จิ้งจอกอเวจี เล่ม 1

เชียงรัฐเป็นเมืองหลวงของชาติพันธุ์แห่งชนชาวฉาน หรือที่รู้จักกันในนามไทยใหญ่ ที่มีโชคในเรื่องของการมีทรัพยากรธรรมชาติอันมีค่า นั่นคือมีพลอยไพลินที่สวยงามล้ำเลอค่าจำนวนมากมาย ที่มีมูลค่ามวลรวมมหาศาลนับพันล้าน แต่นั่นกลับเป็นสาเหตุที่ทำให้เชียงรัฐต้องพบกับเภทภัยอย่างคาดไม่ถึง เมื่อว้าแดงซึ่งถูกทางประเทศไทยกวาดล้างยาเสพติดจนไม่สามารถค้าขายยาเสพติดได้อีก ได้นำกองกำลังทหารเข้าปล้นเมืองเชียงรัฐ หวังเพื่อจะได้ครอบครองพลอยไพลินแล้วขุดไปขายนำเงินมาเพื่อบำรุงกองทัพของตนเอง จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นชนิดดุเดือดเลือดพล่าน การห้ำหั่นที่ไม่มีการปรานีจึงบังเกิดขึ้น แผ่นดินของเชียงรัฐต้องลุกเป็นไฟ ผู้คนล้มตายนับไม่ถ้วน บ้านเมืองถูกทำลายพินาศจนกลายเป็นเมืองร้าง เพราะการกระทำที่เหี้ยมโหดของพวกว้าแดง ที่ใครๆต่างให้สมญานามพวกมันว่า...จิ้งจอกอเวจี
แล้วกองทัพเชียงรัฐไปไหนเสียล่ะ ถึงปล่อยให้ข้าศึกฮึกเหิมยึดเมืองทั้งเมืองได้ เชียงรัฐสิ้นแล้วหรือคนดี แต่เชื่อแน่ว่าชาวเชียงรัฐจะต้องตีโต้เอาบ้านเกิดเมืองนอนคืน ส่วนจะเกิดยุทธการอย่างไหน เพียงไรนั้น จะต้องติดตาม
แฟนพันธุ์แท้ของ “สิงขร” ต้องไม่พลาดผลงานเรื่องเยี่ยมเรื่องนี้เด็ดขาด รับรองว่าได้ทั้งความรู้ ความสนุกสนาน ครบครันทุกรส ความมันในอารมณ์ของการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่านระหว่างชนเผ่า ความเข้มข้นน่าติดตามตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย รับประกันว่าไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนครับ
ตัวอย่างบางตอน
บนสันดอยที่ซุ่มซ่อนตัวของหมู่ ลว.จากเชียงรัฐ…ร้อยตรีส่างอินกำลังใช้กล้องมองกลางคืน ส่องตรวจการณ์การเคลื่อนพลของกองทัพว้าแดงอย่างเงียบๆ ด้วยอาการที่เต้นโครมครามของหัวใจ
“พวกมันต้องยกทัพมาจากเมืองโต๋น พลวิทยุมานี่เร็ว“
นายทหารเลือดไทยใหญ่ออกคำสั่งรวดเดียว โดยพลวิทยุซึ่งอยู่ไม่ห่างปราดเข้ามาในทันที วินาทีนั้น..ข่าวการตรวจพบกำลังทหารว้าแดงระดับกองพัน จึงถูกรายงานไปยังเชียงรัฐอย่างเร่งด่วน
พลันนั้น…ก็ได้รับคำสั่งจากหน่วยเหนือกลับมาทันควันให้เกาะติดฝ่ายตรงข้ามทุกฝีก้าว แล้วรายงานความคืบหน้าตลอดเวลา
หลังจากที่เฝ้ามองกองทัพว้าแดงเคลื่อนกำลังผ่านไปได้ครู่หนึ่ง ร.ต.ส่างอินจึงออกคำสั่งให้ลงจากดอยเพื่อเกาะติดและรายงานข่าวตามที่ได้รับคำสั่ง
ลว.เชียงรัฐทุกนายต่างเคลื่อนที่อย่างระมัดระวังโดยลัดเลาะไปตามสันดอยแทนการใช้เส้นทางหลัก เพราะเชื่อว่าฝ่ายว้าแดงต้องจัดชุดล่าสังหารออกค้นหามือมืดที่ถล่มหน่วย ลว.จนตายเรียบ
