วิวาห์วารี

“ผู้หญิงอะไรหนักเป็นบ้า...คุณจะลุกขึ้นได้หรือยัง แขนผมจะหักอยู่แล้ว” พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “คนหรือกระสอบข้าว...”
สะวารีเหมือนได้สติ สลัดความเศร้าเมื่อครู่จนกระเจิงก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเท้าสะเอวมองหน้าอีตาบ้าผมเผ้ารุงรังนี่อย่างเอาเรื่อง
หน็อยมาหาว่าฉันหนักเป็นกระสอบข้าวทั้งที่ฉันนะหุ่นบางเหมือนกระดาษอย่างนี้ ยอมได้ที่ไหน !
“นั่นปากเหรอ !”
หญิงสาวแผดเสียงลั่น วันนี้จะเอาเลือดหัวไอ้บ้านี่ออกให้ได้
“นี่เหรอ”
เขาใช้มือจับที่ปากของตัวเอง พร้อมกับถามขึ้นหน้าซื่อ อย่างกวนประสาท
“บ้านผมก็เรียกปากนะ บ้านคุณเรียกอะไรล่ะ”
“ปากเสียแบบนี้บ้านฉันเรียกตูด !”
หล่อนผลักอกเขาเต็มแรงทว่าชายหนุ่มกลับไม่กระเด็นแม้แต่น้อย กลายเป็นเธอที่กระเด็นออกมาแทน
“อะไรของคุณเนี่ย...พึ่งเจอกันวันแรกก็มาจับนมผู้ชาย หน้าไม่อาย”
เขาประณามเธอหน้านิ่ง ทั้งยังจ้องมองมาด้วยแววตาหยามเหยียดเต็มทน
“ใครเขาจับนมคุณไม่ทราบ...”
นั่นนมหรือหน้าผา แข็งยังกับหิน !
“ก็คุณนั่นแหละจับนมผม...ผมเสียเปรียบนะแบบนี้”
เขาว่าพร้อมกับจ้องมองมาที่หน้าอกเธอด้วยแววตาพราวระยับ
“ไม่ใส่เสื้อชั้นในอีกต่างหาก เป็นผู้หญิงภาษาอะไร”
“มันเรื่องของฉัน...มายุ่งอะไรด้วย”
“มันเรื่องของคุณก็จริง แต่มันเดือดร้อนผม”
เขาพูดเสียงห้าว พร้อมกับระบายเสียงหัวเราะช้า ๆ
“เวลาพูดกับคุณเนี่ยผมแทบจะไม่มองหน้าคุณเลย เพราะอย่างอื่นมันดึงดูดสายตาไปหมด”
“ทุเรศ...”
สะวารีกอดอกแน่น ไอ้บ้าวิวัช ปากคอเราะร้ายกว่าเดิมพันเท่า เจ็ดปีที่หายไปนี่คงไปสะสมสุนัขไว้ในปากกระมัง
“ผมเป็นผู้ชายนะ เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันไม่ได้หรอก”
สะวารีค้อนให้
“ถึงจะไม่มากเท่านักท่องเที่ยวที่อาบแดดข้างล่าง แต่ก็น่ามองเหมือนกันนั่นแหละ”
“ออกไปจากบ้านฉันเลยนะ !”
หญิงสาวพยายามดันร่างบึกบึนออกจากห้องครัวทว่าเขากลับไม่ขยับ เหมือนเธอกำลังผลักภูเขาก็ไม่ปาน
“บ้านคุณที่ไหน...นี่บ้านผม”
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฉันจะลงไปพักข้างล่าง แล้วพรุ่งนี้ให้เรือไปส่งฉันด้วย ฉันไม่อยู่ที่เฮงซวยแบบนี้ก็ได้”
“ก็ออกไปซิ...ตอนนี้เสือมันคงกำลังดักรอคุณอยู่ในป่านั่นแหละ”
เขาพูดพร้อมกับหัวเราะหึอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ยิ่งเป็นผู้หญิงเสือมันยิ่งชอบกิน...ไม่เชื่อก็ลองดู”