ตราบหัวใจยังไม่สิ้น

“สามีคุณเป็นยังไงบ้าง?”
เธอชะงัก ใจผิดปกติไปทันที อะไรอย่างหนึ่งทำให้ตวัตตาไปมองรูปถ่ายที่วางอยู่บนตู้ยาว รูปนั้นเป็นรูปถ่ายวันแต่งงาน และมันก็ตั้งอยู่ในทิศทางสายตาเหม่อๆ ของเขาเมื่อกี้ เธอก้มตัวมองของในตู้เย็น ขณะที่พยายามตอบด้วยเสียงเป็นปกติที่สุด
“เขาสบายดี”
“เขาคงรักคุณมาก..”
“ไม่ทราบค่ะ แต่เขาบอกอย่างนั้น เอ หมูหมดแล้วหรือนี่ ฉันตั้งใจจะทำหมูหวานใส่ข้าวคลุกกะปิเชียว”
ไม่มีเสียงตอบ วีรวรรณหันไปช้าๆ รู้สึกถึงความอึดอัดบางอย่าง ดังนั้น สีหน้าจึงมีรอยยินดีจนออกนอกหน้า เมื่อเห็นใครคนหนึ่ง ในชุดสีกากี กำลังชะเง้อชะแง้อยู่นอกรั้วบ้าน เธอพูดเร็วปรื๋อ โดยไม่มองหน้า ขณะเดินเร็วๆ ผ่านไป
“ไปรษณีย์มาส่งจดหมาย!”
ขณะรับซองจดหมายเนื้อเบาสีฟ้า มองลายมือหวัดๆ บนซอง หัวใจดูจะไม่พองโตเท่าที่ควร เพราะมันแกมพะวง แกมห่วงบางอย่าง เธอลดมือลงอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินมาหยุดอยู่ทางด้านหลัง ไม่คิดว่าจะซ่อน แต่ก็คล้ายไม่อยากให้.. เขา เห็น..
“ผมจะออกไปซื้อหมูให้ ต้องการมากไหม?”
“นิดเดียวก็พอค่ะ สัก ยี่สิบบาทก็พอ”
เขาพยักหน้า เดินดุ่มไปโดยไม่เหลือบแลซองจดหมาย วีรวรรณถอนใจยาว ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมจึงต้องกังวลกับท่าเดินดุ่ม ก้มหน้านิดๆ คล้ายคอตก ของคนที่ผละไป รู้แต่เพียงว่า ขณะอ่านจดหมายของ.รินทร์ ความรู้สึกไม่ยักตื่นเต้น ซาบซึ้ง อย่างเคย จนต้องถามตัวเองซ้ำๆ หลายครั้งว่า ดวงตาหม่นมัวของคนๆ นั้น มีอิทธิพลเหนือความผูกพันของสามีเขียวหรือ
อีกไม่นานนักหรอก ที่เธอจะเข้าใจ พร้อมกับเริ่มนึกหวาดความอ่อนไหวของหัวใจคน ที่ไม่ว่าจะมีภูมิความรู้ หรือวัยที่ผ่านชีวิตมาพอสมควร สิ่งเหล่านั้นก็ยังไม่สามารถเหนี่ยวรั้งอารมณ์อย่างหนึ่งของหัวใจ ที่เต้นเร่า ต้องการความ.ใยดี จากคนอื่น โดยไม่ยอมเต็มอิ่มได้เลย