เพรงภพบรรจบรัก

ดวงวิญญาณของผู้รอคอย หัวใจที่อ้างว้างรอคอยรักที่พลัดพรากมานานแสนนาน หนึ่งตัวช่วยต่างภพจอมกวน อดีตชาติอันแสนหวานและเศร้า จะมาสมหวังในชาตินี้หรือไม่ กับศัตรูใกล้ตัวที่พกพาความแค้นฝังใจที่คอยตามจ้องล้าง ทุกอย่างมาบรรจบกันใน เพรงภพบรรจบรัก

“คุณหลวงใจร้าย เหตุใดถึงทิ้งส้มให้อยู่อย่างเดียวดาย”
“ส้ม ใครกัน...ไม่ได้ใจร้าย...ไม่ได้ใจร้าย...อย่าเข้าใจผิดนะแม่ส้ม” ชายหนุ่มละเมอตอบย้ำซ้ำ ๆ กลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิด
“คุณหลวงรีบกลับมาหาส้มนะเจ้าคะ” เสียงหวานแว่วมาอีก
“กลับไม่ได้...งานยังไม่เสร็จ....รอก่อนนะแม่ส้ม...จะไปหา...ไม่ช้าหรอก” เสียงละเมอให้สัญญา
“ได้...ส้มจะรอ” เสียงหวานให้สัญญาเช่นกันก่อนทั้งห้องจะกลับสู่ความสุขสงบอีกครั้ง

“คุณหลวงตื่นเถอะเจ้าค่ะ”
“ไม่เอา ขอนอนต่อนะแม่ส้มนะ” คนถูกปลุกตอบงัวเงีย
“ตามใจเจ้าค่ะ ส้มไปคนเดียวก็ได้” เสียงหวานเริ่มงอนแล้วทำท่าจะขยับออกห่าง
“ว้าย!” ร่างบางอรชรหอมกรุ่นร้องอย่างตกใจที่ถูกมือแข็งแรงของคนเจ้าเล่ห์ดึงให้ลงไปนอนซบอกแกร่งแล้วกอดไว้เสียดิบดี
“ใจคอจะหนีไปใส่บาตรคนเดียวเลยรึแม่ส้ม” คนเจ้าเล่ห์ถามยิ้ม ๆ
“ใครใช้คุณปราชญ์อยากนอนเป็นหมูขี้เซาล่ะ ถ้าจะไปใส่พร้อมปาก็ลุกไปจัดการตัวเองได้แล้ว เดี๋ยวสาย ปาไม่คอยนะ พระใกล้มาแล้ว” ตอนนี้ปรมาไม่อยากเป็นแม่ส้มแล้ว
“ไปมันทั้งอย่างนี้ไม่ได้หรือปา ขืนให้ผมเข้าห้องน้ำ พระท่านเดินถึงวัดพอดี” เสียงทุ้มอบอุ่นเริ่มต่อรอง
“ไม่ดีมั้ง ไม่กลัวพระท่านเหม็นแย่หรือ" เสียงหวานว่าตรง ๆ
“ได้...แต่ขอชื่นใจคนตัวสะอาดก่อนค่อยไปจัดการตัวเอง”
ใบหน้าคมเข้มฝังจูบไปทั่วใบหน้านวลหอมแถมมือแข็งแรงก็เริ่มตีวงกว้างสัมผัสไปทั่วร่างงามอย่างหลงใหลจนปรมาเริ่มกลัวอารมณ์หื่น ๆ ของอีกฝ่าย เธอรู้ดีทีเดียว สงสัยนิสัยหื่นของหลวงหาญคงตามติดตัวมาข้ามภพข้ามชาติแน่ คืนเข้าหอเธอก็แทบช้ำไปทั้งตัว เช้านี้ยังไม่เลิกหื่นอีก แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ต้องโทษตัวเองด้วยที่ไม่เคยทัดทานหรือห้ามปรามเขาได้เลยไม่ว่าจะเป็นแม่ส้มหรือปรมาในปัจจุบัน ยอมให้คุณหลวงเอาเปรียบตลอด