จารชน (Restart Love)

ไอแซค คนที่ไม่มีตัวตนของโลกใบนี้ ไปมาเหมือนเงา มีที่มาแต่ยากจะตามหา
ชิดจันทร์ แสงสว่างจ้าของโลกฝั่งที่ไอแซคไม่อาจปรากฏตัวอยู่เคียงข้างได้
เขาเจอเธอครั้งแรกที่ร้านกาแฟที่เขาแฝงตัวไปทำงาน ความประทับใจแรกที่เขามีต่อผู้หญิงที่แบกคอมฯ สองเครื่องมาทำงานพร้อมกันคือความต้องการทำให้เธอแปดเปื้อนไปกับเขาด้วย

เธอสะอาดเหลือเกิน สดใสเหลือเกิน งดงามเหลือเกิน เขาจะฉุดกระชากเธอลงมาเกลือกกลั้วอนธการจนแยกกับเขาไม่ได้ เป็นส่วนหนึ่งของเขา เป็นหัวใจของเขา เป็นเหตุผลที่เขาต้องใช้ชีวิตต่อไป
เธอบอกเขาทำให้เธอกลัว ครั้งแรกที่เธอเงอะๆ งะๆ มันไม่ใช่อาการตกหลุมรักเหมือนอย่างนิยายของสาวๆ แต่เพราะเขาทำให้เธอกลัว กลัวที่จะยอมสยบทุกอย่างให้อย่างง่ายดายเพียงเขายิ้ม ยื่นมือออกมาแล้วบอกกับเธอว่าเขาชื่ออะไร และชื่อนั้นจะจองจำเธอจนไม่อาจหลีกหนี

