เล่ห์กำราบรัก

พะแพงยิ้มเยาะ สีหน้าและแววตามีแววเย้ยหยันอย่างเห็นได้ชัด เธอสบนัยน์ตาคมคร้ามที่มีความตื่นกลัวพาดผ่านไปเพียงชั่วครู่นิ่ง
“ถ้าต้องแบกรับความเจ็บปวดไปชั่วชีวิต พะแพงก็อยากจะหยุดชีวิตของตัวเองไว้ตรงนี้ค่ะ”
“เธอบ้าไปแล้ว”
“พะแพงบ้าก็เพราะคุณธรรมค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ขอบอกเธอใหม่ ขอให้เธอจดจำฝังใจไว้ให้แม่นๆ” เขาล้วงของบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงแล้วสวมเข้าไปในข้อมือข้างซ้ายของเธอ ความเย็นเฉียบที่ปะทะอยู่กับผิวหนังบริเวณนั้นทำให้เธอรู้ว่ามันเป็นนาฬิกาสีเงินที่สวยมากจริงๆ แต่พอเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมคร้ามของคนสวมให้ก็แทบจะลืมหายใจไปทันที “จำไว้ว่า เวลาของเธอคือของฉัน ถ้าไม่อยากเห็นแม่เธอต้องกระเด็นออกจากบ้านนี้ด้วยความเจ็บปวดละก็ อย่าทำลายเวลาของฉันเด็ดขาด”
“คุณธรรม”
“ไม่ว่าเธอจะชอบใจหรือไม่ เธอก็ต้องอยู่กับฉันไปชั่วชีวิต”
“...” พะแพงกัดปากสั่นๆ ของตัวเองจนห้อเลือด มีเพียงน้ำตาอุ่นร้อนที่อาบแก้มนวลลงมาไม่ขาดสาย
“ฉะนั้น! ต่อให้เธออยากตายเธอก็ตายไม่ได้”