จิ้งจอกอเวจี เล่ม 3

เชียงรัฐเป็นเมืองหลวงของชาติพันธุ์แห่งชนชาวฉาน
หรือที่รู้จักกันในนามไทยใหญ่
ที่มีโชคในเรื่องของการมีทรัพยากรธรรมชาติอันมีค่า
นั่นคือมีพลอยไพลินที่สวยงามล้ำเลอค่าจำนวนมากมาย
ที่มีมูลค่ามวลรวมมหาศาลนับพันล้าน
แต่นั่นกลับเป็นสาเหตุที่ทำให้เชียงรัฐต้องพบกับเภทภัยอย่างคาดไม่ถึง
เมื่อว้าแดงซึ่งถูกทางประเทศไทยกวาดล้างยาเสพติดจนไม่สามารถค้าข
ายยาเสพติดได้อีก ได้นำกองกำลังทหารเข้าปล้นเมืองเชียงรัฐ
หวังเพื่อจะได้ครอบครองพลอยไพลินแล้วขุดไปขายนำเงินมาเพื่อบำรุง
กองทัพของตนเอง จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นชนิดดุเดือดเลือดพล่าน
การห้ำหั่นที่ไม่มีการปรานีจึงบังเกิดขึ้น
แผ่นดินของเชียงรัฐต้องลุกเป็นไฟ ผู้คนล้มตายนับไม่ถ้วน
บ้านเมืองถูกทำลายพินาศจนกลายเป็นเมืองร้าง
เพราะการกระทำที่เหี้ยมโหดของพวกว้าแดง
ที่ใครๆต่างให้สมญานามพวกมันว่า...จิ้งจอกอเวจี
แล้วกองทัพเชียงรัฐไปไหนเสียล่ะ
ถึงปล่อยให้ข้าศึกฮึกเหิมยึดเมืองทั้งเมืองได้ เชียงรัฐสิ้นแล้วหรือคนดี
แต่เชื่อแน่ว่าชาวเชียงรัฐจะต้องตีโต้เอาบ้านเกิดเมืองนอนคืน
ส่วนจะเกิดยุทธการอย่างไหน เพียงไรนั้น จะต้องติดตาม
แฟนพันธุ์แท้ของ “สิงขร”
ต้องไม่พลาดผลงานเรื่องเยี่ยมเรื่องนี้เด็ดขาด รับรองว่าได้ทั้งความรู้
ความสนุกสนาน ครบครันทุกรส
ความมันในอารมณ์ของการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่านระหว่างชนเผ่า
ความเข้มข้นน่าติดตามตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย
รับประกันว่าไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนครับ
ตัวอย่างบางตอน

รถหุ้มเกราะล้อยางสี่คันแล่นตามกันมา แต่ละคันมีปืนกลเบาขนาด
7.62 มม.ติดตั้งอยู่ที่หน้ารถ มุมยิงกว้างแล่นมาจอดที่ฐานถ้ำนาง
รถคันนำหน้าแล่นเข้าไปเกือบชิดปากถ้ำ
ร.อ.หาญฟ้า กับ ส.อ.ส่างนุ รีบลงจากรถ
นายทหารว้าคนหนึ่งรีบมารับหน้าพร้อมกับถามเสียงรัวเร็ว…
“ผู้กองแวะที่นี่ทำไม“
“ผมจะมารับเจ้านางเดือนดาราไปด้วย“
“เจ้านางไม่อยู่แล้ว…”
“ไปไหนบอกมาเร็ว“
“ไปกับผู้พันหลงต้าตั้งแต่เช้ามืดแล้ว“
“หา ไปทางไหนบอกมาเร็ว“
“เข้าไปในกองบัญชาการที่เชียงรัฐ“
“ระยำ!
“หาญฟ้าสบถลั่นหน้าดำเครียด“ผู้พันหลงต้าฉุดเจ้านางไปใช่มั้ย“
“เปล่านี่ครับ ก็เห็นไปด้วยกันด้วยดีนี่“
“นี่หมวด…บอกผมมานะ ผู้พันหลงต้าล้างสมองเจ้านางใช่มั้ย
ถึงได้พาเข้าไปที่กองบัญชาการด้วยแบบนี้“
“เรื่องนี้ผมไม่ทราบ
เพราะเมื่อคืนผู้พันกับเจ้านางคุยกันในถ้ำที่ผู้กองเคยนั่งคุยนั่นแหละ“
“แบบนี้แอบตีท้ายครัวกันนี่หว่า
แม่ง…ใครก็ช่างทำแบบนี้กับข้าต้องคิดบัญชี“
“เรื่องนั้นผมไม่ทราบ ทำไมผู้กองไม่พาเจ้านางไปด้วยล่ะ
สวยๆแบบนั้น ใครจะไปอดได้“
“แม่ง…ไม่ให้พาไปนี่หว่า“
“แล้วเมื่อคืนผู้กองทำไมไม่รีบกลับมาล่ะ เมื่อภารกิจเสร็จแล้ว“
“แม่ง…ไม่ให้ออกจากฐานที่นั่น กักตัวไว้จนรุ่งเช้า“
“ผู้พันสั่งไว้ว่า เมื่อเสร็จภารกิจจากเมืองโต๋นแล้ว
ให้ผู้กองประจำที่นี่แล้วออกกวาดล้างชนะศึกกับพวก“