ไอแซค ชิดจันทร์ เหมือนน้ำกับไฟ เหมือนขั้วบวกขั้วลบ เหมือนท้องฟ้ากับพื้นดิน เหมือนกลางวันกับกลางคืน ยิ่งต่างเท่าไรก็ยิ่งดึงดูดกันและกัน ยากจะที่จะขัดขืน พวกเขาจมเข้าหาห้วงเสน่ห์หามืดดำไร้ที่มานั้นจนไม่อาจถอนตัว
**********************************
เธอเปิดคอมพิวเตอร์สองตัว นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาเริ่มสนใจผู้หญิงผิวขาวอวบอิ่มคนนี้ เจ้าตัวสวมกระโปรงคลุมข้อเท้า ตัวผ้าเบาบางสีขาวพิมพ์ลายดอกไม้เล็กๆ สีม่วง เขาพอจะมองออกว่ามันเป็นผ้าฝ้ายและเป็นกระโปรงที่ทอมือ หาไม่ได้จากประเทศนี้หรือเมืองนี้ ท่อนบนเสื้อไหมพรมสีเทาหลวมกว่าตัวและมันยิ่งทำให้เขาเดารูปร่างจริงๆ ของเธอยากขึ้นไปอีก
ข้อเท้าเล็กขาวสะอาดมีกำไลข้อเท้าที่ข้างซ้ายและเป็นของโบราณที่หาไม่ได้จากแถวนี้อีกอย่าง เจ้าตัวมีผมยาวสีดำถึงเอว เปียไว้เส้นเดียวแน่นหนา หน้าม้าหนาปกคลุมหน้าผาก คิ้วเรียวได้รูป ตาสองชั้นกลมโตสีดำตัดขาวกระจ่างบ่งบอกถึงชีวิตที่พูนสุขมาตั้งแต่เกิด ซ้ำยังฉลาดแม้จะขี้อายไปบ้าง แว่นทรงกลมหนาเตอะปกปิดขนตายาวเป็นแพของหล่อนไม่ได้
ปากค่อนข้างอิ่มสีสดเม้มทุกครั้งที่หัวคิ้วเริ่มขมวด จมูกเล็กนิดเดียวแต่ค่อนข้างโด่งพอตัวสำหรับสาวเอเชียตัวเล็ก ผิวดีมาก ไอแซคกำลังคิดว่าผิวนั้นต้องดูดีมากแน่ถ้ามันอยู่ใต้ร่มผ้าอย่างเนินสาวหรือเรียวขาอ่อน รองเท้าผ้าใบสีหม่นของเธอขยับเปลี่ยนท่าเมื่อเขาเอากาแฟมาวางลงตรงหน้าสาวน้อยคนนี้
จริงด้วย
ยิ่งมองใกล้ๆ ผิวนั่นยิ่งสวยสุดๆ แถมตัวเธอก็หอมละมุนเป็นบ้า มือเล็กพิมพ์คอมพิวเตอร์พกพาเครื่องขวามือ ส่วนเครื่องซ้ายมือกำลังฉายภาพที่กำลัง น่าจะเรียกว่าสาธิตการผ่าตัดนะ เลือดกระจายเสียขนาดนั้น เขาพอเข้าใจแล้วว่าพนักงานเงินเดือนที่นั่งข้างหลังหล่อนทำหน้าซีดทำไม ยังดีที่สาวน้อยคนนี้สวมหูฟังไว้
มือเล็กนั่นทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ พิมพ์เร็วมากแถมยังแม่นยำราวกับเครื่องจักร เขาประวิงเวลาวางแก้วกาแฟและขนมปังปิ้งเพื่อมองเธอใกล้ๆ แต่เธอไม่สนใจเขา หน้าอกของเธอกระเพื่อมเบาๆ เมื่อเธอเปลี่ยนท่านั่งกะทันหันมือปัดมาโดนมือของเขา
ไฟฟ้าช็อตแปลบๆ จนเขามือชาเกือบทำกาแฟหก เธอเองก็ตกใจเพราะลุกพรวดกอดคอมพิวเตอร์ตัวที่กำลังพิมพ์แน่น กลัวเขาทำกาแฟหกใส่ด้วยท่าทางแตกตื่น ไอแซคเกือบหัวเราะแต่กลั้นได้ทัน
“ขอโทษครับ” เขาพึมพำเช็ดกาแฟหกไม่กี่หยดบนโต๊ะ มันไม่เปื้อนหนังสือเป็นตั้งๆ ของเธอ หนังสือเก่าและเยินมากบอกถึงการเปิดอ่านไม่น้อยกว่าสามรอบเป็นอย่างต่ำ ส่วนคอมอีกเครื่องส่งเสียงเอื่อยเฉื่อยเพราะหูฟังหลุดตอนเธอลุกพรวด ลูกค้าทั้งร้านแทบกระอักกาแฟออกมาเมื่ออาจารย์ในคอมพิวเตอร์กำลังบรรยายถึงการผ่าตัดชวนสยอง เธอเองก็ผงะรีบปิดคอมตัวนั้นลงแล้วพึมพำก้มหน้างุด
“ขอโทษค่ะ”
เสียงของเธอใสกระจ่าง ภาษาอังกฤษสำเนียงเซ็กซี่เป็นบ้า เล่นเอาไอแซคตัวสั่นเทิ้ม เขาปัดความรู้สึกนั้นทิ้ง เงยหน้าขึ้นสบตากระจ่างหลังแว่นหนาเตอะของเธอ
“คอมคุณไม่เป็นไรนะ”
เธอก้มหน้าลงมองงานแล้วส่ายหัวก่อนจะพยักหน้า ท่าทางนั้นทำให้ไอแซคยิ้มออกมาจนได้
“สรุปไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”
เธอพยักหน้าหนักแน่นกว่าครั้งแรก ยอมวางคอมลงบนโต๊ะ เขาขยับตัวเปลี่ยนมือที่ว่างไปตรงหน้า
“ไอแซคครับ”
หญิงสาวเม้มปากก่อนจะเอ่ยพึมพำเสียงค่อย “ชิดจันทร์ค่ะ”
ชื่อแปลกถิ่นนั้นทำให้เขาสะท้าน คล้ายกับชื่อของเพื่อนสนิทหญิงเพียงคนเดียวของเขา อีกฝ่ายเรียนกฎหมายชื่ออิงฟ้า เขาพูดภาษาไทยไม่ได้ อ่านไม่ออก แต่คุ้นลิ้นพอควร พอลองเลียนแบบการออกเสียงชื่อเธอ ก็ได้อาการเบิกตากว้างเงยหน้าขึ้นมาให้เขายลเต็มๆ ตาในที่สุด
หน้าของเธอเล็กมากเท่าฝ่ามือของเขาเท่านั้น ผิวใสจนเห็นเส้นเลือดจางๆ ลำคอบอบบาง หน้าอกน่าจะใหญ่เกินตัวไปมากอยู่ คงเกือบๆ ขนาดซี เอวเล็กนิดเดียว กะราวๆ สักยี่สิบสามนิ้ว สะโพกผายเต็มตึง เรียวขาเล็กไม่สั้นไม่ยาวมากนัก ประเมินได้คร่าวๆ ว่าสูงร้อยหกสิบเป็นอย่างมาก เธอตัวเล็กนิดเดียวเมื่อยืนตรงหน้าเขาที่สูงร้อยแปดสิบกว่าๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับชิดจันทร์ ผมทำงานที่นี่ครับ”
เธอพยักหน้าแล้วกลืนน้ำลายลงคอ จับมือเขาในที่สุด มันทั้งนิ่มและสั่นระริก มันปลุกให้เขาตัวสั่นไปด้วย ความร้ายกาจในตัวของเขาเต้นเร่า อยากจับเธอคว่ำคลาน มัด ผูกตาและทำให้แก้มก้นขาวๆ ของเธอมีรอยแดงๆ เล็กๆ น้อยๆ เพราะฝ่ามือของเขาเวลามีเซ็กซ์
เวร
เธอเอามือออกก่อนหลังสังเกตเห็นว่าเขาขบฟัน ยิ้มสุภาพห่างเหินให้แล้วพึมพำ
“ฉันรู้ค่ะ”
เธอรู้...เขาพอใจโดยไม่ต้องหาสาเหตุ อัตตาของเขาลอยสูง ใครจะละสายตาจากพนักงานชายหน้าตาดีได้ล่ะ ผู้หญิงต้องมองเขาอยู่แล้ว
ชายหนุ่มยิ้มแล้วค้อมตัวลงน้อยๆ เพื่อขอตัว เมื่อไปหลังร้านก็ได้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเพื่อนร่วมงานที่รู้สันดานของเขาดี ไอแซคไม่ยิ้มตอบเพียงขบฟันเพื่อระงับความบ้าที่เต้นเร่าในสายเลือด เขาไม่ได้ชอบการมัด การทำร้ายคู่นอน แต่เธอทำให้เขาบ้าได้เพราะความประหม่าเหมือนละมั่งสาวตัวน้อย
ไอแซคสูดหายใจเข้าลึก บอกตัวเองว่าอย่าได้ไปยุ่งกับเธอเด็ดขาด อย่าได้แตะต้องเธอ….