อย่างแน่นอน
แต่ทันใดนั้นเอง…ร้อยตรีส่างอินกับทหารทุกนายต้องชะงักงันอยู่ที่สันดอยลูกหนึ่ง เมื่อต่าง
รู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนของพื้นดิน ราวกับมีกองทัพม้ากองทัพช้างนับหมื่นนับพันกำลังยาตราทัพอยู่ใกล้บริเวณนี้ ทั้งยังแว่วเสียงคำรามครืนๆ
“เสียงอะไรวะนั่น“
ทหารนายหนึ่งหลุดปากเสียงหลง ในขณะที่ ร.ต.ส่างอินกับคนอื่นๆต่างเหลียวหน้าเหลียวหลังเลิกลัก
“เข้าที่กำบังเร็ว“ผบ.หมู่สั่งการลั่น
ลว.ทุกนายเผ่นเข้าหาที่ซุ่มซ่อนทันควันซึ่งก็เป็นสันดอยลูกนั้นเอง
ร.ต.ส่างอินซึ่งสังหรณ์ใจอะไรบางอย่างต่อเสียงที่ได้ยินรีบยกไนท์วิชั่นขึ้นมองกราดลงไปยังหุบดอยเบื้องล่าง ก่อนหลุดปากด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก…
“รถสายพานติดฐานยิงจรวดเห่าไฟ !“
“หา! หมวดว่าอะไรนะ“
ทหารหลายนายหลุดปากเป็นเสียงเดียวกัน
“พระเจ้า! พวกว้ามีฐานยิงจรวดเห่าไฟมาด้วย พลวิทยุมานี่เร็ว“
ส่างอินบอกเสียงรัวและเรียกหาพลวิทยุอีกครั้ง
วินาทีต่อมา…ข่าวที่ทำให้หัวใจของ ลว.ทุกนายเต้นรัวจึงถูกส่งไปยังเชียงรัฐอย่างเร่งด่วนอีก ซึ่งทางเชียงรัฐได้ถามย้ำกลับมาหลายครั้งเพราะไม่แน่ใจ แต่ ร.ต.ส่างอินก็ยืนยันสิ่งที่ตรวจพบกลับไป
นาทีนั้นเอง…มัจจุราชได้มาเยือนนักรบแห่งเชียงรัฐ เมื่อหน่วยล่าสังหารของว้าแดงสามารถจับทิศทางของอีกฝ่ายได้จากเสียงการส่งข่าวทางวิทยุของร้อยตรีส่างอินที่ตื่นเต้นจนลืมระวังตัว
วี้ด ด ด ด !
เสียงหวีดแหลมเสียดแทงความรู้สึกดังขึ้นบนท้องฟ้าเหนือที่ซุ่มซ่อนของหน่วยลาดตระเวนจากเชียงรัฐ ก่อนจะระเบิดเสียงดังกลางอากาศกลายเป็นลูกไฟสว่างจ้า
ตึง! พรึบ!
ทันทีที่ลูกระเบิดส่องแสงจาก ค.60 ของฝ่ายว้า ทำให้บริเวณนั้นสว่างไสวราวกับกลางวัน เสียงปืนอาก้าคำรามขึ้นในทันใด
ปร๊อด ปร๊อด ปร๊อด
ปร๊อด ปร๊อด ปร๊อด
“โอ้ย ย ย“
พลวิทยุของ ลว.เชียงรัฐ ซึ่งกำลังจะเข้าที่ซ่อนตัวโดนห่ากระสุนหลายนัดเข้าที่กลางหลัง ร้อง
ลั่นล้มฟุบเลือดสาดกระจาย วิทยุสนามที่สะพายหลังพังยับหมดสิทธิ์ใช้งาน
“เราถูกโจมตี !“
ทหารไทยใหญ่นายหนึ่งตะโกนขึ้นสุดเสียง แต่ถึงไม่บอกทุกคนก็รู้อยู่แล้วโดยบางนายประสาทไวกราดยิงออกไปแล้ว
เปรี้ยงๆๆๆๆ
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ
“อ้าก ก ก“
ฝ่ายว้าแดงโดนเข้าไปเช่นกันเห็นได้ชัดจากแสงของพลุบนท้องฟ้า แต่ที่เหลือก็ยังดาหน้าเข้าหาอย่างบ้าระห่ำ
ปร๊อด ปร๊อด ปร๊อด
ปร๊อด ปร๊อด ปร๊อด
ตุง ๆ ๆ ๆ ๆ
