บุษบาบัณยอดรัก

ภูไทรับปากรับคำอย่างไม่เต็มใจ ผิวบอบบาง ต้องทนุถนอม เห๊อะ เขาจะทนุถนอมคนผิวบางของแม่ให้ดีที่สุด ตาคมปรายตามองคนผิวบางที่ทำให้เขาโดนแม่ดุ เธอทำหน้ายิ้มระรื่นยืนอยู่ด้านหลังแม่ของเขา พอแม่ของเขาหันหน้าไปหาเธอ หน้ายิ้มระรื่นก็เปลี่ยนเป็นโศกเศร้าอย่างรวดเร็ว หึ เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ตีสองหน้าเก่งชะมัด ให้มันรู้ไปว่า นายภูไท เสธรโชติ จะแพ้ผู้หญิงอย่างเธอไมมีทางเสียหรอก
------
ร่างบางของบุษบาบัณต้องชะงักเมื่อเห็น ร่างหนาใหญ่ที่เปลือยเปล่ายืนหันหลังให้เธออยู่กลางสายน้ำ ตรึงขาเรียวของลูกสาวคนสุดท้องของคุณนายบานชื่นให้ติดอยู่กับที่ ขาเรียวเสลาแข็งเป็นหินเธออยากหันหลังแล้วก้าวขาหนีจากตรงนี้ แต่เส้นประสาทมันไม่สั่งการ ดวงตากลมโตสีนิลเข้มเบิกโพลงกับภาพที่เห็น ผมที่ยาวละต้นคอเปียกลู่กับศีรษะเคลียไหล่กว้าง น้ำใสไหลพราวตามแผ่นหลังลงสู่เบื้องล่าง สะโพกหนาใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แก้มก้นทั้งสองข้างใหญ่และเต่งตึง มันแน่นมาก บุษบาบัณจ้องภาพนั้นตาไม่กระพริบ มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำเหนียวๆ ที่ไหลออกจากจมูกน้อยของเธอ
มันคือ ‘เลือด’
เลือดกำเดาอุ่นๆ ไหลไม่หยุด เธออยากเงยหน้าขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะภาพเบื้องหน้าได้ตราตรึงเธอไว้ ผิวกายภายในร่มผ้าของภูไทขาวกว่าด้านนอก ใช่เขาขาวเหมือนภูมิบดินทร์ฝาแฝดของเขา ส่วนที่ดำคล้ำเป็นส่วนที่อยู่นอกร่มผ้าทำให้เขาแลดูมีผิวสีที่ตัดกัน แขนใหญ่คล้ำแดดเพราะทำงานหนัก ส่วนแผ่นหลังขาวผ่อง ยิ่งสะโพกใหญ่และแก้มก้นของเขายิ่งขาวน่ามอง กุลสตรีศรีสยามหน้าแดงก่ำ มือบางปัดป่ายเลือดกำเดาไปมา นี่ถ้าคุณนายบานชื่นมาเห็นเธอตอนนี้ เธอต้องโดนลงหวายกลางแผ่นหลังอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เธอยอมทุกอย่าง ยอมโดนเฆี่ยนด้วยหวายลงด้วยแส้ ขอเพียงแต่ให้เขาหันหน้ามา
“โอ๊ะ” กุลสตรีศรีสยามอุทานเล็กน้อย เมื่อร่างหนาใหญ่กำลังเอี้ยวตัวหันมาทางเธอ โอ้คำอธิษฐานที่เป็นจริง ร่างบางรีบเล้นกายหลบหลังพุ่มไม้ด้านข้าง ตากลมสีนิลเข้มยังเพ่งมองภาพด้านหน้าไม่วางตา