จ้าวหฤทัย

การเดินทางสู่จักรวรรดินครในฐานะ ‘นางกำนัลกำมะลอ’ เป็นจุดเริ่มต้นในการเปลี่ยนแปลงดวงพระชาตาของเจ้าฟ้าหญิงอุษาวตีวรารัตน์ สู่การเป็น ‘จ้าวหฤทัย’ ของใครบางคน

องค์อุษาวตีจ้องพระพักตร์คมที่เริ่มมีไรพระมัสสุประปราย แม้จะไม่อยากเริ่มต้นด้วยการสนทนากันในเรื่องที่อาจทำให้ขุ่นพระทัย แต่ก็ไม่อยากเก็บเอาไว้ให้เคลือบแคลง
“หม่อมฉันอยากถามเรื่องจดหมายเพคะ” พระสุรเสียงนั้นเบายิ่งนัก แต่กลับชัดในพระหทัยของผู้ฟัง
องค์ตรีทศยุทธทรงปล่อยพระพาหาของเจ้าฟ้าหญิงทันที พร้อมกับจ้องพระพักตร์งามเขม็ง ก่อนจะรับสั่งด้วยพระสุรเสียงอันดัง ซึ่งแสดงให้เห็นถึงพระอารมณ์อันขุ่นมัว
“อ้อ! ที่แท้ก็มาตามหาจดหมายรัก”
องค์อุษาวตีทรงขมวดพระขนง ไม่ดำริว่าจะได้ยินรับสั่งเช่นนี้
“เป็นพระองค์จริงๆที่ทรงเก็บไว้ ทำไมต้องทำเช่นนี้ด้วยเพคะ จดหมายนั่นเป็นจดหมายส่วนตัวของหม่อมฉัน ซึ่งพระองค์ไม่มีสิทธิ์”
รับสั่งนี้ก่อให้เกิดโทสะในพระหทัยขององค์ตรีทศยุทธ พระองค์จึงจับพระอังสาของอีกฝ่ายให้เข้าชิดกับพระวรกาย แล้วเค้นพระสุรเสียงออกมา
“ไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นรึ! รู้หรือไม่ว่า เจ้าเป็นสิทธิ์ของข้าตั้งแต่วันแรกที่เหยียบย่างเข้าสู่แผ่นดินนี้แล้ว”
องค์อุษาวตีทรงตกพระทัย และรู้สึกเจ็บแปลบที่พระอังสาบริเวณที่พระหัตถ์หนาบีบกดด้วยพระอารมณ์รุนแรง แต่ยังทรงฝืนรับสั่ง
“หากแม้นทรงถือสิทธิ์ ก็ทรงมีสิทธิ์แค่เพียงร่างกาย แต่พระองค์ไม่ได้มีสิทธิ์ในหัวใจและจิตวิญญาณของหม่อมฉัน”
“อุษาวตี! อย่าได้บังอาจท้าทายข้านะ”
“หม่อมฉันไม่ได้ท้าทาย หม่อมฉันเป็นคน มิใช่สิ่งของ ทรงถือสิทธิ์การครอบครองไม่ได้”
ถ้อยรับสั่งนั้นยิ่งทำให้อีกพระองค์ทรงขุ่นเคืองในพระทัยยิ่งขึ้น องค์ตรีทศยุทธจึงทรงจับข้อพระหัตถ์บาง กึ่งจูงกึ่งลากออกจากห้องนกยูงทอง