จิ้งจอกอเวจี เล่ม 2

เชียงรัฐเป็นเมืองหลวงของชาติพันธุ์แห่งชนชาวฉาน หรือที่รู้จักกันในนามไทยใหญ่ ที่มีโชคในเรื่องของการมีทรัพยากรธรรมชาติอันมีค่า นั่นคือมีพลอยไพลินที่สวยงามล้ำเลอค่าจำนวนมากมาย ที่มีมูลค่ามวลรวมมหาศาลนับพันล้าน แต่นั่นกลับเป็นสาเหตุที่ทำให้เชียงรัฐต้องพบกับเภทภัยอย่างคาดไม่ถึง เมื่อว้าแดงซึ่งถูกทางประเทศไทยกวาดล้างยาเสพติดจนไม่สามารถค้าขายยาเสพติดได้อีก ได้นำกองกำลังทหารเข้าปล้นเมืองเชียงรัฐ หวังเพื่อจะได้ครอบครองพลอยไพลินแล้วขุดไปขายนำเงินมาเพื่อบำรุงกองทัพของตนเอง จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นชนิดดุเดือดเลือดพล่าน การห้ำหั่นที่ไม่มีการปรานีจึงบังเกิดขึ้น แผ่นดินของเชียงรัฐต้องลุกเป็นไฟ ผู้คนล้มตายนับไม่ถ้วน บ้านเมืองถูกทำลายพินาศจนกลายเป็นเมืองร้าง เพราะการกระทำที่เหี้ยมโหดของพวกว้าแดง ที่ใครๆต่างให้สมญานามพวกมันว่า...จิ้งจอกอเวจี
แล้วกองทัพเชียงรัฐไปไหนเสียล่ะ ถึงปล่อยให้ข้าศึกฮึกเหิมยึดเมืองทั้งเมืองได้ เชียงรัฐสิ้นแล้วหรือคนดี แต่เชื่อแน่ว่าชาวเชียงรัฐจะต้องตีโต้เอาบ้านเกิดเมืองนอนคืน ส่วนจะเกิดยุทธการอย่างไหน เพียงไรนั้น จะต้องติดตาม
แฟนพันธุ์แท้ของ “สิงขร” ต้องไม่พลาดผลงานเรื่องเยี่ยมเรื่องนี้เด็ดขาด รับรองว่าได้ทั้งความรู้ ความสนุกสนาน ครบครันทุกรส ความมันในอารมณ์ของการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่านระหว่างชนเผ่า ความเข้มข้นน่าติดตามตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย รับประกันว่าไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนครับ ใน...จิ้งจอกอเวจี เล่ม ๒ ที่สนุกเข้มข้นยิ่งขึ้นทุกขณะ
ตัวอย่างบางตอน
นาทีนั้น…นักรบสองเผ่าพันธุ์ ซึ่งประกอบไปด้วยกะเหรี่ยงห้าคน ไทยใหญ่สิบสี่คนจึงออกเดินทางจากดอยสูงอันเป็นที่ตั้งของหมู่บ้านประหลาดนามว่าลายค่า ไม่มีการส่งไม่มีการล่ำลาใดๆตามประเพณีการออกศึกของคนในภูมิภาคนี้
ชั่วโมงต่อมา…แสงแดดอ่อนๆก็ทาบทาท้องฟ้า หมู่มวลนกกาพากันออกจากรวงรังเพื่อหาอาหารประทังชีวิตอันเป็นกิจวัตรประจำวัน
เช่นเดียวกันกับทหารว้าแดงที่ต้องหุงหาอาหารเพื่อจัดการกับปากท้องของตัวเองในมื้อแรกของวันนี้
จะด้วยความประมาทหรือมั่นใจว่าพื้นที่แถบนี้ปราศจากอริราชศัตรูก็หารู้ได้ แต่ที่เห็นคือ นักรบว้าแดงหลายนายกำลังก่อกองไฟควันโขมง
แม้ในยามเช้าเช่นนี้ควันไฟจะไม่ลอยขึ้นสูง แต่จะลอยอ้อยอิ่งปะปนไปกับหมอกที่เกิดจากไอ
น้ำในอากาศตามกระแสลมที่พัดอ่อนๆ ด้วยความอุดมสมบูรณ์ของป่าดงดิบ
ทว่า…กลิ่นของมันไม่อาจกลบเกลื่อนได้ เหล่านับรบกองโจรที่ประกอบไปด้วยกะเหรี่ยงผสมไทยใหญ่ จึงตามพบที่ตั้งของทหารว้าแดงกลุ่มนั้นได้อย่างง่ายดาย แล้วเฝ้าสังเกตแบบไม่ให้คลาดสายตาในทันที
