พร่างดาวพราวเล่ห์

“สรุปก็แล้วกันว่าฉันยังไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นพ่อของลูกในท้อง
พี่รินทร์ คุณหยุดยิ้มได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะต้องฆ่าคุณแน่ ๆ อย่าคิดว่าฉันยอมอภัยให้คุณเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นะ”
“อ้าว แล้วที่นั่งคุยกับผมมานานสองนานจนจะถึงคอนโดฯ โดยที่ผมยังอยู่รอดปลอดภัย หูไม่แตกเพราะเสียงกรี๊ด แถมแขนไม่เป็นถลอกเลือดซิบเพราะเล็บข่วน หน้าไม่มีรอยจากฝ่ามือคุณนี่แปลว่าอะไร”
“หรือจะเอา” มุกวรินทร์ยกมือขึ้นสนองคำขอ
“ตอนนี้หมดเวลาแล้ว คุยมาตั้งนาน ความรู้สึกผิดจางไปหมดแล้ว จะตบต้องตบตั้งแต่เมื่อกี้ นาทีนี้ตบมาก็มีแต่จูบกลับ!”
ได้ยินคำว่าจูบเท่านั้นละ คนที่ข่มอายมาได้หลายนาทีโดยแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกถึงรสจุมพิตของเขาแล้วเอาเรื่องพี่สาวมาบังหน้าก็ถึงกับแก้มแดงระเรื่อ จากนั้นก็ค่อย ๆ ลดมือลงแนบตัวแล้วหันหน้าเข้าหากระจกด้านข้าง หากมองผ่าน ๆ คล้ายเจ้าตัวจะฝังหน้ามุดเบาะเสียด้วยซ้ำ