ปาหวางเฟย

“เจ้าทำอะไร ข้าสมควรต้องเป็นคนเปิดผ้าคลุมให้เจ้า”
หลี่ถิงถิงเลิกผ้าขึ้น จ้องหน้าเขาแล้วตอบว่า “ท่านเอาแต่เดินถอนใจกลับไปกลับมา ขืนรอท่าน คืนนี้ข้าจะได้นอนหรือไม่”
หยางเฉินฟังเหตุผลนางแล้วอยากจะสบถดัง ๆ แต่กลับพูดได้เพียงแค่ว่า
“เจ้าช่างไม่มีอะไรเหมือนซินเหมยเลยจริง ๆ”
คำพูดของเขาทำให้แววตาของนางแข็งกร้าวขึ้นกว่าเดิม


“ข้าคือข้า ผู้อื่นก็คือผู้อื่น” นางเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย
เห็นเขาทำท่าคล้ายอึดอัดเต็มทน นางจึงถามว่า “หากท่านชอบพอกับเหม่ยเหม่ย เหตุใดจึงไม่ทูลขอฝ่าบาทให้แต่งนางเข้ามาแทนข้า”
“เจ้าคิดว่า ถ้าข้าทำได้ ข้าจะไม่ทำหรือ”
“ท่านเป็นถึงอ๋องแปด มีอะไรที่ท่านทำไม่ได้” นางเชิดหน้าถามท้าทาย
“มีเยอะไป” เขาตอบห้วน ๆ
“เช่นนั้น ที่ท่านพ่อว่าท่านเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ก็คงไม่จริงกระมัง”
หยางเฉินหรี่ตามอง วาจาของนางกวนโทสะของเขาได้เหลือร้าย
“ไม่เหมือนกับเจ้า คุณหนูใหญ่ตระกูลหลี่ เจ้าเป็นที่โปรดปรานของพ่อเจ้า ผิดกับคุณหนูรองที่ไม่เคยอยู่ในสายตาแม่ทัพหลี่เลย”
‘คุณหนูใหญ่ตระกูลหลี่’ เม้มปากแน่น เขาจะกล่าวหานางอย่างไรย่อมได้ แต่หากแตะต้องบิดา นางจะไม่ทน !


“ไม่จริง ท่านพ่อเป็นคนยุติธรรมเสมอ”
“นั่นเพราะเจ้าได้ผลประโยชน์จึงมองว่ามันเป็นความยุติธรรม”
“ผลประโยชน์ ? ท่านคิดว่าการที่ข้าแต่งให้ท่านนั้นเป็นผลประโยชน์สำหรับข้าหรือ” หลี่ถิงถิงเลิกคิ้ว เหยียดริมฝีปากเย้ยหยัน
หยางเฉินเห็นท่าทางหยิ่งยโสของนางแล้วยิ่งบังเกิดอคติในใจ คุณหนูใหญ่ตระกูลหลี่คงเป็นดังที่เคยได้ยินมา
“ท่านคิดว่า มีเพียงท่านที่ไม่เต็มใจอย่างนั้นหรือ”
“หากเจ้าไม่เต็มใจ เหตุใดไม่บอกพ่อของเจ้า” เขาย้อนถาม
นางทำเสียงบางอย่างในลำคอคล้ายคำถามของเขาช่างน่าตลก


“ท่านเป็นถึงอ๋องแปด ยังไม่มีสิทธิ์พูดว่าท่านไม่เต็มใจ แล้วข้าเป็นใครจึงจะมีสิทธิ์พูดคำนั้น”
หยางเฉินทอดถอนใจ ทั้งเขาและนาง ถูกมัดมืดมัดเท้าด้วยกันทั้งคู่... ไม่มีประโยชน์ที่จะมานั่งโต้เถียงในสิ่งที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ท่านอ๋องแปดตัดสินใจลุกขึ้น ปรับอารมณ์ให้เย็นลงแล้วหันมาบอกกับนางว่า
“ในเมื่อเจ้าแต่งเข้าตำหนักข้ามาแล้ว จึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้อีก ต่อจากนี้เจ้าคือปาหวางเฟย จงรักษาตำแหน่งและหน้าที่ของเจ้าให้ดีด้วย”