วิวาห์แค้นซ่อนรัก

เขารู้ว่าเขาเลว แต่เขาปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ
วินหรือธาวิน นักร้องหนุ่มสุดหล่อแต่กลับมีปมความรักในอดีตจนทำให้เป็นคนไร้ความรู้สึก แม้จะยิ้มจะหัวเราะแต่ลึกๆ แล้วเขาไม่มีอารมณ์เหล่านั้นเลย และคนที่ดูออกตั้งแต่แรกเลยก็คือ...
ช่อฟ้า ทายาทนอกสมรสของนักการเมืองคนดัง หญิงสาวผู้เกิดมาพร้อมองค์ประกอบสามอย่างของผู้หญิงอาภัพ สวย รวย เก่ง สถาปนิกติสต์แตกที่ครั้งอดีตเคยถูกธาวินทำร้ายจนต้องซมซานหนีไปต่างประเทศ และเมื่อคนทั้งคู่ต้องกลับมาเจอกันอีกครั้ง แถมยังต้องมาแต่งงานกันเรื่องราวเลยวุ่นวายไปกันใหญ่ หนึ่งปิดใจเพราะรักที่ผิดหวัง อีกหนึ่งปิดใจเพราะพยายามหักห้ามใจ ที่นับวันความรู้สึกอ่อนไหวยิ่งเอ่อล้นออกมา

ป.ล. เขาคนนั้นอาจจะเลว จะร้าย แต่ลึกๆ แล้วเขากลัวที่จะเปิดใจรับใครอีกคนเข้ามาเยี่ยวยาหัวใจที่ปิดตายเพราะความขี้ขลาด
ป.ล. เธอคนนั้นอาจจะดูเข้มแข็ง เก่งกล้า แต่ใครจะรู้เล่าว่าในใจเธอนั้นหวั่นไหวเพียงเขาเผลอแสดงความรู้สึกอ้างว้างน่าสงสารให้เธอเห็น แม้เพียงเสี้ยววินาที แต่อนุภาพของมันกัดกร่อนใจที่แข็งดั่งหินศิลาของเธอได้อย่างง่ายดาย
*********************************
ร่างสูงของใครบางคนทำให้คนที่กำลังเคร่งเครียดชะงัก ตากลมเหลือบมองเขาก่อนจะเบิกตากว้างตกใจเมื่อชายหนุ่มคนนั้นนั่งลงฝั่งตรงข้าม เธอมองใบหน้าคมคายที่มีหนวดขึ้นเขียวครึ้ม ไหนจะแว่นสายตาทรงกลมนั้นอีก คิดว่ามันช่างเป็นการพรางตัวที่ไม่ได้เรื่องสิ้นดี “พอดีเก้าอี้เต็ม” เธอกวาดตามองรอบร้านทันทีและมันก็เป็นอย่างที่ธาวินพูด อาจเพราะฝนตกคนเลยเข้ามาหลบฝนจิบกาแฟฆ่าเวลาในร้านแทนการเดินตากฝน หญิงสาวหันกลับมามองเขาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มร้องคลอเพลงในร้านเบาๆ ราวกับเคลิ้มไหวไปกับบทเพลงรักหวานซึ้ง ซึ่งเป็นเพลงของเขาเอง เพลงที่ทำให้ธาวินโด่งดังชั่วข้ามคืน คนในร้านเกือบทั้งหมดหันมาสนใจเขาราวกับต้องมนตร์สะกด
