จิ้งจอกอเวจี เล่ม 4

เชียงรัฐเป็นเมืองหลวงของชาติพันธุ์แห่งชนชาวฉาน หรือที่รู้จักกันในนามไทยใหญ่ ที่มีโชคในเรื่องของการมีทรัพยากรธรรมชาติอันมีค่า นั่นคือมีพลอยไพลินที่สวยงามล้ำเลอค่าจำนวนมากมาย ที่มีมูลค่ามวลรวมมหาศาลนับพันล้าน แต่นั่นกลับเป็นสาเหตุที่ทำให้เชียงรัฐต้องพบกับเภทภัยอย่างคาดไม่ถึง เมื่อว้าแดงซึ่งถูกทางประเทศไทยกวาดล้างยาเสพติดจนไม่สามารถค้าขายยาเสพติดได้อีก ได้นำกองกำลังทหารเข้าปล้นเมืองเชียงรัฐ หวังเพื่อจะได้ครอบครองพลอยไพลินแล้วขุดไปขายนำเงินมาเพื่อบำรุงกองทัพของตนเอง จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นชนิดดุเดือดเลือดพล่าน การห้ำหั่นที่ไม่มีการปรานีจึงบังเกิดขึ้น แผ่นดินของเชียงรัฐต้องลุกเป็นไฟ ผู้คนล้มตายนับไม่ถ้วน บ้านเมืองถูกทำลายพินาศจนกลายเป็นเมืองร้าง เพราะการกระทำที่เหี้ยมโหดของพวกว้าแดง ที่ใครๆต่างให้สมญานามพวกมันว่า...จิ้งจอกอเวจี
แล้วกองทัพเชียงรัฐไปไหนเสียล่ะ ถึงปล่อยให้ข้าศึกฮึกเหิมยึดเมืองทั้งเมืองได้ เชียงรัฐสิ้นแล้วหรือคนดี แต่เชื่อแน่ว่าชาวเชียงรัฐจะต้องตีโต้เอาบ้านเกิดเมืองนอนคืน ส่วนจะเกิดยุทธการอย่างไหน เพียงไรนั้น จะต้องติดตาม
แฟนพันธุ์แท้ของ “สิงขร” ต้องไม่พลาดผลงานเรื่องเยี่ยมเรื่องนี้เด็ดขาด รับรองว่าได้ทั้งความรู้ ความสนุกสนาน ครบครันทุกรส ความมันในอารมณ์ของการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่านระหว่างชนเผ่า ความเข้มข้นน่าติดตามตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย รับประกันว่าไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนครับ

ตัวอย่างบางตอน
พ.ต.เล่าเจียงจ้องหน้าเดือนดาราเขม็ง แน่นอน...เขาสงสัยแต่แรกแล้วว่าผู้หญิงหน้าตาสะสวยผิวพรรณหมดจดมาอยู่ท่ามกลางเหล่าทหารหาญชายล้วนได้ยังไง และเชื่อทันทีที่ได้ยินคำบอกจากปากของเธอเพราะรู้เลาๆมาบ้างแล้ว ก่อนเรียกพลวิทยุเข้ามา
เล่าเจียงติดต่อเป็นภาษาว้าแดงก่อนรายงานยาวเหยียด พร้อมกันนั้นสีหน้าที่เคร่งเครียดแต่แรกค่อยๆผ่อนคลายลงด้วย เจ้าแสนคำกับเจ้านางเดือนดาราสังเกตเห็นโดยตลอดลอบพยักหน้าให้กัน
“ผู้การจะคุยกับเจ้านาง“พ.ต.เล่าเจียงบอกหลังจากนั้น
เดือนดาราเดินเข้าหาอย่างไม่หวั่นเกรง พร้อมรับเอาปากพูดหูฟังจากมือนายทหารว้ามาและคุยเสียงดังอย่างเป็นกันเองกับเหว่ยเซี้ยะเหมือนที่เคยในเชียงรัฐโดยจงใจให้ทหารว้าในที่นั้น
ได้ยินด้วย
“สวัสดีค่ะผู้การ“
“เจ้านางปลอดภัยดีใช่มั้ย“
