หอรัก หอร้าง

“นี่นะเรอะ ชวนเพื่อนเก่ามากินข้าวกันเฉยๆ แล้วทำไมต้องใส่ชุดนอนล่ะ มันน่าจะเป็นการเตรียมขึ้นเตียงมากกว่ามั้ย ห๊า?”
วราห์เบิกตากว้าง มือที่ยกปาดน้ำตาแรงๆ ยกเงื้อขึ้น ในท่าโกรธจัด “พี่กำลังดูถูกวราห์นะ! ชุดนี้ วราห์ก็ใส่เดินเล่นในห้องประจำอยู่แล้ว พี่ก็เห็น ขอบอกว่า คนอย่างวราห์ไม่มีวันทำเรื่องบัดสีแบบนั้นหรอก พี่ต่างหาก ที่ออกไปทำเรื่องแบบนั้น โดยไม่เคยนึกถึงวราห์ว่า จะรังเกียจพฤติกรรมของพี่ กับเพื่อนพี่ ขนาดไหน”
“เฮ้ย! “เจนภพอุทานแบบไม่คาดคิดว่า เมีย ที่เขารู้สึกประหนึ่งหล่อนเป็นลูกไก่ในกำมือเขา จะกล้าพูดดูแคลนเขากับไอ้ณัฐถึงขนาดนี้
“อ้อ นี่เธอเห็นผัวตัวเองสกปรก จนไม่ยอมให้หลับนอนด้วยเรอะ! ถ้างั้น เราก็ควรไปบอกผู้ใหญ่ของเรา ว่า เธอรังเกียจ ไม่ยอมให้ผัวแตะต้อง จะดีมั้ย”
คนฟังสะอื้นทันที ก่อนถอยกรูด เมื่อเขาตรงรี่เข้ามาด้วยสีหน้าน่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ กิริย่าหนีลนลาน เหมือนยิ่งไปท้าทายอารมณ์บ้าใกล้คลั่งของอีกฝ่าย ที่ไม่ยอมให้เราแตะต้อง เพราะกลัวเราเอาโรคจากไอ้ณัฐมาให้หรือวะ ได้เลย เด็กดีของป๋า เธอไม่มีวันรอดมือผัวคนนี้ ไปให้คนอื่นเปิดซิงหรอก สินสอดกี่ล้าน เพื่อทำให้เธอมีทายาทให้อมรชาติไม่ใช่เรอะ!
อารมณ์ดิบ ป่าเถื่อน ผุดมาในกระแสเลือดที่กำลังพลุ่งพล่านไปด้วยสารพัดความรู้สึก ยิ่งหล่อนถอยหนี เขายิ่งพร้อมตะปบ ลากหล่อนเพื่อขึ้นเตียงให้ได้
วราห์อ้าปากกว้าง เมื่อมือใหญ่ ที่ยังนุ่ม ตะปบมาที่หัวไหล่ บีบแรงๆ จนเธออุทานเจ็บ ก่อนอีกมือของเขาจะตะปบมาที่เอว ดึงรั้งครั้งเดียว ร่างแบบบางก็ถูกดึงมาแนบร่างสูงใหญ่กว่า เธอพยายามใช้มือดันอกเขาเต็มที่ ปากก็เผยอเพื่อหายใจ เพราะถูกเขาอัดร่างเธอแนบอกเขาจนเธอหายใจไม่ออก ดวงตาวาววับของอีกฝ่ายจ้องกลีบปากสดปลั่ง ไร้เครื่องสำอาง ที่เผยอเพื่อหายใจ เขาฉกปากไปประกบแน่นทันที แล้วไซ้ปลายลิ้นอย่างรวดเร็ว จนกิริยาพยายามขัดขืน อ่อนแรงลง ตาที่เบิกกว้าง ประกายตาฉายรอยตกใจ ชิงชัง ค่อยๆ ปรือตาลง เจนภพกระหน่ำจูบไปอีกอย่างบ้าคลั่ง สัมผัสจากปลายลิ้นบอกเขาได้ดีว่า หล่อนไม่ประสากับ.การถูกจูบ แน่นอน
ร่างที่ดูอ่อนระทวยในวงแขน ทำให้เขาสามารถรั้งหล่อนไปที่เตียงได้ เพียงดันอกหล่อนให้ลงนอน เขาก็รีบโถมร่างไปทับไว้ ก่อนหล่อนจะพยศ ดิ้นหนีเขาไปได้