เจ้าชายอสูร

เพราะอายุห่างกัน 14 ปี
เขา ดีส จึงมีฐานะเป็นป๋า
เธอ รัก จึงมีฐานะเป็นหนู ...เด็กของป๋า
สถานะเด็กป๋าของคนอื่นเป็นยังไง เธอได้รับเช่นนั้นหมด เงินก้อนใหญ่ ความสะดวกสะบาย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเด็กป๋าคนอื่นๆ นั่นก็คือป๋าที่ว่าไม่เคยนอนกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียวตลอดการเป็นเด็กป๋ามาหกปี
แปลกใช่ไหม…
ใช่ เธอก็ว่าแปลก
******************************************************************
“คุณมีคำถามดีๆ กับผมบ้างไหมล่ะ ถามบ้าอะไรก็ไม่รู้ แทนที่จะถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง กินข้าวหรือยัง”
เขาหลุบตามองคนที่มองมาตาขวาง หญิงสาวนัยน์ตาแดงก่ำ มือกำแน่นทั้งสองข้าง ดูท่าทางจะโกรธมากจริงๆ
“แล้วจะให้ถามอะไรอย่างอื่นได้ ฉันกลัวนะ” กระซิบเสียงต่ำเหมือนหมาจนตรอก ถูกต้อนจนมุมแล้ว
“กลัวอะไร”
“บาป บาปที่แย่งผัวกับพ่อของคนอื่น”
ดีสถึงกับหลับตาลงสูดหายใจเข้าลึก ช้าๆ ยาวนานและยอมลืมตาเผชิญหน้ากับเธอในที่สุด
“ไม่ต้องกลัว” เขาเว้นช่วง
“คุณไม่ได้ทำบาปห่าเหวอะไรนั่นหรอก ไม่ได้ทำสักนิด”
หญิงสาวเม้มปากไม่อยากจะเชื่อน้ำคำของเขานัก “บาบาร่ากับเด็กยังอยู่ตรงหน้าฉันทนโท่นะดีส ไม่ผิดตรงไหน หลักฐานชัดเจน”
“คุณมาก่อนหล่อนมาทีหลัง”
พูดกันไม่รู้เรื่องแล้ว จะมาก่อนมาทีหลังแล้วยังไง ในสายตาคนอื่นเธอเป็นเมียน้อย บาบาร่าเป็นเมียหลวง
“คุณจะทำให้ฉันจุกอกตายหรือเครียดจนตายไปเลยใช่ไหมดีส” เธอเหลือทนแล้วจริงๆ
“ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น” เขาว่าจริงจังและจริงใจ ไม่ได้ต้องการแบบนั้นแน่นอน
“แต่ที่คุณทำอยู่มันสวนทางนะ”
พูดวกไปวนมาก็ไม่วายไล่เขาไปพ้นๆ ชายหนุ่มเลยอดหัวเสียไม่ได้ ปัทโธ่โว้ย!
มันเข้าใจยากตรงไหนวะ!
เอาแต่ไล่อยู่ได้!
“บาบาร่ามาหาฉัน หล่อนมาแสดงตัวตนแล้วตอนที่ฉันอยู่โรงพยาบาลหลังฮอตก คุณเองก็อย่าทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่แท้จริงกำลังทำพฤติกรรมดูถูกฉันอยู่ หนึ่งปีหกเดือนแล้วนะดีส ตลอดเวลานั้นคุณได้ออกไปจากชีวิตของฉันและฉันก็ขอบคุณลึกๆ ที่คุณไปฝ่ายออกไปเอง เพราะต่อให้ฉันหนีมาแต่คุณก็รู้ดีแก่ใจว่าฉันกลั้นใจแทบตาย คุณรู้ว่าฉันรักคุณมาก มากจนบ้าไปแล้ว! เพราะฉะนั้นถือว่าให้ของขวัญฉันเถอะ ปล่อยฉันไป”
เธอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว มือหนาคว้าไว้เร็วแล้วถลึงตาข่มขู่
“ทำไมถึงเอาแต่เอามือปิดหูแล้ววิ่งหนีไปทั่วแบบนี้นะ คุณเคยถามผมไหม เหตุผลต่างๆ นานา แสร้งโง่เพื่ออ่อยแล้วปล่อยมือ อ่อยแล้วปล่อยมือแบบนี้หลายๆ รอบ ผมก็เหนื่อยจะวิ่งตามนะโว้ย!”
อันหลังเขาตะคอกเสียงดัง เธอสะดุ้ง ฝูงนกที่กำลังหากินแตกกระเจิงตกใจ
“งั้นก็ไปซะ ไม่ต้องวิ่งตามอีกแล้ว ฉันก็จะไม่วิ่งหนีแต่ก็จะไม่ยอมรับฐานะเมียน้อยของคุณด้วย”
ดีสโกรธจนอยากเขย่าเธอให้อาเจียนสักรอบ แต่ก็นึกสงสารเลยปล่อยมือแล้วเสยผมแรงๆ เอ่ยอู้อี้
“แม่ง จะไล่อะไรนักหนาวะ ไม่เคยจะไว้ใจ ไม่เคยจะถาม ไม่เคยจะดูดำดูดี ไม่เคยจะเปิดใจอะไรเลย เอาแต่ไล่และโทษผม เอาแต่วิ่งหนีไม่เคยรักษาอะไรไปมากกว่าความรู้สึกตัวเอง กลัวเจ็บปวด กลัวสูญเสีย ทำไมถึงกลายเป็นคนแบบนี้ กล้าได้กล้าเสียหน่อยสิ ใจแลกใจหน่อยสิ เอาแต่ผลักไสอยู่ได้ ถามผมหน่อย!”
หญิงสาวหน้าเผือดสีทำท่าจะเป็นลมรอมร่อ ตาแดงแต่ไม่ร้องไห้
“ถามอะไร” เธอกระซิบ
“ถามว่าผมเหนื่อยไหม”
“ถามว่าผมกินข้าวอิ่มสักมื้อหรือเปล่า”
“ถามว่าผมหนีตายมากี่รอบกี่ครั้งในหลายปีนี้”
“ถามว่าผมชอบไม่ชอบอะไร”
“ถามว่าผมคิดถึงคุณไหม”
“ถามว่าผมรักคุณหรือเปล่า”
หญิงสาวจุกอก พูดไม่ออก เธอไม่เคยถามเขาจริงๆ ไม่เคยเลย เธอก็เห็นแก่ตัวพร้อมจะกอบโกยความสุขจากเขา แต่ไม่เคยจะมอบให้เขาคืนในแบบเดียวกัน
“...ฉัน”