พนันรักร้อยใจ

จะ สายไปไหมหากเขาจะเปลี่ยน เปลี่ยนจาก พนันร้าย ที่ทำลายหัวใจเธอจนย่อยยับ แปรเปลี่ยนเป็น พนันรัก ร้อยรัดหัวใจของเธอให้อยู่กับเขาไปตลอดกาล...

“ไหม...” ภาพที่เขาได้เห็นคือร่างของม่านไหมที่กำลังนอนอยู่บนพื้นหญ้า มือทั้งสองข้างปิดหูตัวเองไว้แน่น ร่างนั้นคุดคู้ราวกับร่างกายกำลังเจ็บปวด
“ไหม เป็นอะไร...” ภูมินทร์เข้าประคองร่างของเธอให้พยายามลุกขึ้นนั่ง
“โอ๊ย! เจ็บ...ฮึก” เหมือนเธอจะเจ็บถ้าต้องลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าที่ขาวอมชมพูอยู่เสมอบัดนี้กลับซีดขาวราวกับกระดาษ ภูมินทร์ใจสั่น เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของม่านไหม เขาสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างพยายามตั้งสติ แล้วจึงโทร. หาภาคภูมิซึ่งเป็นเบอร์เพื่อนคนแรกที่เขาเจอ เขาต้องรีบพาม่านไหมไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
ภูมินทร์บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับภาคภูมิเร็วๆ ก่อนจะวางสายไปเมื่อภาคภูมิบอกว่ากำลังจะถึงร้าน หันมาสนใจกับคนที่นอนอยู่บนตักของเขาต่อ
“ไหม...” เขาลูบแก้มของเธอแผ่วเบา มันเย็นชืดจนน่าตกใจ น้ำใสๆ ยังคงไหลรินออกจากตากลมโตไม่ขาดสาย
ฝนหยุดตกแล้ว เสียงฟ้าที่ร้องเมื่อกี้ก็หายไป แต่ความเจ็บปวดและความหวาดกลัวยังไม่หายไปจากใจของม่านไหม น้ำใสๆ ที่ออกจากดวงตาคู่สวย เสียงสะอื้นเบาๆ คือสิ่งที่เธอใช้บอกความรู้สึกของตัวเอง ตอนนี้แม้แต่คำพูดก็ยังไม่มีแรงจะเอื้อนเอ่ยออกมา
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้ข้างๆ ไหม”
“...” ไร้เสียงตอบกลับ เสียงหวานใสที่เขาเคยได้ยิน ปากอิ่มที่เขาเคยจูบมันคล้ายจะขยับเขยื้อน เหมือนเธอต้องการจะพูดกับเขาแต่กลับมีเพียงลมหายใจแผ่วๆ เพียงเท่านั้น
ปี๊น!
เสียงแตรรถที่เข้ามาคือภาคภูมิที่เขาโทร. หาเมื่อครู่ ภูมินทร์ช้อนอุ้มร่างปวกเปียกด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวว่าเธอจะเจ็บปวด แต่กระนั้นก็ยังได้ยินเสียงร้องครางออกมา ภูมินทร์ขบกรามแน่นเมื่อทำเธอเจ็บอีกครั้ง
“อดทนนะไหม เรากำลังไปโรงพยาบาลกันนะคะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกเมื่อเข้ามานั่งในรถโดยมีภาคภูมิเป็นคนขับ
“ไหม พูดกับพี่หน่อยคนดี...”
ดวงตากลมโตที่คอยลอบมองเขาอยู่เสมอ บัดนี้มันเหม่อลอยออกไปไกล เหมือนเธอไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาของเธอ ใจหาย... คำนี้เขาเพิ่งจะเข้าใจเมื่อเจอกับสถานการณ์ในตอนนี้
“ไอ้ภาค ขับเร็วๆ หน่อย” บอกภาคภูมิเสียงเครียดเมื่อเห็นอาการของคนบนตัก
“ไหม เจ็บมากหรือเปล่า พี่ขอโทษ มองพี่หน่อยนะคะ” ภูมินทร์ลูบแก้มของเธอแผ่วเบา หวังให้สัมผัสของเขาทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น อยากให้รู้ว่าเธอมีเขาอยู่ข้างๆ
และเหมือนม่านไหมจะรู้ตัว ดวงตาคู่สวยสบตาเขาแต่มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและว่างเปล่า ดวงตาของเธอใกล้จะปิดเต็มที และมันทำให้ภูมินทร์หวาดกลัว...
“ไหม!” เธอหมดสติไปแล้ว ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
“ไอ้ภาค ขับเร็วกว่านี้!”

ร่างของม่านไหมถูกวางลงบนเตียงเข็นเพื่อนำเข้าสู่ห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล
“ไหม อย่าเป็นอะไรนะ พี่ขอโทษ” ภูมินทร์พร่ำบอกคนที่เอาแต่นอนนิ่ง นาทีนี้เพิ่งรู้ใจตัวเองว่าม่านไหมสำคัญกับความรู้สึกเขามากแค่ไหน
“ไหม! ไหม”
“ไอ้ภูมิ อย่าเข้าไป”
ภาคภูมิรั้งร่างของเพื่อนเอาไว้ เมื่อภูมินทร์ทำท่าจะตามม่านไหมเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ก่อนจะปล่อยร่างกายใหญ่โตให้ทรุดลงกับพื้นหน้าห้องฉุกเฉิน แล้วน้ำใสๆ ที่ภาคภูมิไม่เคยเห็นมาก่อนก็ออกมาจากดวงตาคู่คมของเพื่อน
“ไหม พี่ขอโทษ...”
ภาคภูมิตบบ่าของเพื่อนเบาๆ สิ่งที่เขาเคยสงสัยชัดเจนก็วันนี้ ภูมินทร์รักม่านไหมแบบที่ม่านไหมเองก็รักเพื่อนของเขาแต่ผิดตรงที่มันเลือกที่จะปฏิเสธหัวใจตัวเอง
“พี่รักไหม พี่ขอโทษ...”