ปมร้ายลิขิตรัก

“ที่รัก! ถ้าคุณยังดื้อ ผมจะ...” การันต์หยุดพูดแค่นั้นแล้วก็มียิ้มมุมปาก
“จะ...จะอะไรของคุณ พูดให้ดีๆ นะ” อภิสราย้อนถามเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับถอยหนีเขาไปทีละก้าว...ทีละก้าว ส่วนอีกคนก็เดินไล่ต้อน
“จะอะไรดีล่ะ” การันต์ตอบกลับแล้วยิ้มชอบใจกับท่าทางตื่นกลัวของอดีตคนรัก “แต่ผมว่าคุณลองนึกให้ดี ว่าเวลาที่ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาจะทำอะไรกัน”
“คุณการันต์ คุณอย่ามาทำบ้าๆ นะ” คนถูกไล่ต้อนปรามเสียงสั่นๆ
“อย่าอะไรเหรอที่รัก” เสียงทุ้มย้อมถามหน้าตากรุ้มกริ่ม
“ก็อย่าทำในสิ่งที่คุณคิดตอนนี้น่ะสิ แล้วก็ถอยไปห่างๆ ฉันได้แล้ว”
“แล้วคุณรู้เหรอว่าผมคิดจะทำอะไร” การันต์ยังไม่เลิกคุกคามทั้งจากวาจาและสายตา จนตอนนี้อภิสราขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้ว
“ผู้ชายอย่างคุณจะคิดอะไรได้ล่ะ นอกจากเรื่องนั้น!”
“เรื่องนั้น เรื่องไหนล่ะที่รัก” การันต์แกล้งทำใสซื่อได้น่าโดนข่วนนัก ดวงตากลมสวยจึงจ้องมองอย่างหมายมั่น อยากจะข่วนหน้าให้เลือดอาบ แต่คงได้แค่คิด!
“เลิกพูดบ้าๆ แล้วถอยไปห่างๆ ฉัน” เสียงหวานเอ่ยสั่ง
“ดูคุณหวงตัวจัง แต่คง...” การันต์พูดค้างไว้แล้วใช้สายตาสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมาหยุดประสานสายตากับดวงตาคู่สวย “แต่คงยอมให้ว่าที่สามีทำอะไรไปถึงไหนๆ แล้ว”
“หยาบคาย!”
“ผมหรือหยาบคาย”
“ก็คุณนั่นแหละที่หยาบคาย แล้วอย่ามาดูถูกฉันอีก เพราะคนอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ อย่างที่คุณเคยพบเจอ” ใบหน้าของอภิสราแดงก่ำ ไม่ใช่อาย แต่โกรธที่เขาพูดดูถูกเธอ
“พูดแบบนี้แสดงว่าคุณยังบริสุทธิ์”
“ฉันจะบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”