โรมัน

ฤทธิ์ยาสลบทำให้บัวชมพูหลับไปอีกครั้งและตื่นขึ้นมาพบว่าเธอนอนหนุนแขนของโรมิรุสอยู่บนเตียงกว้าง เธอเอนศีรษะออกห่างเพื่อดูว่าเขาหลับอยู่หรือไม่ แต่เปล่าเลย...
โรมิรุสกำลังจับจ้องมองเธออยู่ ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาโจ่งแจ้ง
“หลับสบายไหม” น้ำเสียงเขาแหบพร่า
“ก็... นอนจนเมื่อยแล้ว”
เธอตอบอึกอักทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเขาจับกดและพลิกกายหนาขึ้นคร่อมเอาไว้
“แต่ข้าอยากได้รางวัลแล้ว” เขาพูดช้าและย้ำชัดทุกคำ
“รางวัลอะไรข้าไม่รู้เรื่อง”
“อย่ามาแกล้งไขสือ เจ้าทำให้ข้ารอนานเกินความอดทน”
โรมิรุสทาบร่างแกร่งลงแนบชิดกับเรือนร่่่่่างบอบบาง มัดกล้ามบนแผงอกเปลือยและหน้าท้องเกร็งแข็งเป็นลูกลอนเสียดสีเนื้อนุ่มนิ่ม
“แต่ท่านบาดเจ็บนะ” เธอหาทางเอาตัวรอด
เขามองแผลที่ถูกเย็บบนต้นแขนแล้วไหวไหล่ “แผลเล็กนิดเดียว ข้าไม่เจ็บ”
“แผลท่านอาจจะฉีกขาด” บัวชมพูอ้าง
“ข้าจะค่อยๆ ทำ” เขายิ้ม นัยน์ตาพราวแฝงความหมายลึกซึ้ง
หมดโอกาสที่บัวชมพูจะกล่าวคัดค้าน โรมิรุสก้มลงปิดปากช่างเถียงด้วยริมฝีปากอุ่นอ้าวของเขา บดจูบคลึงเคล้ากลีบปากนุ่มด้วยแรงอารมณ์โหยหา เขาเรียกร้องมากมายจนต้องยอมเปิดรับลิ้นร้อนเข้าตักตวงความหวาน
เลือดในกายของเธอระอุเหมือนถ่ายไฟและโรมิรุสก็เป็นเสมือนน้ำเดือดที่ราดรดลงมาจนเกิดกลุ่มควันพวยพุ่ง เขาทำให้ทุกสิ่งพร่าเลือน ภาพในสามัญสำนึกขาวโพลนไปหมด กระทั่งเธอคิดว่าตัวเองอาจจะหูหนวกตาบอดไปแล้ว
โรมิรุสส่งเสียงคำรามผ่านลำคอ เขาฉีกกระชากชุดบังทรงเนื้อบางเบาขาดกระจุยและรีบร้อนดึงทึ้งกางเกงของตัวเองออกอย่างร้อนรน
จูบดุเดือดเรียกร้องของเขาทำเอาบัวชมพูเกือบสำลัก สัมผัสของเขาทำกระดูกทุกชิ้นในร่างกายของเธออ่อนปวกเปียก แต่สิ่งที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจคือสัดส่วนใหญ่โตที่คลอเคลียอยู่กับต้นขา เขากำลังเหยียดขยายอวบล่ำยิ่งกว่าเดิม!
บัวชมพูรวบรวมกำลังเท่าที่มีผลักเขาออกห่าง
“เดี๋ยวก่อน! ข้ายังไม่พร้อม” เธอระล่ำระลักพูด
“ข้าเคยบอกแล้วว่าจะทำให้เจ้าพร้อมเอง”
โรมิรุสก้มลงครอบครองริมฝีปากบวมเจ่อเซ็กซี่อีกครั้ง คราวนี้จูบของเขาอ่อนโยนค่อยเป็นค่อยไป
มือกร้านหนาโลมลูบทั่วเรือนร่างบอบบางอย่างทะนุถนอม และจูบลงไปตามลำคอขาวผ่อง ต่ำลงเรื่อยๆ กระทั่งมาถึงตำแหน่งของหัวใจที่เต้นรัวแรง
เขาหยัดกายขึ้นมองนางนอนหายใจระรวยเบือนใบหน้าหวานไปด้านข้างไม่กล้ามองสบตา กลุ่มเส้นผมสีน้ำตาลระบายอยู่บนพวงแก้มสุกปลั่งสีชมพูเรื่อและลาดไหล่บอบบาง ทรวงอกอวบอัดเต่งตึงขนาดเหมาะมือที่ตรงปลายยอดเป็นสีกุหลาบอ่อนสะท้อนขึ้นลงอย่างน่ามอง เอวคอดกิ่วของทาลีน่าเล็กมากจนเขาคิดว่าสามารถรวบไว้ได้ด้วยสองมือ
ต่ำลงมาจากรอยบุ๋มของสะดือคือหน้าท้องแบนราบและเนินเนื้อนูนทรงสามเหลี่ยมนวลเนียนไร้เส้นขนระคายสายตา รอยผ่าขนาดเล็กของนางทำเอาเขาต้องกลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึก ทุกสิ่งของทาลีน่าช่างเล็กกระจ้อยร่อยเมื่อเทียบกับผู้ชายร่างใหญ่เช่นเขา นางจะหวานฉ่ำอบอุ่นคับแน่นหรือเร่าร้อนสักเพียงใดหนอ

เธอย้อนยุคมาโผล่ในสมัยที่บรรพบุรุษชาวโรมันเริ่มก่อตั้งกรุงโรม เพื่อตกเป็นหนึ่งในเหยื่อกามของคดีชำเราหมู่ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์!
โฉมสะคราญโดนย่ำยียับเยิน เจ้าจำพรากจากบ้านเพื่อวิวาห์
ยิ่งนางสะเทิ้นอายสับสน ไฉนยิ่งงดงามเป็นหนักหนา
ยิ่งนางขัดขืนดิ้นรน เขากลับยื้อยุดฉุดลากมา
ในอ้อมแขนแข็งแรงแกร่งกล้า ร่างเจ้าเย้ายวนระทดระทวย
‘'จักให้ดวงเนตรงามเลือนพร่าด้วยน้ำตาไปไยเล่า? พ่อเจ้าได้แม่เจ้า, ยามนี้ข้าก็ได้เจ้าเป็นศรีภรรยาเฉกเช่นเดียวกัน''
(คำรจนา ของโอวิด กวีโรมัน)