อุบายร้ายกับดักเสน่หา

"ในขบวนขันหมาก...ไม่มีญาติฝ่ายเจ้าบ่าว
ในวันวิวาห์...ปราศจากทะเบียนสมรส
ในหัวใจ...สิ้นไร้คำว่ารัก
ในความผูกมัด...จึงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง


“คุณพีทเมาแล้ว กลับไปนอนนะคะ”
“อิ่ม...ขอผมเห็นหน้าหน่อยนะครับ สัญญาว่าแค่เห็นหน้า”
“เมาแล้วไปนอนเถอะค่ะ”
“ถ้าไม่เปิดผมก็จะยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน”
บทเขาจะดื้อก็น่าตีไม่น้อย
“เห็นหน้าแล้วก็ไปนอนได้แล้วค่ะ”
ประตูห้องแง้มออกไม่มาก แต่ทำให้เห็นใบหน้าคมที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
พอเธอจะปิดมือใหญ่ก็ขยับขึ้นมายันเอาไว้
“อยากเห็นหน้า อยากรักที่สุดเลยทูนหัว”
พิทยาเวลาเมาดูหื่นห่ามขึ้นมามากโข
“สัญญาว่าแค่เห็นหน้า”
“เห็นหน้าแล้วก็อยากจูบนี่นา อิ่มน่ารักน่ากอดน่าจูบที่สุด ผมอยากนอนกล่อมอิ่มจัง...
สายสมรนอนเถิดพี่จะกล่อม เจ้างามจริงพริ้งพร้อมดังเลขา...”
“เมามากจริงๆ ด้วยกลับไปนอนนะคะ ฉันจะนอนแล้ว”
“อิ่มชอบช่อดอกพุดซ้อนกับกุหลาบแดงที่ผมให้ไหม ยังเก็บไว้หรือเปล่า
ช่อนั้นแทนใจพี่ยา ไว้ต่างหน้าคะนึงทุกยาม”
“เดี๋ยวสร่างเมาคงได้อายทีเดียว กลับไปนอนนะคะ”
“ครับกลับไปนอนก็กลับไปนอน ว่าง่ายๆ เมียจะได้รัก”
"