จิ้งจอกอเวจี เล่ม 5 (จบ)

เชียงรัฐเป็นเมืองหลวงของชาติพันธุ์แห่งชนชาวฉาน หรือที่รู้จักกันในนามไทยใหญ่ ที่มีโชคในเรื่องของการมีทรัพยากรธรรมชาติอันมีค่า นั่นคือมีพลอยไพลินที่สวยงามล้ำเลอค่าจำนวนมากมาย ที่มีมูลค่ามวลรวมมหาศาลนับพันล้าน แต่นั่นกลับเป็นสาเหตุที่ทำให้เชียงรัฐต้องพบกับเภทภัยอย่างคาดไม่ถึง เมื่อว้าแดงซึ่งถูกทางประเทศไทยกวาดล้างยาเสพติดจนไม่สามารถค้าขายยาเสพติดได้อีก ได้นำกองกำลังทหารเข้าปล้นเมืองเชียงรัฐ หวังเพื่อจะได้ครอบครองพลอยไพลินแล้วขุดไปขายนำเงินมาเพื่อบำรุงกองทัพของตนเอง จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นชนิดดุเดือดเลือดพล่าน การห้ำหั่นที่ไม่มีการปรานีจึงบังเกิดขึ้น แผ่นดินของเชียงรัฐต้องลุกเป็นไฟ ผู้คนล้มตายนับไม่ถ้วน บ้านเมืองถูกทำลายพินาศจนกลายเป็นเมืองร้าง เพราะการกระทำที่เหี้ยมโหดของพวกว้าแดง ที่ใครๆต่างให้สมญานามพวกมันว่า...จิ้งจอกอเวจี
แล้วกองทัพเชียงรัฐไปไหนเสียล่ะ ถึงปล่อยให้ข้าศึกฮึกเหิมยึดเมืองทั้งเมืองได้ เชียงรัฐสิ้นแล้วหรือคนดี แต่เชื่อแน่ว่าชาวเชียงรัฐจะต้องตีโต้เอาบ้านเกิดเมืองนอนคืน ส่วนจะเกิดยุทธการอย่างไหน เพียงไรนั้น จะต้องติดตาม
แฟนพันธุ์แท้ของ “สิงขร” ต้องไม่พลาดผลงานเรื่องเยี่ยมเรื่องนี้เด็ดขาด รับรองว่าได้ทั้งความรู้ ความสนุกสนาน ครบครันทุกรส ความมันในอารมณ์ของการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่านระหว่างชนเผ่า ความเข้มข้นน่าติดตามตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย รับประกันว่าไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนครับ

ตัวอย่างบางตอน
ที่นอกหมู่บ้านเชียงรัฐอพยพราวสิบนาทีก่อนหน้า เหล่าทหารว้าที่ล้อมหมู่บ้านต่างจดจ้องอยู่ที่ฐานของพวกมันด้วยใจจดจ่อ เพราะนั่นคือหัวใจสำคัญ ขณะที่ระเบิดอานุภาพสูงจากปืนใหญ่ปลิวเข้ามาตกไม่หยุด
บรึ้มมมม
“แปดแล้วโว้ย”ใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น
“เข้าไปบอกหมวดมั้ยครับผู้กอง” ลูกน้องที่มาด้วยกันถามขึ้นหลังเสียงกึกก้องสงบลง ฝุ่นควันที่ฐานไม่ทันจาง ชะตากรรมคนข้างในไม่ต้องพูดถึงเพราะไม่มีใครรู้
“ไม่ต้องโว้ย เสียงยังกะฟ้าถล่มหมวดลื้อไม่ได้ยินก็บ้าแล้ว”
พลันนั้นเอง…เสียงปืนดังขึ้นจากใจกลางหมู่บ้าน ทหารที่เหลืออยู่ทั้งหมดหันไปมอง
ทางนั้นโดยอัตโนมัติ
ร้อยเอกทหารว้านายนั้นละสายตาจากฐานพร้อมหลุดปากออกมา...