“รู้แล้ว เฮ้ยไปโว้ยไอ้ส่าง“หันไปสั่งการคนสนิท
แล้วเดินจะไปขึ้นรถ
ขณะนั้นทหารของหาญฟ้าเองรีบวิ่งเข้ามากระซิบบอก…”ผู้กองแย่แล้ว
พวกเราหายตัวไปเกือบหมด เหลือเพียงห้าคนเท่านั้น“
“หา มันหายไปไหนกันวะ หรือหนีทัพ“
“ผมไม่ทราบ ตื่นขึ้นมาก็ไม่มีพวกมันแล้ว“
ส่างนุรีบเข้าไปสอบสวนทหารห้านายที่เหลือเป็นรายตัว
เพียงเดี๋ยวเดียวก็กลับมารายงานต่อหาญฟ้า…
“หนีเข้าป่าไปจริงๆครับผู้กอง“
“อะไรกันวะ หนีทีเป็นสามสี่สิบคนงั้นเรอะ
พวกมันหนีเพราะสาเหตุอะไรวะส่างนุ“
หาญฟ้าถามเสียงเครียดจัด
ส่างนุหรี่เสียงลง…”ผู้กอง…พวกว้าที่นี่ระแคะระคายพวกเราแล้ว“
“เรื่องอะไร“
“ก็ที่เราถล่มพวกมันตายไปร้อยยี่สิบ รวมทั้งไอ้เหว่ยเหล็งนะสิ“
“ระแคะระคายยังไงวะไอ้ส่าง“
“ทหารคนหนึ่งบอกผมว่า
ไอ้พวกว้าสังเกตพบว่าจรวดอาร์พีจีของเราหายไปหลายลูก
กระสุนเอ็มหกสิบด้วย พวกมันเลยต้อนทหารของเราและถูกขู่
พวกมันกลัวความผิด ประกอบกับเราไม่อยู่ เลยพากันหนีเข้าป่า“
“บัดซบจริงๆ เป็นเพราะไอ้หลงต้าคนเดียวแท้ๆที่เป็นตัวต้นเรื่อง
ข้าแค้นเอ็งนักไอ้หลงต้า“
“ก่อนที่เรื่องจะแดงขึ้น เอายังไงดีผู้กอง“
“เอ็งว่ามาสิส่างนุ“
“ตัดไฟเสียแต่หัวลม“
“ความเห็นของเอ็งก็คือ…”

“ใช่ครับผู้กอง“ ส่างนุทำท่าเชือดให้ดู
“เราเรียกไอ้ที่เหลือห้าคนมาพูดคุยให้รู้เรื่อง“
“จัดการได้“

ส่างนุหันไปสั่งการทางวิทยุให้รถหุ้มเกราะล้อยางทั้งสามคันล่วงหน้าไป
ก่อน เดี๋ยวจะตามไป โดยบอกว่าร้อยเอกหาญฟ้าท้องเสีย
จึงเหลือรถหุ้มเกราะล้อยางคันที่หาญศึก ส่างนุกับพวกนั่งมา
เมื่อทั้งสามคันไปกันแล้ว จอมโหดทั้งสองพร้อมลูกน้องที่รู้มือกันดี
รีบทำงานแข่งกับเวลา โดยส่างนุเป่านกหวีดเรียกพล
ปรากฏว่าทหารว้าจำนวนสี่สิบนายที่ประจำฐานและที่เหลือจากการถูกโ
จมตีเมื่อวานรีบมาเข้าแถว
ผบ.หมวดฝ่ายว้ารีบเข้ามาตะเบ๊ะ
แล้วถามเสียงรัว…”ผู้กองเรียกแถวทำไมหรือครับ“
“ผู้พันหลงต้ากำลังจะมา ได้สั่งให้ผมระดมความพร้อมดู“
“อ้อ…ผมก็กำลังจะเรียกแถวอยู่พอดี“
“งั้นหมวดเช็คดูซิ มาพร้อมหรือเปล่า“

นายทหารฝ่ายว้ารีบเช็คดูแล้วหันมาบอก…”อยู่ที่นี่ครบครับแต่ออกลาด
ตระเวนหกยังไม่กลับ“
ส่างนุรีบกระซิบถาม…”เอาไงกับพวกที่ลาดตระเวน“
“ให้ทหารของเราที่เหลือห้าคนคอยจัดการอยู่ที่นี่“

วินาทีนั้น…ส่างนุหันไปให้สัญญาณกับพลปืนกลบนรถหุ้มเกราะล้อยาง
….
“ยิง“
ปึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“โอ๊ย ย ย”

ทหารว้าแถวหน้าร่วงลงกับพื้นทันทีเกือบสิบนาย
นอกนั้นแตกพ่ายเหมือนมดปลวก
หาญฟ้า ส่างนุ และลูกน้องอีกห้าคนเหนี่ยวไกปืนซ้ำเข้าใส่ทันที
ปังๆๆๆๆๆๆๆ….ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ
เปรี้ยงๆๆๆๆ….เปรี้ยงๆๆๆๆๆ
“อ๊าก ก ก ก“
ทหารว้าร่วงลงไปอีกนับสิบ
ที่เหลือปักหลักสู้จึงโดนปืนกลติดรถหุ้มเกราะล้อยางกวาดเข้าใส่
ปึงๆๆๆๆๆๆ