พิษร้ายเกมกามเทพ

“ฉันว่าเธอคงเป็นผู้หญิงวัยยี่สิบแปดคนเดียวบนโลกใบนี้ที่ยังเวอร์จิ้นอยู่ หรือว่าเธอเป็นพวกไดโนเสาร์หลงยุคกันนะ”
“คุณทินโชติ” กานต์รวีเอ็ดเสียงดังไม่แพ้กัน ทัตเทพหันกลับมาจ้องที่เธอและบิดาของเขาสลับไปมา
“ผมได้ยินพ่อกับแม่คุยกันถึงไดโนเสาร์ แม่เป็นไดโนเสาร์ด้วยเหรอฮะ”
ทินโชติหัวเราะไม่หยุด นานจนจำไม่ได้แล้วว่าเขาเคยหัวเราะแบบนี้เมื่อไหร่กัน จำได้ว่ามันเกิดขึ้นตอนที่ทัตเทพยังไม่เกิดด้วยซ้ำ เขากำลังขยับริมฝีปากจะพูด เธอจึงรีบพูดสวนขึ้นเสียงดังตัดโอกาสเขาทันที
“พ่อเธอหมายถึงแม่ชอบไดโนเสาร์น่ะ ไม่ได้เป็นสักหน่อย เข้าใจไหมว่าแม่เป็นมนุษย์ จะเป็นไดโนเสาร์ได้ยังไงกัน” เธอเข้าใจว่าทัตเทพไม่ได้รู้ความหมายโดยนัยด้วยอยู่แล้ว สักวันมีลูกสาวขึ้นมาเมื่อไหร่เถอะ เขาคงจะสำนึกได้ ว่าความไวไฟอย่างที่เขาต้องการมันไม่ได้น่าภาคภูมิใจอย่างที่คิดนักเลย
“เป็นมนุษย์ที่ไม่มีความรู้สึกตอบสนองอะไรเลย วิเศษเป็นบ้า”
“คุณทินโชติ!!!”