เสน่ห์บุปผา

นางมองค้อนเขาก่อนจะพลิกตัวออกจากการกักกัน พลางว่า “แล้วทำไมข้าต้องรอให้ท่านอนุญาตด้วยเล่า ท่านก็ไปนอนที่เตียงของท่าน ส่วนข้า....อ๊ะ!!”
ฮ่องเต้หนุ่มคว้าแขนเล็กของนางเอาไว้จนร่างบอบบางของนางปลิวมากระแทกกับหน้าอกแกร่งของเขา เหวินอี้ไม่รอช้ารวบตัวนางขึ้นไว้ในอ้อมกอด ใบหน้ารูปไข่ถึงกับตกตะลึงพรึงพรืดกับการกระทำแบบรวดเร็วของเขาจนน่าขัน
“เจ้าไม่มีสิทธิ์ไปนอนที่อื่นนอกจากเตียงของเรา” เขาย้ำชัดในเจตนารมณ์ ส่วนคนในอ้อมแขนยังคงอ้าปากหวอไม่หุบด้วยยังไม่ชินกับสิ่งที่เกิดขึ้น กว่าที่สติของนางจะกลับคืนก็ยามที่แผ่นหลังของนางสัมผัสกับพื้นเตียงแล้วนั่นแหละ
“อ๊ะ! ได้อย่างไรกัน ข้าเป็นหญิงนะ แล้วก็มิใช่นางสนมของท่าน เหตุใดต้องให้ข้ามานอนเตียงเดียวกับท่านเล่า”
“กลัวเราจะทำอันใดหรือ?” เขาแสร้งถามน้ำเสียงเย้าหยอกคล้ายจะย้อนถามนางว่ากำลังคิดไปถึงไหนกัน “เตียงของเรานุ่มที่สุดแล้ว เราก็เป็นห่วงว่าแผลที่หลังของเจ้าจะมิหาย นี่เจ้าคิดเรื่องอันใดอยู่ หือ?”
กุ้ยชิงเม้มปากแน่น ใบหน้าแดงก่ำจนไปถึงใบหู เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองกำลังคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน เขาเป็นคนแรกที่ทำให้นางคิดเรื่องอย่างว่าได้ถึงขนาดนี้ เขามันร้ายกาจอย่างที่สุด!!