คราวนี้ทั้งอาก้าและปืนกลเบาอาร์พี .46 ซึ่งผลิตในจีนจากทหารว้าแดงรัวกระหน่ำเข้าใส่ ลว.เชียงรัฐอย่างหนักหน่วงชนิดไม่ยอมให้หายใจหายคอ
ทหารเชียงรัฐดับดิ้นทันทีอีกสองนาย ที่เหลือรีบเผ่นเข้าหาที่กำบังที่มั่นคงกว่าเดิมซึ่งไม่พ้นต้นไม้ใหญ่และก้อนหิน
ในขณะเดียวกัน…ไอ้หมู เอ็ม.60 ปืนกลเบาจากค่ายโลกเสรีของฝ่ายไทยใหญ่ก็สำแดงเดชขึ้นบ้างอย่างไม่ยอมน้อยหน้า
ปึง ๆ ๆ ๆ ๆ
แต่ทว่า…พลปืนกลของฝ่ายว้าอยู่ในชัยภูมิที่ดีเหมือนกันจึงกินไม่ลงและกลายเป็นปักหลักดวลกันสนั่นป่าระหว่างไอ้หมู เอ็ม.60 ของไอ้กัน กับอาร์พี.46 ของจีน แซมด้วยปืนกลมือประจำกายของแต่ละฝ่าย ดังสนั่นป่าอีกครั้ง
วินาทีนั้นเอง…พลเอ็ม.60 ของเชียงรัฐก็ได้รู้ว่าปืนกล อาร์พี .46 ของฝ่ายว้าไม่ได้มีเพียงกระบอกเดียวเสียแล้ว เมื่อได้ยินเสียงของมันคำรามขึ้นอีกทิศทางหนึ่ง
ตุง ๆ ๆ ๆ ๆ
“โอ้ย ย ย ย“
พลเอ็ม.60 ร้องลั่น เมื่อเจอกระสุนขนาด 7.62 ม.ม.ของ อาร์พี.46 หลายนัดทะลวงเข้าที่เอวจนร่างแทบขาดเป็นสองท่อน วิญญาณหลุดลอยโดยพลัน
เสียงปืนและกระสุนของทั้งสองฝ่ายยังคงสาดเข้าใส่กันไม่หยุด แต่ฝ่ายไทยใหญ่เป็นรองทันที เมื่อขาดเอ็ม.60 ซึ่งก็เสมือนขาดหมูป่าเขี้ยวงาโง้งที่ขวิดหนัก
ทันทีที่แสงของพลุเหนือศีรษะเริ่มอ่อนลง ส.อ.นันโทรีบอาศัยจังหวะนั้นคลานเข้าหา ร.ต.ส่างอิน พร้อมถามเสียงกระชั้น…
“หมวดครับ เราต้านไม่อยู่แน่ พวกมันยั้วเยี้ยไปหมด“
ร.ต.ส่างอินรู้สถานการณ์นั้นดีตัดสินใจโดยพลัน“สันดอยด้านหลังมีพวกมันอยู่น้อยที่สุด บอกพวกเราตีฝ่าออกไปทางนั้น“
“ครับ“
นันโทรับคำสั่งแล้วคลานผละจากไป
ตึง! พรึบ!
ระเบิดส่องแสงจากทหารว้าแดงถูกยิงขึ้นมาอีกนัด ทั่วทั้งบริเวณนั้นสว่างไสวไม่ผิดกลางวันอีกครั้ง
เปรี้ยง ๆ ๆ ๆ ๆ
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ
ฝ่ายเชียงรัฐเริ่มเปิดฉากยิงเพื่อตีฝ่าวงล้อมขึ้นบนสันดอย ทหารว้าแดงที่อยู่ทางด้านนั้นไม่กี่นายยิงตอบกลับมาทันทีเช่นกัน
ปร๊อด ปร๊อด ปร๊อด
ปร๊อด ปร๊อด ปร๊อด
“ไป เร็ว!“
ร.ต.ส่างอินตะโกนลั่น ยิงกราดตะลุยนำออกไปก่อน
ลว.เชียงรัฐที่เหลือรีบยิงพลางถอยพลาง และตาม ผบ.หมู่ไปอย่างรวดเร็ว โดยทหารว้าแดงที่โอบล้อมอยู่ทางนั้นยิงโต้ตอบอีกเพียงประปราย แล้วเร้นกายหายลับไปกับสุมทุมพุ่มไม้อย่างผิดปกติ
ในขณะเดียวกัน…กำลังว้าแดงส่วนใหญ่ที่โอบขึ้นมาจากเชิงดอยก็ไม่มีทีท่าว่าจะตามขึ้นไปขยี้ข้าศึกแต่อย่างใด
นาทีนั้น…คล้ายกับว่านักรบเลือดไทยใหญ่จะแหวกวงล้อมได้สำเร็จ แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ เมื่อปรากฏเสียงหวีดหวิวดังแหวกอากาศไล่หลังมา
วี้ด ด ด ด !