สะกิดรัก ขย่มใจ

มัสลิน สาวรีเซฟชั่นโรงแรม ผู้มองหาชีวิตคู่ดั่งเจ้าชายในเทพนิยาย ตัวนำของเรื่องที่จะนิยามนางเอกในเวอร์ชั่นใหม่
ฟาฮัล หนุ่มลึกลับที่จะทำให้เธอร้องอ๊าก!! ตัวนำเรื่องที่จะนิยามคำว่าพระเอกในมุมมองที่ไม่เหมือนใคร

พร้อมเหล่าพองเพื่อนชาวฟรอนต์โรงแรมที่จะทำให้รู้ซึ้งถึงอาชีพพนักงานต้อนรับอันแสนปวดตับ พร้อมแล้ว Check In ! ตัวอย่างกันได้เลยค่ะ
...................................................................................

“ตามคอนเซปของทีม อย่าลืม เราต้องเต้นให้เหมือนตอนที่สอบเสร็จวันสุดท้าย แล้ววิ่งเข้าร้าน
คาราโอเกะเพื่อปลดปล่อย เต้นเอามันให้เหมือนแบบนั้นเลย”

อะเดย์พูดด้วยน้ำเสียงทรงพลัง มุ่งมั่นกับการแสดงครั้งนี้อย่างเต็มที่

พี่นิ่มยิ้มอย่างตื่นเต้น “ดี! เอาให้อีกทีมเด้งไปเลย”

ได้ยินเพียงเท่านั้น พี่ชายบุญธรรมก็ประกาศด้วยสีหน้าภาคภูมิ

“งั้นเริ่มเลยแล้วกัน ท่าแรก...ปลาไหลลั้นลา!”

“ปลาไหลลั้นลา” มัสลินทวนคำด้วยสีหน้าหวาดหวั่น แต่ยังเลียบเคียงถามพี่ชายต่อ “มันเป็นยังไงเหรอพี่เดย์”
“จะยากอะไร นี่!จะทำให้ดู”

อะเดย์ยืนหันหลัง มือเหยียดชิดข้างลำตัวราวกับเคารพธงชาติ

“ยืนแบบนี้นะ แล้วก็แกว่งสะโพกวนช้าๆ โยกหัวเหมือนคนไม่มีกระดูกสามจังหวะ แล้วก็เดินไปข้างหน้าวาดแขนพลิ้วๆเหมือนหางช้างแกว่งซีดี เดินสามก้าวถอยหลังสามก้าว ช้าๆพลิ้วๆ แต่ต้องทำหน้าตายด้วย ห้ามยิ้ม

ห้ามหัวเราะ จำไว้ว่าเต้นมันๆแต่ต้องทำหน้าไร้อารมณ์ตั้งแต่ต้นจนจบเพลง”
มัสลินสูดหายใจเข้าลึกๆ ผ่อนลมช้าๆเพื่อทำใจ

ขณะที่พี่นิ่มปล่อยเสียงคิกคักนำไปก่อน ส่วนแอ่งคำเพียงยืนเอามือปิดหน้า ต่างคนต่างทำใจยอมรับชะตากรรมกันต่ออีกสักพัก ก่อนเริ่มเต้นท่าพิลึกพิลั่นตามอะเดย์กันต่อไป

เมื่อท่าแรกผ่านไปอย่างทุลักทุเล พี่ชายบุญธรรมก็นำด้วยการเต้นท่าที่สอง โจรย่องหลังคานับแปดจังหวะ เปลี่ยนเป็นท่าที่สาม จิ้งจกไต่ฝาผนังนับอีกแปด จากนั้นก็ท่าที่สี่ ลิงชิมแฟนซีขย่มกรง พอมาถึงท่านี้ สมาชิกในทีมก็เริ่มทำสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึง ไม่อยากนึกถึงอีกท่าที่เหลือ

“มัส” แอ่งคำขยับมาเต้นใกล้ๆ เขย่าศีรษะตามท่า ปากก็กระซิบ“แค่สี่ท่าแรก พี่ก็อยากได้หน้ากากมาใส่ปิดหน้าแล้วนะ เราเสนอพี่นิ่มดีไหม”

“เห็นด้วยเลยพี่แอ่ง” เธอเขย่าหัวตอบ เต้นโยกต่อ เวลาเต้นก็สนุกดี แต่เต้นต่อหน้าพนักงานทั้งโรงแรมด้วยท่าประกอบพวกนี้ ไม่ใช่ความคิดที่เข้าท่าเลย

“ท่าต่อไป ลูกเป็ดเจ็บริดสีดวง!” เสียงอะเดย์ร้องบอกอย่างเป็นการเป็นงาน
มัสลินหันขวับ สบตากับแอ่งคำด้วยอาการสะดุ้ง

คุณพระ! แค่ท่าลูกเป็ดก็น่าจะพอแล้วนะ แต่ทำไมต้องเจ็บรีดสีดวงด้วย เธอไม่เข้าใจ แต่ไม่กล้าคัดค้านหรือเอ่ยถามเพราะเห็นความทุ่มเทของอะเดย์แล้ว ทำให้ต้องลูบหน้า ยอมรับชะตากรรมต่อ

...............................................................................

น้อบกราบขอบพระคุณสำหรับท่านผู้อ่านที่สนับสนุน ชอบไม่ชอบอย่างไร คอมเม้นท์เล่าสู่กันฟังได้เลยค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