“ค่ะผู้การ และเรายังทำสำเร็จตามที่คาดด้วย“
“เจ้าแสนคำนำศพของชนะศึกมายืนยันด้วยรึเปล่า“
“นำมาซิคะผู้การ จะให้ทหารตรวจสอบเลยมั้ยคะ“
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ ว่าแต่ผู้กองหาญฟ้าตามเจ้านางไปด้วยใช่มั้ย“
“ใช่ค่ะผู้การ และฉันกำลังจะบอกผู้การว่าหาญฟ้าตายแล้ว“
“ตายยังไง รึว่าเจ้านาง…“
“เปล่าค่ะ ผู้กองหาญฟ้าอาสาเข้ารบกับกองโจรชนะศึกหมายเอาหน้าอย่างที่เคยแต่พลาดท่าถูกฝ่ายโน้นเล่นงานเอาจนเสียชีวิตคาสนามรบ ฉันยอมรับว่าเสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้ลงมือเองกับมือ แต่เมื่อเป็นแบบนี้ก็อโหสิให้แล้วค่ะ“
“ผมไม่ติดใจนะเจ้านาง แต่ยังไงคงต้องแจ้งไปทางรัฐบาลกลางโดยมีเจ้านางให้การรับรองด้วยนะ“
“ไม่มีปัญหาค่ะผู้การ“
“เอาล่ะ เจ้าแสนคำกับเจ้านางและทหารคงเหนื่อยกันมาก ผมสั่งการให้ผู้พันเล่าเจียงทำตามคำขอทั้งหมดแล้ว เชิญพักผ่อนได้เลยนะ“
“ขอบคุณผู้การมากค่ะ“
การติดต่อเพื่อยืนยันว่าเป็นตัวจริงเสียงจริงยุติลงเพียงแค่นั้น เดือนดาราเดินกลับมาที่เจ้าฟ้าแสนคำดังเดิม ก่อนที่พันตรีเล่าเจียงจะเอ่ยเสียงกระหึ่ม…
“ผมจะจัดการตามที่ท่านเจ้าขอ และอนุญาตให้กำลังทั้งหมดตั้งค่ายพักอยู่ในบริเวณนี้ หากมีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ ผมจะสั่งยิงทันทีเข้าใจตามนี้ด้วย“
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ทหารของเรามีสภาพเช่นไรผู้พันก็เห็น“
“เอาล่ะ ท่านเจ้าสั่งทหารนำศพชนะศึกออกมาดูดีกว่า“
เจ้าแสนคำหันไปทางนายทหารคนสนิทก็เป็นอันว่ารู้กัน โดยทหารสี่นายที่แบกคานหามไว้บนไหล่เดินแหวกกลุ่มทหารออกมาตรงหน้า และวางคานหามนั้นลง
พ.ต.เล่าเจียงหันไปทางลูกน้องของตัวเองบ้าง ทหารว้านายหนึ่งปราดเข้ามาทันทีและเปิด
ผ้าที่คลุมอยู่บนร่างๆนั้นออกพร้อมอาการผงะ
“ใช่มันรึเปล่าหมวดจงสือ“
นายทหารว้าหน้าขาวผู้นั้นต้องกลั้นหายใจขณะพยายามเพ่งมองใบหน้านั้นอย่างพินิจพิจารณา บ่งบอกว่าเคยรู้จักร้อยเอกชนะศึกมาก่อนแน่นอน
แต่ที่ต้องใช้เวลาเพราะร่างๆนั้นใบหน้าแหลกเละไปครึ่งซีก แถมเริ่มขึ้นอึดบวมฉึ่งด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าว เรื่องกลิ่นไม่ต้องพูดถึงถ้าคอไม่แข็งจริง ป่านนี้ของเก่าทะลักออกมานานแล้ว
“น่าจะใช่ครับผู้พัน“
“เอาให้แน่หมวด เรื่องนี้จะล้อเล่นไม่ได้“
ร.ต.จงสือตลบผ้าคลุมศพออกทั้งหมด เพื่อพิจารณารูปร่างไปด้วยก่อนพยักหน้าด้วยความมั่นใจ
“ไม่ผิดตัวแน่ครับผู้พัน“
“จัดการให้คนเอาไปฝังได้“