“น่าแปลกที่สุดเลย…ทำไมพวกมันถึงได้ประมาทกันถึงเพียงนี้“
ร.อ.ชนะศึกหลุดปากเสียงแผ่วเบา ขณะจ้องมองความเคลื่อนไหวของนักรบว้าซึ่งตั้งค่ายพักที่ริมฝั่งน้ำเม็งชนิดไม่กลัวโดนโจมตีแม้แต่น้อย
“ผมก็สงสัยเหมือนกันผู้กอง ดูเหมือนพวกมันจงใจให้เราตามพบด้วยนะครับ“
ขุนแสนกระซิบบอก
คำพูดนั้นสะกิดความรู้สึกของนายทหารรุ่นพี่ในทันใด แล้วร้อยเอกพันศิลาก็กระซิบถาม… “เดี๋ยวก่อนขุนแสน…คนของคุณพบทหารพม่าที่ไหนนะ“
ขุนแสนรีบหันไปถามกะเหรี่ยงลูกน้อง ซึ่งนั่งยองๆอยู่ข้างๆ“ดีเต๋ว่ายังไง“
“ตีนดอยลูกนั้น“
ดีเต๋ชี้ไปยังดอยลูกเล็กๆทางซ้ายมือ
“ชักจะยังไงๆซะแล้ว“ร.อ.พันศิลาว่า
“ผมว่าเราขึ้นไปตั้งหลักบนสันดอยนั่นก่อนดีกว่า รอดูให้แน่ใจเสียก่อนค่อยเล่นงานพวกมัน เพราะต้องมีอะไรแน่ซึ่งตอนนี้ผมสังหรณ์ใจยังไงบอกไม่ถูก“
ร.อ.ชนะศึกเอ่ยพร้อมคิ้วขมวดมุ่น และถอนใจเฮือกใหญ่
ทั้งหมดไม่มีใครคัดค้าน พร้อมกับเคลื่อนอย่างเงียบกริบออกไปจากตรงนั้นตามที่นายทหารหนุ่มเสนอ
แต่ทันใดนั้นเอง…นกกระจาบฝูงนั้นตกใจพรึบ บินกรูขึ้นบนท้องฟ้าจากป่าทึบด้านหลังของทุกคน
“จิ๊บ“ พรึบ ๆๆๆ !
นักรบทุกนายหยุดกึกหันขวับไปทางทิศนั้น ต่างรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในเหตุร้าย แล้วร้อยเอกชนะศึกก็ให้สัญญาณมือ พร้อมทั้งเร่งเร้า….
“ระวัง!“
สิ้นเสียงของนายทหารเลือดไทยใหญ่ เสียงปืนจากป่าด้านหลังทุกคนก็คำรามขึ้นสนั่น
พร้อมการปรากฏตัวของทหารพม่า หรือรัฐบาลกลางหลายสิบนาย
ปร๊อด ปร๊อด ปร๊อด !
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง !
“โอ้ย“
นักรบไทยใหญ่เคราะห์ร้ายนายหนึ่งร้องลั่น เพราะกระสุนหลายนัดทะลวงเข้าในร่างจนเลือดสาดล้มลงขาดใจตายทันที
“หนีเร็ว!“
ปัง ๆ ๆ ๆ !
ร้อยเอกชนะศึกตะโกนลั่น พร้อมกราดยิงโต้ตอบกลับไป
ไม่ต้องให้บอกซ้ำ นักรบกองโจรที่เหลือทั้งสิบแปดนายต่างกระโจนอ้าวออกจากจุดนั้นชนิดแข่งกับความเป็น-ความตาย เนื่องจากทั้งกำลังและอาวุธเทียบไม่ได้กับฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย
ในวินาทีเดียวกันนั้น…ทหารว้าแดงที่เห็นว่าขะมักเขม้นอยู่กับการหุงหาอาหารอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ที่แท้เตรียมพร้อมอยู่แล้ว หลายนายสลัดอาก้าออกจากไหล่กระหน่ำยิงซ้ำนักรบกองโจรทันที
ปร๊อด ปร๊อด ปร๊อด !
เปรี้ยง…เปรี้ยง…เปรี้ยง !
ที่แท้…ทหารพม่ากับทหารว้าแดงวางกับดักให้นักรบไทยใหญ่และกะเหรี่ยงเข้ามาติดกับนั่นเอง
สถานการณ์ของเหล่านักรบกองโจรอยู่ในภาวะคับขันอย่างหนักเพราะถูกตีกระหนาบจากสองทิศทาง หนทางหนีข้างหน้าก็ใช่ว่าจะราบรื่น เพราะป่าบริเวณนั้นรกทึบเต็มไปด้วยหนามไหน่
เปรี้ยง ๆๆๆ !
ปัง ๆ ๆ ๆ !
“แยกกันหนีเร็ว“
ชนะศึกตัดสินใจสั่งการ