“อะไรวะ อั๊วให้เข้าไปจับ แม่งเสือกเข้าไปยิงพวกมันถึงในนั้น”
ทหารว้าทุกนายที่เหลือต่างเข้าใจตามที่นายทหารว้าผู้นั้นพูด เพราะเสียงปืนดังระงมจนแยกแยะไม่ออก ไม่มีใครสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในแม้แต่น้อย
บรึ้มมมม
กระสุนปืนใหญ่นัดที่เก้า สำแดงเดชในวินาทีถัดมาช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของนักรบว้าทั้งหมดให้กลับไปยังฐานใหญ่ของพวกมันอีกครั้ง
“เก้าสิบคนแล้วโว้ย”นายทหารว้าตะโกนขึ้นพร้อมๆกับเสียงปืนในหมู่บ้านที่เริ่มเบาบางลง แต่แทรกด้วยเสียงระเบิด
“สงสัยพวกมันคงขัดขืนมาก ผู้หมวดถึงต้องรุนแรงขนาดนั้น”ทหารว้าอีกนายเอ่ยขึ้นดังๆอย่างเข้าใจผิดเพราะนึกไม่ถึงว่าชาวบ้านตาดำๆที่พวกมันเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจะกลายเป็นนักรบขึ้นมาได้
เสียงปืนเงียบลงได้ราวอึดใจ กระสุนปืนใหญ่นัดที่สิบก็แหวกท้องฟ้าลงมายังที่ตั้งฐานใหญ่ของทหารว้าอีกครั้ง
บรึ้มมมม
“ร้อยถ้วนโว้ย” เสียงตะโกนขึ้น ซึ่งหมายถึงชาวเชียงรัฐจะต้องถูกฆ่าหมู่ถึงหนึ่งร้อยคน ตามคำสั่งโหดของพันเอกเหว่ยเซี้ยะ
“ไม่ไหวแน่ คนมากแบบนี้พวกมันต้องมีขัดขืนบ้าง พวกลื้อรีบจัดกำลังเข้าไปช่วยผู้หมวดของพวกลื้อเร็ว”
“ครับผู้กอง”รอง ผบ.ร้อยรับคำสั่งเสียงดัง จัดกำลังเข้าในหมู่บ้านอีกสองหมู่ราวสามสิบคนเช่นกัน ข้างนอกจึงเหลือกำลังอยู่ไม่ถึงห้าสิบนายแล้ว
สั่งคนเข้าไปแล้ว ร้อยเอกทหารว้าต้องรีบคว้าวิทยุขึ้นมาถือในมือ เพราะผู้บัญชาการสูงสุดเรียกเข้ามา
“ลื้อมัวทำอะไรอยู่วะ พวกมันยิงถล่มฐานใหญ่แล้ว”
“กำลังลากคอพวกมันออกมาครับผู้การ มีการขัดขืนเล็กน้อยเพราะคนจำนวนมาก
ครับท่าน”นายทหารว้าคิดเอาเอง
“รีบเข้านะโว้ย ก่อนฐานจะรับไม่ไหว”
“ครับผู้การ”
สิ้นการติดต่อ กระสุนปืนใหญ่เข้ามาตกอีกสองนัดรวด
บรึ้มมม บรึ้มมม
“ไม่ทันแดกห่าแล้ว กำลังที่เหลือตามอั๊วมาเร็ว”นายทหารว้าตัดสินใจรวดเร็วเพราะขืนชักช้าอีก มีหวังถูกเล่นงานจากพันเอกเหว่ยเซี้ยะแน่นอน
ห่างออกไปที่ใจกลางหมู่บ้านชาวเชียงรัฐอพยพ กำลังสองหมู่ที่เคลื่อนมาถึงต่างแปลกใจไปตามๆกัน เพราะไร้วี่แววของพรรคพวกที่เข้ามาก่อนหน้า ราวกับได้หายตัวไปจากหมู่บ้านชั่วคราวแห่งนี้แล้ว
“เป็นไปได้ไงวะ พวกเราก็ไม่เห็น พวกมันยิ่งไม่เห็นใหญ่”คนแรกพึมพำดังๆ
คนที่สองหันไปปรึกษารอง ผบ.ร้อยทันที“เอาไงดีครับรอง”
“กระจายกันค้นหา อั๊วชักได้กลิ่นไม่ดี”
ทั้งหมดกระจายกำลังออกไปสอดส่ายสายตาหาความผิดปกติทั่วบริเวณกลางหมู่บ้านด้วยความระแวดระวัง
“อั๊วว่าอั๊วได้กลิ่นคาวเลือดว่ะ”รอง ผบ.ร้อยยศร้อยตรีเอ่ยขึ้น
ลูกน้องข้างกายทำจมูกฟุดฟิด ”จริงด้วยครับ”
“เลือดของใครวะ วิทยุหา ผบ.ร้อยเร็ว”รีบสั่งการเมื่อนึกขึ้นได้
พลวิทยุจัดการตามที่สั่ง ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น “ติดต่อไม่ได้ครับรอง เหมือนผู้หมวดไม่ได้เอาวิทยุไปด้วยครับ”
“เป็นไปได้ไง หมวดไม่ลืมเรื่องแบบนี้แน่”
ทันใดนั้น…ความเงียบที่กระจายอยู่โดยรอบ กลับกลายเป็นเสียงดังปานนรกแตกเมื่อเสรีชนเชียงรัฐเผยตัวออกจากที่ซ่อนพร้อมเสียงปืน
ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ
เปรี้ยงๆๆๆๆ เปรี้ยงๆๆๆๆ
“โอ๊ยยย“
“อ้ากกก”