เงาเสน่หามายาชีค

“ฉันเป็นภรรยาของน้องชายคุณ...ภรรยาของชีคอัมรินห์ บิน อารีฟ บิน อาซิส อัลมาร์จาห์บีนเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“ไม่จริงนะปราง...คุณเป็น....”
ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยน้ำตาลุกวาว จ้องหน้าเขากร้าวกล้า ชีคอิรัมย์จำต้องยั้งคำนั้นไว้แค่ที่ริมฝีปาก
“อย่าทำให้ฉันรู้สึกตัวเองเป็นผู้หญิงแพศยามากยิ่งไปกว่านี้เลยค่ะ ไม่เช่นนั้นฉันคงไม่มีหน้ายืนอยู่บนผืนทรายซาดัสตามคำขอร้องของท่านชีคอารีฟอีกต่อไป”
“แต่ตอนนี้อัมรินห์ไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้วนะปราง”
ดวงหน้าเล็กส่ายไปมาปฏิเสธ
“ชีคอัมรินห์อยู่ในหัวใจของฉัน และจะอยู่ตลอดไป”
หัวใจของชีคอิรัมย์เจ็บ....เจ็บยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
“และหัวใจฉันก็รักเขา...รักสามีของฉัน...รักเขาได้คนเดียวเท่านั้น...โปรดอภัยต่อความผิดที่ไม่ได้ตั้งใจของฉันด้วยเถอะค่ะชีคอิรัมย์”
คำอ้อนวอนแสนเจ็บปวดนั่นกำลังจะคร่าชีวิตเขา...กำลังบีบหัวใจเขาให้เจ็บอย่างเหลือเกิน
“ถ้าหัวใจคุณรักใครได้คนเดียว ทำไมคุณถึงไม่รักผมล่ะปราง? ในเมื่อครั้งหนึ่งผมกับอัมรินห์ เรากำเนิดมาจากไข่ใบเดียวกัน เราเคยใช้หัวใจดวงเดียวกัน หัวใจผมกับเขาเคยเต้นไปพร้อมๆ กัน...เรามีหัวใจดวงเดียวกัน”