สาปมนตรา

เธอเกิดมาเพื่อจะลบล้างคำสาปของตระกูล แต่ทว่าดวงจิตของแฝดพี่ที่อยู่ในร่างเดียวกัน ทำให้เธอรู้สึกตัวได้ในยามตะวันพลบค่ำ แล้วจะมีบุรุษผู้ใดที่รักตัวเธอ ในเมื่อแฝดพี่ของเธอรู้สึกตัวในยามอาทิตย์สาดแสง


อดิศรจับมือของพราวจันทร์มาแนบแก้ม ใจคอเขาสั่นไปหมด ขณะมองเธออย่างรอคอยให้ตื่นขึ้นมาเสียที เขาจะได้หลุดพ้นจากภาวะอันแสนทรมานเช่นนี้...

"พราวจ๋า ตื่นเสียที รู้ไหมว่าพี่จะบ้าอยู้แล้ว"

อดิศรพูดเสียงสั่น เมื่อเห็นว่าพราวจันทร์ยังไม่มีทีท่าจะตื่น แล้วเขาก็หมดความอดทน เขาโอบร่างของพราวจันทร์เข้ามากอดไว้แนบอก พร้อมกับเอ่ยเรียกเธอ

"พราวตื่นเสียที ได้ยินที่พี่เรียกไหม"

อดิศรเริ่มเขย่าตัวพราวจันทร์พลางร้องเรียกอย่างใจเสีย มันนานเกินไปแล้วที่เธอยังไม่ตื่นเสียที "พราว อย่าหลับแบบนี้ ตื่นขึ้นมาหาพี่นะ"

เสียงเรียกพราวจันทร์ของอดิศร ที่แม่เฒ่าลีเยาะ วีรยา และนนท์ที่กำลังเปิดประตูเข้ามาได้ยินต้องใจหายวาบ

เมื่อทั้งสามรีบพากันเข้ามา แล้วก็เห็นว่าอดิศรเรียกพราวจันทร์ด้วยใบหน้าที่เผือดซีดไปหมด

แม่เฒ่าเข้ามาจับมือของพราวจันทร์ที่อยู่ในอ้อมแขนของอดิศรหงายออก แล้วทาบฝ่ามือของท่านลงไป ก่อนจะหลับตาลงทำสมาธิ ทำให้ทุกคนต้องนิ่งเงียบอย่างใจจดจ่อ

โดยเฉพาะอดิศรที่มองแม่เฒ่าด้วยสายตาแห่งความหวัง เช่นเดียวกับวีรยาที่ตอนนี้ใจคอเริ่มสั่น จนนนท์ต้องบีบมือเธอไว้แน่น

เวลาผ่านไปพอควร แต่เหมือนนานเหลือเกินในความรู้สึกของทุกคน แม่เฒ่าลีเยาะก็ลืมตาขึ้น แล้วทำให้อดิศรถึงกับใจสั่นรุนแรง เมื่อเห็นหยาดน้ำขังอยู่นัยน์หน่วยตาของแม่เฒ่า

"เดี๋ยวพราวก็ตื่นใช่ไหมครับยาย" อดิศรไม่ทราบว่า เสียงของเขาที่ถามแม่เฒ่ามันสั่นเครือจนคนได้ยินรู้สึก

"ยายตอบไม่ได้" แม่เฒ่าตอบพลางนึกถึงเจ้าพราวของท่านอย่างห่วงใย ที่ท่านก็ไม่อาจช่วยได้

"หมายความว่ายังไงครับยาย" อดิศรถามทันที เขาต้องการความกระจ่างมากกว่านี้

"เจ้าพราวต้องตื่นภายในสามวันนี้เท่านั้น"

หัวใจของอดิศรแทบหยุดเดี๋ยวนั้น กับในสิ่งที่แม่เฒ่าบอก เขาไม่รู้ตัวว่ากอดหญิงสาวที่หลับอยู่ในอ้อมแขนแน่นเข้า แต่กลับรู้สึกเหมือนว่าหัวใจตนเองถูกบีบอย่างแรงจากสิ่งที่มองไม่เห็น

"แล้วไม่มีทางใดที่เราจะช่วยยายพราวให้ตื่นขึ้นมาได้เลยหรือคะแม่เฒ่า" วีรยาถามออกมาเสียงเครือ เธอจะทำใจได้อย่างไร ถ้าจะต้องเสียพราวจันทร์ไปอีกคน

แม่เฒ่ามองไปที่อดิศร ด้วยความหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เขาจะคือคนที่มาช่วยพราวจันทร์ ด้วยพลังแห่งความรักของเขาที่มีต่อพราวจันทร์จะกล้าแข็ง ทำให้แรงสาปแช่งพ่ายไป เพราะหาไปแล้ว พราวจันทร์จะไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีกเลย แล้วพ่อหนุ่มอดิศรคนนี้ก็จะต้องมีอันเป็นไปเช่นกัน

วีรยามองแม่เฒ่าที่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรแล้วแทบร้องไห้ เธอหันไปเรียกหลานสาวพร้อมกับจับเรียวแขนเขย่า

"ยายพราว ตื่นเสียที ตื่นขึ้นมาพูดกับอา" วีรายร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ "เราจะมาทิ้งอาไปอีกคนไม่ได้นะ อาจะกลับไปบอกคุณย่าของเรายังไง ยายพราว เธอได้ยินที่อาพูดบ้างไหม ยายพราว"

วีรยาทั้งร้องทั้งเรียกพราวจันทร์ จนนนท์ทนไม่ได้ต้องเข้าไปปลอบ

"คุณวี เรายังพอมีเวลานะครับ ไม่แน่ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ พราวก็ตื่น เราต้องช่วยกันส่งกำลังใจให้เธอนะครับ" นนท์บอก เพื่อให้วีรยาทำใจให้สงบลง และรอด้วยความหวัง

ใช่...ยังเหลือเวลาอีกสามวัน และในภายสามวันนี้ เขาจะพยายามทำให้พราวจันทร์ตื่นขึ้นมาให้ได้ เขาจะไม่ยอมเสียพราวจันทร์ไปกับคำสาปแช่งของคนไร้มโนธรรมโดยเด็ดขาด เขาจะสู้ด้วยความรัก ชีวิต และจิตวิญญาณ
อดิศรคิดด้วยหัวใจอันกล้าแข็ง