ราตรีรัญจวน

“บางทีฉันก็แค่อยากได้เพื่อนกินข้าว ต้องการเพื่อนคุยซักคน” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลง ริมฝีปากสวยที่ยังประดับรอยยิ้มลึกลับ แตะลงบนหลังมือเธอแผ่วเบา แววตาที่ช้อนมองขึ้นมาของเขาเหมือนเสือที่กำลังเล่นกับเหยื่อของมัน
เขากำลัง ‘เล่น’ กับเธอ
“คงจะเพลิดเพลินดีเหมือนกันถ้าได้นั่งกินข้าวไป คุยกับผู้หญิงสวยๆ ไปด้วยว่ามั้ย”
“ฉันคุยไม่เก่ง” ร่างแบบบางกระถดตัวหนี ทว่าเขาตามมาประชิด สองแขนคร่อมตัวเธอไว้ กันไม่ให้ผละหนีอีกต่อไป
เขายิ้ม รอยยิ้มมาดหมายทำเอาเธอตัวสั่น ตกใจ หวาดหวั่น และ...ตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน มันเป็นไปได้ยังไง ใบหน้าหล่อเหลาโฉบต่ำลงมา...
“งั้นเธอคงจะให้ความเพลิดเพลินอย่างอื่นกับฉันได้”
“ฉันไม่...”
นิ้วเรียวยาวเชยคางเธอขึ้น ริมฝีปากสวยคู่นั้นแตะลงบนปากเธอ วิมาริดาตัวแข็ง เป็นครั้งแรกที่ถูกผู้ชายจุมพิต ปากเขากดลงบนริมฝีปากเธอ แล้วเริ่มขบเม้มริมฝีปากล่าง
เธอทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ…