หวงรัก ภรรยาสมมุติ

“ก็ขอกอดหน่อยสิ เหมือนเมื่อคืนไง นอนกอดคุณแล้วผมหลับสนิทดี”
“ไม่เอาหรอกค่ะ คุณพีหลับสนิท แต่เจ้าเอยสิ นอนไม่หลับเลย” เธอค้อนตาคว่ำ
“แค่กอด ไม่ชวนเจ้าเอยมีอะไรกันเหมือนเมื่อหัวค่ำหรอกน่า สัญญา” พิรัชย์พูดออกมาโดยหารู้ไม่ว่านั่นกำลังทำให้หญิงสาวอายจนเนื้อตัวร้อนผ่าวไปหมด แก้มใสแดงเรื่อลามไปถึงใบหูและต้นคอ
“ไม่เอาค่ะ” เธอสะบัดหน้าพรืด แต่ไม่ทันได้หันหลังให้เขา พิรัชย์ก็ตามไปรั้งใบหน้าเรียวสวยไว้ในฝ่ามือใหญ่ ตรึงไว้เสียก่อน
“นอนไม่หลับทรมานมากเลยนะเจ้าเอย ช่วยผมหน่อยสิ”
“ก็ก่อนหน้านี้ที่จะแต่งงาน คุณพีใช้วิธีไหนหลับละคะ”
“ไม่มีเลย กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าทุกคืน”
“ทำไมคะ? มีอะไรต้องคิดมากขนาดที่นอนไม่หลับเหรอ?” คำถามของเธอทำให้สีหน้าเข้มจางลงพลัน เขาถอนมือออกจากใบหน้าสวย ไม่ตอบอะไร แต่กลับเอ่ยเสียงอ่อนกว่าครั้งไหนๆ
“แค่นี้เอง ช่วยผมหน่อยไม่ได้เหรอครับเจ้าเอย เราเป็นสามีภรรยากันนะ แค่กอดเอง ไม่ได้จริงๆ เหรอ”
ตาบ้านี่...อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองเธอสิ ไม่นะ...อย่าอ้อนวอนเหมือนเด็กที่กำลังหลงทางแสนน่าสงสารจะได้ไหม