บำเรอสวาทวิมานอสูร

“เธอมันก็เหมือนแม่ของเธอ ร่าน แพศยา เหมือนกันไปหมดทั้งนิสัยแล้วก็ความร่าน!” คำด่าทอที่อีกฝ่ายส่งกลับมารุนแรงเหมือนถูกคลื่นทะเลลูกใหญ่สาดซัดเข้าที่ใบหน้าไม่มีผิด แม้ในใจอยากจะยอกย้อนตอบโต้กลับไปบ้าง แต่จิตใต้สำนึกก็สั่งให้หญิงสาวเลือกที่จะเงียบก่อนจะลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับคนบ้าอำนาจข่มความกลัวเอาไว้ให้ลึกสุดใจ เธอไม่ปลอดภัยแน่ๆ หากยังอยู่ในห้องนี้กับเขาสองต่อสองในขณะที่g-kแทบจะไม่หลงเหลือสติให้ได้เห็น
เมื่อจิตใต้สำนึกสั่งการให้หนี สองเท้าเล็กๆ ก็ก้าวมุ่งตรงไปยังประตูโดยทันที แต่ยังไม่ทันจะถึงจุดหมาย เอวคอดกลับถูกกระชากอย่างแรงจากด้านหลังเข้าเสีย ก่อนจะถูกกลับให้ล้มไปลงบนเตียงอีกครั้งด้วยฝีมือคนเถื่อน
“อย่านะคะแพทริค อย่าทำฉัน!”
“อย่าเล่นตัวนักเลย! ถ้าเกิดทำตัวดีดีบางทีฉันอาจจะตบรางวัลให้เธออย่างงาม อยากได้อะไรเพื่อแลกกับเสียงครวญครางดีล่ะ เงิน ทอง หรือรถใหม่สักคันดี!!” เรียวนิ้วเล็กถึงกลับทนไม่ไหวทิ้งความกลัวเอาไว้ด้านหลังฟาดลงไปกลางใบหน้าของคนเลวตรงหน้าอย่างแรงให้สาสมกับคำพูดเลวๆ ที่เขาพ่นมันออกมา
“เธอกล้าดียังไงตบฉันเพียงขวัญ!” แพทริคขบกรามตวาดถามเสียงสั่นด้วยความโมโหก่อนจะใช้ลิ้นดุนปากตนเองเอาไว้แน่น มือแกร่งกดข้อมือบางแนบชิดข้างตัวเพื่อให้หล่อนหยุดพยศดื้อรั้น ภายในใจนึกอยากจะปรบมือให้ดังๆ กับการกระแสดงละครชั้นเลิศในบทหนูน้อยผู้แสนไร้เดียงสา
“มากกว่านี้ฉันก็กล้า! ถอยออกไปนะคนเลว!”
“ถอยน่ะถอยแน่ แต่หลังจากนี้ต่างหาก!” สิ้นคำนั้นมือหนาก็กระชากเสื้อตัวจิ๋วออกไปให้พ้นตัวก่อนจะแนบชิดร่างเล็กที่กำลังดิ้นเร่าอย่างหนักด้วยท่อนขาแกร่งทั้งสองข้างของตน เธอจะต้องสำนึกและเสียใจที่ตบหน้าคนอย่างเขา และเขาจะไม่ปราณีเธออีกต่อไป