คลั่งรักมาเฟียร้าย (ซีรีส์ ใจที่ร้ายลงท้ายก็รัก)

เปลี่ยนจากชื่อเรื่อง มลทินสวาท เป็น(คลั่งรักมาเฟียร้าย)

เขาว่ากันว่าคนเรารวยจนหรือสวยหล่อเป็นเพราะโชคชะตาฟ้ากำหนด แต่ สำหรับรติกาล คิดแค่ว่าผู้ชายหน้าตาดี ดีกรีนักธุรกิจหนุ่มอย่าง เฮริค มิลลส์ตัน มีหน้าตาและความฉลาดเป็นอาวุธ แต่กับคิดได้แค่ว่า... ผู้หญิงเป็นแค่เกมอย่างหนึ่ง ยิ่งยากเท่าไหร่ มันเหมือนเป็นการท้าทายเรียกเลือดในกายเขาให้พุ่งทะยาน รีบคว้ามาเป็นของตนเอง หากแต่สาวสวยที่มีความมั่นใจเกินร้อย อย่าง รติกาล อนิรุธ ที่หลงเข้ามา เกือบทำให้เกมของเขาโอเวอร์ ...
“ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง ว่าคนรวยมีเงินซื้อทุกอย่างให้มาอยู่ในกำมือ ต้องการอย่างไหนก็ได้อย่างนั้น ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ แต่แค่ซื้อยาบำรุงสมองกลับไม่มีปัญญาซื้อ” ใบหน้าหวานจ้องตอบน้ำเสียงฉายชัดอย่างดูแคลน
“นิ เธอมันจะมากไปแล้วนะ...” เหมือนโดนตีด้วยท่อนไม้ขนาดใหญ่กลางแสกหน้า มือหนาง้างขึ้นเหนืออากาศ ดวงตาคมแสงกร้าวบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างสุดขีด หากแต่ไม่ได้ส่งไปยังจุดมุ่งหมายตามอารมณ์ กว่าหนึ่งวินาทีจึงถูกดึงลงโดยเจ้าของเอง “ได้ ในเมื่อเธอยั่วโมโหนัก ฉันจะชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ อยากได้สิ่งไหนก็ได้ใช่ไหม ดีแล้วเธออย่าขัดในสิ่งที่ฉันต้องการล่ะ”
แควก แควก!! เสียงดังชัดเจนของเสื้อผ้าเนื้อบางขาดกระจุย ติดกำมือหนาไปอยู่คนละทิศคนละทางเผยให้เห็นหน้าท้องขาวเนียนและแบนราบ ตากลมโตตะลึงค้างก้มมองดูตัวเอง
กว่าจะรู้สึกตัวอีกฝ่ายก็โยนสิ่งของที่เธอพกติดตัวไปอีกด้าน โดยไม่กลัวว่าสิ่งของด้านในของเธอจะเสียหายมากแค่ไหน โน้ตบุ๊กของช้าน! นั่นคือสมบัติที่มีค่าติดตัวเธอในตอนนี้ และเป็นสิ่งของอย่างเดียวที่เธอหวงมาก
“คุ คุณ... อุ๊บ!” เสียงขาดหายเมื่อริมฝีปากหนาไม่ปล่อยให้เสียงแหลมนั้นเล็ดลอดออกมาให้กระทบโสตประสาทนานเกินไป
สองมือหนากุมใบหน้าไม่ให้ขยับเลื่อน พร้อมดันให้แผ่นหลังบอบบางติดกับฝาผนังห้องซึ่งเป็นกำแพงไม่ให้อีกฝ่ายดิ้นหนีไปไหนได้ ด้วยการจำกัดเนื้อที่โดยคนตัวโตเป็นผลสำเร็จง่ายดาย ริมฝีปากหนาจึงพบเป้าหมายอย่างไม่ลำบากนัก
การลงทัณฑ์ยังคงทำหน้าที่โดยการบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างคนบ้าคลั่ง กัดเม้มดูดดึงเหมือนคนหิวกระหายมาแรมปี และอยากกลืนกินให้หายหิวในครา…