ชายหนุ่มอมยิ้มรับสายตาเหล่านั้นด้วยท่าทางเคยชิน ช่อฟ้าเองก็ไม่อยากยอมรับหรอกว่าเขามีเสน่ห์มากมายจริงๆ ดวงตาสีดำอมน้ำเงินทอประกายราวกับห้วงมหาสมุทรที่เย็นเยียบ เขาจิบกาแฟที่สั่งเงียบๆ ท่าทางบ่งบอกว่าเป็นพวกเสพติดกาแฟไม่ต่างจากเธอ “ผมเองก็ไม่อยากทนนั่งมองหน้าคุณหรอกนะ แต่ทำไงได้ ก็มันไม่มีทางเลือก ผมไม่อยากเดินตากฝน หรือคุณจะออกไปเดินตากฝนก็ได้ ถ้าทนมองหน้าผมไม่ไหว” เขาว่าหลังจากจิบกาแฟไปสองสามคำ ช่อฟ้าไม่ได้ตอบ เธอแค่หยิบเอ็มพีสามมาเปิดเพลงฟัง มองเขาเป็นแค่อากาศธาตุชนิดหนึ่งเท่านั้น “คุณช่อคะ”
เสียงคุ้นเคยทำให้ช่อฟ้าที่หมกมุ่นกับการเหม่อลอยฟังเพลงขยับตัวเพื่อเปลี่ยนท่าเล็กน้อย ตากลมที่สวมคอนแทกต์เลนส์กะพริบดึงสติที่เตลิดไปไกลให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว หญิงสาวเหลือบตามองธาวินที่หลับคอพับกับเก้าอี้ง่ายๆ โดยไม่สนสายตาใคร ช่อฟ้าเหม่อลอยไปเกือบสองชั่วโมง คงพอๆ กับที่เขาเผลอหลับ
เธอทำเป็นไม่เห็นเขา มือเล็กหยิบค่ากาแฟมาจ่าย ร่างเล็กลุกขึ้นยืน แต่ตอนที่เดินผ่านร่างของชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะหยุดนิ่ง หน้าเหลียวกลับมามองเขาอีกครั้ง เธอถอนหายใจเล็กน้อยยามที่ยอมเป็นคนดีเพื่อปลุกเขาให้ตื่น เพราะร้านจะปิดแล้ว
“นี่คุณ” รอบแรกเป็นเสียงและร่างของเขาก็ไม่ขยับเลย
“นี่” เธอลองอีกครั้ง แต่ผลที่ออกมาก็ไม่ต่างจากเดิมนัก
“วิน” คราวนี้ช่อฟ้าก้มลงไปกระซิบชิดหูของเขาเบาๆ มือเล็กเขย่าแขนแข็งแรงเพื่อเรียกสติชายหนุ่มกลับมา มันได้ผล ร่างสูงยอมขยับตัวและก่อนที่เขาจะลืมตา มือหนาก็ยื่นออกมากอบกุมหน้านวลของเธอไว้ ช่อฟ้าช็อกตกตะลึง ตากลมมองใบหน้าคมคายที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ด้วยขาที่แข็งทื่อไม่ยอมขยับ สมองของเธอขาวโพลนกลวงโบ๋
ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปของเขาจะสัมผัสปากแห้งผากของเธอ นัยน์ตาสีแปลกประหลาดก็ลืมขึ้น ช่อฟ้าเห็นความสับสนงุนงงคล้ายกับไม่ได้สติในนั้น มือเล็กผลักอกของเขาออกห่างราวกับเพิ่งได้สติเช่นเดียวกัน ความร้อนวูบวาบที่แก้มทำให้หญิงสาวแก้ปัญหาด้วยการเดินดุ่มออกจากร้านกาแฟ ธาวินที่ยังไม่ได้สติเต็มร้อยก็ไม่รอช้า เขาจ่ายค่าเครื่องดื่มแล้วเดินตามร่างผอมบางของช่อฟ้าไปติดๆ
“ผมคงไม่ได้จูบคุณใช่ไหม” ประโยคนั้นทำเอาช่อฟ้าหน้ามืด เธอสะบัดเสียงตอบ “ใช่” ท่าทางโล่งอกของเขาทำให้หญิงสาวหงุดหงิดโดยไม่ทราบสาเหตุ บ้าจริง! นี่เธอเป็นบ้าอะไร
“ก็ดี”
*****************************