สิ่งที่วัชราเรียกว่ารัก

รักของคนอื่น ผู้ชายอื่น เคยแต่ทำให้เข็มแข็ง บากบั่นสู้เพื่อคนรักทั้งนั้นไม่ใช่หรือ หากแต่ ทำไม เขาจึงกลับอ่อนแอลงทุกวัน จนบางขณะ ที่เคยเบื่อมากๆ เคยถามตัวเองว่า แน่หรือ ที่เขาจะรักผู้หญิงคนนี้ และเมื่อทุรนทุรายคิดถึง..บ้าน คิดถึงแม่ เขาเคยมองหล่อนเหมือนคนแปลกหน้า อย่างประหลาดใจว่า ทำไมเขาจึงยอมให้หล่อนผ่านมาทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของเขาถึงปานนี้
มีเสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้าน หากเขายังคงนั่งมองฝาห้องสกปรกอย่างเลื่อนลอย แม่..ท่านคงจะตัดเขาได้แล้วละมัง จึงไม่ยินดียินร้าย ห่างเหินกับเขาเช่นนั้น เขาคงไม่มีโอกาสถูกขานเรียกอย่างรักใคร่จากท่านว่า วัชลูกรัก อีกแล้วละมัง
“เอ๋ ไหนคุณวัชว่าหนูไปดูหนัง แหม วันนี้ ต่างคนต่างมาแท๊กซี่เชียวนะ อ้อ ต้นเดือนนี่!”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วทันที หล่อนมาแท๊กซี่ทีเดียวหรือ เงินเดือนทั้งเดือนที่ถูกฉกไป หมดไปอีกเท่าไหร่หนอ อ้อ คุณพิสมัย ทวงค่าเช่าบ้านเป็นนัยๆ ด้วยสินะ แล้ว เขาจะเหลือไปทำงานสักกี่บาทกัน คงไม่ต้องกินข้าวเที่ยงตลอดเดือนอีกแล้วเรา
“อวดดียังไง ถึงมาทำกับแจ๊ดอย่างนี้!”
เขาเหลือบตาขึ้นช้าๆ จากท่านั่งทอดขายาว หลังพิงฝา นัยน์ตาแห้งแล้งมองร่างอวบสมบูรณ์ ในชุดกางเกงผ้ายีน เสื้อตัวสวย แบบใหม่ ที่ถลันเข้ามา หมุนตัวไปมา ราวทำอะไรไม่ถูก
“ทำอะไร? วัชเคยทำอะไรให้เธอเรอะ?”
ใบหน้าบูดบึ้ง โกรธจัด จนดวงตาเขียนแต่งงดงาม ดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็น เพราะช่างลุกวาว น่ากลัว เหมือนตาของคนที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน นอกจากผู้หญิงเจ้าอารมณ์ที่กำลังถูกโทสะครอบงำ เขาเบี่ยงตัวทันที หากก็ช้าเกินกว่าจะหลบได้ทัน เมื่อร่างนั้น โถมมารัวมือ ทั้งหยิก ทั้งข่วนเขาพัลวัล
“บ้าขึ้นมาเรอะ!”
เขาผลักร่างนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ หากก็มีผลให้หล่อนเสียหลัก เซล้มไปทางหนึ่ง เพราะรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ ที่หล่อนยังไม่คุ้นนั่นเอง คราวนี้ วัชรากลับเป็นฝ่ายทำอะไรไม่ถูกเสียเอง เมื่อหล่อนลุกถลาไปที่โต๊ะกินข้าว ที่ยังมีถ้วยจาน วางคาอยู่ตั้งแต่เช้า แล้วถ้วยแกงใบเดียว ที่เจียดซื้อมา ก็ปลิวมากระทบฝาเปรี้ยง แตกกระจาย เขาขยับตัว หากกลับต้องเบี่ยงหลบ เมื่อจานข้าวเพียงสองใบที่มีอยู่ ปลิวตามมา แตกละเอียดแทบเท้าเขานี่เอง
“หยุดนะ แจ๊ด!”
“ไม่หยุด เป็นเศรษฐีไม่ใช่เรอะ ร่ำรวยนัก ก็ซื้อเอาใหม่สิ เตารีดนี่เหมือนกัน ซื้อมาทำไม พังมันให้หมด!”
เขายืนจังก้า นัยน์ตาแดงก่ำ และเมื่อหล่อนถลาไปฉีกถุงใส่เตารีดที่เขาเพิ่งซื้อมา ความรู้สึกขมขื่น เจ็บช้ำทั้งมวล ประทุขึ้น เขาก้มลงหยิบเศษกระเบื้องแทบเท้า หยิบชิ้นแหลมคมที่สุด มากดที่ท่อนแขน กรีดลึกเป็นทางยาว เสียงพูดสะท้าน โดยไม่เหลือบแลทั้งคน ทั้งเตารีด ที่เงื้อสุดแขนนั่นเลย
“ทำลายให้หมด! แต่วัชจะไม่ยอมให้เธอทำลายวัชอีกต่อไปแล้วล่ะ!”