผู้กำกับการสถานีตำรวจเพียงเดือน มือปราบสิบห้าอันตราย ลูกศิษย์มือปราบสิบแผ่นดินรุ่นที่สอง เจ้าของสโลแกนอันลือลั่นคือ
ข้าจะพิทักษ์ และรับใช้ประชาชน ข้าจะอดทนต่อความลำบาก ข้าจะไม่มักมากในลาภผล ข้าจะมุ่งบำเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ต่อสังคม
และ พ.ต.ท.ภุชงค์ นาคราช สวป.ผาดิน มือปราบสะท้านแผ่นดิน ผู้ซึ่งเดินตามแนวทางของ พ.ต.อ.แดน และยึดถือมือปราบสิบแผ่นดินเป็นแม่แบบอย่างเคร่งครัด มีสโลแกนอันอบอุ่นต่อมวลชนคือ...
หลับเถิดประชา ข้าจะคุ้มภัย
กลุ่มมือปราบพระกาฬจะใช้วิธีการใด เพื่อลดความขัดแย้ง และคืนความสุขให้แผ่นดินในครั้งนี้
แฟนพันธุ์แท้ของ “สิงขร” ต้องไม่พลาดผลงานเรื่องเยี่ยม ที่ได้บรรจงสรรค์สร้างนิยายน้ำดี ซึ่งเกิดขึ้นจริงบนโลกใบนี้ รับรองว่า...สนุกครบทุกรส จนคุณวางไม่ลงอย่างแน่นอนใน “มือปราบสะท้านสิบทิศ ตอนคืนความสุขให้ชุมชน” ซึ่งเป็นอีกภาคหนึ่งของ มือปราบสิบแผ่นดินที่โด่งดังและเป็นที่ชื่นชอบ ครองใจท่านผู้อ่านมาแล้วครับ
ตัวอย่างบางตอน
พ.ต.ท.ภุชงค์และ ร.ต.อ.หญิงวิไลลักษณ์มีโอกาสได้ทำงานใกล้ชิดกันอีกครั้ง หลังจากครึ่งคืนที่ผ่านมานั้น สวป.หนุ่มรูปงามถูกเลือกให้เป็นบัดดี้กับส.ต.ต.หญิงพิไลเลิศทิ้งให้นายตำรวจหญิงต้องฉายเดี่ยว แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ถือว่าเป็นเรื่องของงาน และจำนวนคนไม่ครบคู่ เพราะมีเพียงเก้าคน
เมื่อทั้งคู่เดินลัดเลาะป่ามาในความมืด ซึ่งอากาศเย็นเยียบใกล้รุ่ง และใกล้จะถึงค่ายทหารหน่วยทหารพัฒนา อันเป็นเป้าหมายสำคัญที่จะได้รูปถ่ายทหารในค่ายแห่งนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าหากถูกทหารยามจับได้มีหวังร่างพรุน แม้จะมีเสื้อเกราะอ่อนสวมกันหน้าอกก็ตามที แต่ส่วนอื่นไม่ได้มีอะไรป้องกันเลย
ในนาทีนั้น...นายตำรวจหญิงรีบดึงมือนายตำรวจชายไว้ เพื่อให้หยุดอยู่ข้างถนนหลังค่ายทหารหน่วยทหารพัฒนาพร้อมกระซิบถาม...
"คุณคิดแผนนี้มาเพื่อจะให้ฉันได้ร่วมงานใกล้ชิดคุณเป็นการปลอบขวัญฉันที่ต้องฉายเดี่ยวงานที่ผ่านมาใช่มั้ย"
เขาหยุดเดินแล้วถอดแว่นไนท์วิชั่นออก หันมาสวมกอดเธอ...
"ก็แน่ละซิครับ งานค่ำมืดดึกดื่นเสี่ยงตายแบบนี้ ผมก็อยากจะอยู่ใกล้ชิดคุณ เผื่อเป็นอะไรไปก็จะได้ทันดูใจกันเป็นครั้งสุดท้ายไง แล้วมันผิดตรงไหน"
เธอผลักเขาออกห่างนิดหนึ่ง...
"งานคืองาน เรื่องส่วนตัวคือเรื่องส่วนตัว"
"แต่ผมเอาเรื่องส่วนตัวไปด้วยกับเรื่องงาน"
"มันต้องแยกกัน"
นายตำรวจหญิงเถียง
"เอาน่า...ขอหอมเพื่อมีกำลังใจหน่อย"
ก้มหน้าลงใช้จมูกชุกไซ้ที่ซอกคอเย็นเยียบ
ถูกผลักไสทันที..."อย่านะ"
"อ๋อ...เหม็นขี้ฟันผมใช่มั้ย"
"ก็แน่ละสิ"
"แต่ขี้ฟันคุณหอมนะวิ"
"ขี้ฟันบ้านคุณนะสิหอม"
ก่อนที่นายตำรวจชายหญิงทั้งสองจะนัวเนียกันมากไปกว่านั้น แสงไฟรถมอเตอร์ไซค์สาดส่องมาแต่ไกลพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์ แล้วมาจอดดื้อๆตรงศาลาข้างหน้าห่างจากที่ทั้งสองหยุดยืนอยู่แค่ห้า
เมตรเศษเท่านั้นเอง แต่คนขับมอเตอร์ไซค์ไม่เห็นทั้งสองแน่ เพราะยืนบังพุ่มไม้อยู่
ภุชงค์รีบสวมแว่นไนท์วิชั่นทันที ทำให้มองเห็นชายคนหนึ่งจอดมอเตอร์ไซค์แล้วยืนข้างๆนั่นเอง เดี๋ยวเดียวก็มีมอเตอร์ไซค์วิ่งมาจากทิศทางตรงกันข้ามมาจอดกึกที่ศาลาแล้วชายคนขับก็ตั้งแสตนด์เอียงพร้อมกับเดินเข้ามาหา เอ่ยเสียงดัง...
"ว่าไงจ่าชัช โอเคตามนั้นมั้ย"
"ของพร้อม พันเม็ดนะ"
"เงินผมก็พร้อมตามที่ตกลงกันในราคาใหม่"
ทั้งคู่ยื่นหมูยื่นแมวกันท่ามกลางความมืดสลัว แล้วคนที่มารับของก็บึ่งรถจากไปไม่พูดอะไรทั้งสิ้นคงจะคุยกันทางโทรศัพท์ดิบดีแล้ว
ทว่า...คนส่งมอบของซึ่งชื่อจ่าชัช ยังคงฉายไฟนับเงินออกเป็นสองปึกและต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อเงาร่างสองร่างเคลื่อนเข้ามาประชิด เสียงฝ่ายชายออกคำสั่งหนักแน่น...
"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยอมให้จับกุมเดี๋ยวนี้"