ใจอำพรางรัก

คน 2 คน ชายหญิง เกลียดชังฝังใจต่อกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่โชคชะตาหรือเวรกรรมก็ไม่อาจทราบ ได้ลากพวกเขาทั้งคู่มาเจอกันอีกครั้งในงานเลี้ยงรุ่น เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไม่เคยให้คุณกับใคร กับ อธิป และ นิชาวี ก็เช่นกัน หลังจากดื่มอย่างหนักภายในงาน ทั้งคู่ตื่นขึ้นมาบนเตียงของม่านรูดแห่งหนึ่ง สติเลือนลางว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ที่มันยังชัดเจนคือพวกเขาเกลียดชังกัน ทะเลาะด่าทอกันก่อนแยกย้าย แต่จากนั้นไม่ถึงสามเดือน ปรากฏสิ่งผิดปรกติขึ้นกับฝ่ายหญิง สิ่งผิดปรกติ ที่จะเปลี่ยนชีวิตของคนทั้งสองไปตลอดกาล
“ปล่อย...” หญิงสาวร้องครางเบาๆด้วยความเมื่อยขบเจ็บปวดยามเมื่อถูกเขากระชากตัวให้หันมาเผชิญหน้า ตาแข็งดุดันจ้องหน้าช้ำน้ำตาแต่ไร้ซึ่งความสงสารหรือเห็นใจ มีแค่ความรู้สึกอยากจะปัดรับผิดชอบให้พ้นๆ
“เมื่อคืนมันเกิดเรื่องทั้งหมดขึ้นเพราะเธอยั่วฉันเอง ง่ายมาก็ง่ายกลับฉันไม่ได้บังคับเธอ ดังนั้นอย่าทำให้มันยุ่งยากในภายหลัง” โยนความผิดไปให้หญิงสาวแบกรับคนเดียวมันไม่ใช่วิสัยของลูกผู้ชาย แต่มันจำเป็น
“ผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรกับฉัน เธอไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไร” พูดไปก็รู้สึกใจหวิวๆชอบกล เพราะตัวเขาเองไม่เคยเมาเสียศูนย์ถึงขนาดมีสัมพันธ์กับใครแล้วหละหลวามการป้องกันขนาดนี้ เขาจำได้ว่าเครื่องรางป้องกันภัยถูกฉีกจากซองมาใช้เพียงครั้งเดียวนอกนั้นก็ไม่คุ้นว่าได้ใช้มันอีกเลย และดูจากสภาพยับเยินขนาดนั้นแล้วคงไม่ใช่แค่รอบเดียวหรือสองรอบ
“คุณ...มันหน้าตัวเมีย”