มนตร์จุมพิตพยัคฆ์ร้าย

ลายพยัคฆ์ ศารทูล นักธุรกิจผู้ซ่อนความลับแห่งเผ่าพันธุ์ครึ่งคนครึ่งเสือของตนเองไว้ภายใต้ใบหน้าดุดัน ดวงตาที่แสนลึกลับ น่าค้นหา หากก็ทรงเสน่ห์จนยากจะต้านทาน เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนจริงจัง ยกเว้นเพียงคนเดียว เหมือนแพร ณัฐนันท์ เด็กสาววัยใส ผู้ต้องตกอยู่ในความดูแลของเขาตามพินัยกรรมที่บิดาทิ้งไว้ให้

ในค่ำคืนที่บิดาถูกฆาตกรรม ชีวิตของเหมือนแพรก็พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ เมื่อชายลึกลับผู้หนึ่งมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ บังคับขู่เข็ญด้วยดวงตาสีนิชประกายเหลือบอำพันทรงอำนาจ และประกาศกร้าวว่าเป็นผู้ปกครองของเธออีกด้วย หญิงสาวไม่ไว้ใจ ไม่เชื่อใจเขาเลยแม้สักนิด แน่นอนว่าเธอติดหนี ทว่าแม้จะวิ่งไปไกลเท่าไหร่ก็ไม่อาจหนีพ้นกรงเล็บของเขาได้...เป็นกรงเล็บที่มีทั้งความปรารถนาอันเร่าร้อน ความนุ่มละมุนแสนหวาน และเสน่ห์อันยากจะต้านทานยิ่งนัก!

เขาเห็นเธอเป็นกระต่ายตัวเล็กๆที่จะจับกินเสียเมื่อไหร่ก็ได้
ส่วนเธอ...เห็นเขาเป็นพยัคฆ์ร้ายผู้ยิ่งใหญ่ ทรงอำนาจและน่าเกรงขาม ทว่าในมุมหนึ่ง...มุมที่มีไว้สำหรับเธอเพียงคนเดียว เขาก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งผู้มีหัวใจรัก มอบให้เธออย่างมั่นคง หนักแน่น และไม่มีใครเสมอเหมือน!

(เคยตีพิมพ์โดยใช้นามปากกาหยาดดาว)

----------------------------------------------

“อยู่กันมาตั้งสองเดือนแล้ว ฉันเคยทำอะไรเธอมากกว่าจูบรึไง”
“แค่จูบ ก็...มากเกินไปแล้วค่ะ”
“แต่ฉันชอบ”
คนฟังเบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน อ้าปากค้างอย่างไม่คิดว่าจะได้ยินคำนั้นจากปากของเขา
“ชอบยังไงก็ไมควรค่ะ คุณเป็นผู้ปกครองของฉันนะ”
คนถูกทักท้วงเลิกคิ้ว แล้วยักไหล่ด้วยท่วงท่าชวนมอง
“พอพ้นคืนนี้ก็ไม่ใช่แล้ว...จริงไหม”
ไม่รอให้เธอได้เอ่ยคำใด เขาแตะริมฝีปากลงบนเรียวปากของเธอแผ่วเบา...เพียงแค่นั้นเหมือนแพรก็ตัวแข็งทื่อ หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นไปเสี้ยววินาที
พอเขาถอนริมฝีปากออก เขาก็กระซิบบอกด้วยเสียงสั่นพร่าว่า
“ปากเธอหวานมาก สาวน้อย”
เป็นคำพูดที่ทำให้แก้มของเธอแดงปลั่ง ความร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่างจนเธอคิดว่าตัวเองคงจับไข้เสียแล้ว
“อ้อ...ฉันลืมบอกไป” เขาไล้ปลายนิ้วกับแก้มของเธอ พร้อมกับเอ่ยด้วยสุ้มเสียงที่เปี่ยมด้วยความหวัง “ฉันมีของขวัญวันเกิดให้เธออีกอย่าง”
สิ้นเสียงนั้น ลายพยัคฆ์ก็บดจูบลงมา คราวนี้ไม่แค่แตะ แต่เป็นการจูบจริงๆ จูบแบบที่เขาเคยละเลียดชิมเมื่อคราวก่อนนั่นล่ะ แต่วันนี้มันนุ่มนวลและอ่อนโยนกว่าเดิมหลายเท่านัก
เหมือนแพรพยายามขัดขืนแล้ว อย่างน้อยเธอก็คิดว่าเธอขัดขืน ไม่ได้ยินยอมง่ายๆ แต่ไม่รู้เพราะเธอชอบจูบของเขาด้วยหรือเปล่า การขัดขืนจึงกลายเป็นการดิ้นขลุกขลักเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง
จูบของเขาไม่ต่างอะไรกับยาเสพติด เมื่อได้ลองครั้งหนึ่งแล้ว เธอก็ตัดใจผลักรอยจูบนั้นออกไปไม่ได้