ว่าวหลงลม

“เคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าเราอาจจะต้องปีนต้นงิ้ว”

“ฉันไม่รู้จักต้นงิ้ว”

“มันเป็นต้นที่มีหนามแหลมคม ที่เค้าจะให้เราปีนขึ้นไป หนามจะบาดเราจนเลือดไหลไปตามมือเท้า พอไปถึงข้างบน นกก็จะจิกลูกตาเรา”

“นิทานหลอกเด็ก” เสียงของพิมภัทราเยาะเย้ย “อย่าหลอกให้กลัวเลย...วิทยาศาสตร์ยังพิสูจน์ไม่ได้ ก็ไม่น่าเชื่อหรอก”

เขาเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ชิดกับใบหน้าหวานรูปหัวใจมากขึ้น

“รู้ตัวไหม ว่าตอนนี้เราไม่ใช่สาวน้อยอีกต่อไป”

แล้วเขาก็ประกบปากลงไปที่ปากบาง พิมภัทราตอบสนอง ความเร่าร้อนของอารมณ์คุโชนดังไฟที่กำลังปะทุจนไม่อาจดับได้

ความถูกผิดถูกลืมเลือน นาทีนั้นไม่มีสิ่งใดๆ ฉุดรั้งให้ทั้งคู่กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง