ยอดรักนักรบ

“ฉันเกลียดนาย” หญิงสาวพึมพำเสียงแผ่ว น้ำเสียงเจือไปด้วยความเจ็บปวด เธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ แต่กำลังพยายามหลอกตัวเอง ถ้าเลือกได้ เธอก็อยากจะเป็นอย่างที่ปากมันตะโกนบอกเขาอยู่ทุกวัน
ทักษ์กลืนน้ำลายลงคอ เดินไปหยิบเสื้อที่ฝาผนังมาคลุมตัวเธอแล้วอุ้มร่างบางขึ้นโดยไม่เอ่ยอะไร พาเธอออกจากกระท่อมเพื่อไปอาบน้ำเงียบ ๆ นัยน์ตาคมเรียบนิ่งอย่างไม่สามารถคาดเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ระหว่างทางไปยังลำธาร เอมอรก็ซุกซบอกแกร่ง น้ำตาใส ๆ ผุดที่หางตา ริมฝีปากสั่นระริก
“ทำไมนายถึงต้องมาอยู่ที่นี่?” หญิงสาวพึมพำในความมืด ทักษ์หยุดเดินทันที ก้มลงมองคนในอ้อมแขนอึดใจก่อนจะตัดสินใจก้าวขาเดินต่อ
“จะอะไรก็ช่าง ผมยังภูมิใจที่ได้สวมเครื่องแบบและทำหน้าที่ รับใช้ชาติ”
“แต่ฉันหมดความเชื่อใจในตัวนายตั้งแต่เห็นยาเสพติดที่พวกนายขนมากันแล้ว” เอมอรเหลือบตามองชายหนุ่มในความมืด ทักษ์เดินมาถึงลำธารพอดี เขาก้มลงสบตาเธอโดยไม่โต้เถียงแล้ววางเธอลงยืนก่อนจะยกมือกอดอก
“ผมจะบอกอะไรให้นะ คุณหนูถูกเลี้ยงดูมาเหมือนไข่ในหินแทบไม่รู้จักโลกภายนอกเลย ทุกสิ่งที่คุณหนูเห็นมันคือโลกที่สวยงาม โลกสวยงามมันไม่มีจริงบนโลกมนุษย์ใบนี้หรอก อย่าเชื่อใจใครเพียงแค่คน ๆ นั้นสวมเครื่องแบบหรือเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ คนเลวก็สวมเครื่องแบบได้เหมือนกัน”
“เหมือนนายน่ะเหรอ?” เอมอรแค่นยิ้ม ทักษ์หลุบตามองพื้นอึดใจก่อนจะยิ้มบาง ๆ
“ไปอาบน้ำ จะได้กลับไปนอน ดึกแล้ว”
“ไม่ต้องมาสั่ง!” เอมอรตวาดแว้ด
ทักษ์หรี่ตาลงทันที คุณหนูเอาแต่ใจอย่างเอมอรต้องถูกดัดนิสัยเสียบ้าง จะได้เลิกเหวี่ยงวีนใส่คนอื่นไปทั่วเสียที