รอยใจ

‘ยะ...อย่าร้องไห้ อย่า...อ่อนแอ...’
ภาพพิมพ์ยังจำคำพูดก่อนตายของแม่ได้เป็นอย่างดี และเธอก็รู้ด้วยว่าใครเป็นสาเหตุการตายของแม่ พ่อไม่ได้เป็นของเธอนานแล้ว เขามีพราว เมียใหม่ หรือก็คือชู้รักของเขานั่นแหละ ชู้รักที่พาพลอยประดับลูกติดเข้ามาอยู่ในบ้านของเธอ ครอบครองพ่อของเธอ และความรักของเขา เธอเกลียดพวกเขาทุกคน
เมื่อพราวพยายามจับคู่เคียวลูกชายของเพื่อนให้กับลูกสาวตัวเอง ภาพพิมพ์จึงปล่อยให้พวกเขาประสบความสำเร็จง่ายๆ ไม่ได้ สิ่งที่พราวกับพลอยประดับต้องการ เธอต้องได้มัน แม้ว่าจะต้องลงสนามแย่งผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก…
.
.
.
.
“บ้าจริง เพ็กกี้ หยุดเดี๋ยวนี้นะ กลับมาพูดกันให้รู้เรื่อง” เคียวโจนลงจากเตียง ไม่สนใจจะหยิบเสื้อผ้ามาสวม เนื้อตัวล่อนจ้อนไม่ต่างจากเธอ
ภาพพิมพ์ไม่สนใจเสียงเรียกของเขา เธอดึงที่จับประตูห้องน้ำ แต่ก็ถูกเขาหมุนตัวกลับมาหา
“ปล่อยค่ะ”
“ไม่ปล่อย”
“อย่ามาทำเอาแต่ใจแถวนี้นะ”
“ใครกันแน่ที่เอาแต่ใจ”
สองหนุ่มสาวยื้อยุดไปมา ปฏิกิริยาเคมีและแรงปรารถนาก่อตัว อย่างรวดเร็ว คนแรงเยอะทำเสียงฮึดฮัดไม่ได้ดังใจก่อนจะดึงร่างบางมาแนบชิด ปากกร้าวฉกลงมา จุมพิตของเขารุนแรงและเอาแต่ใจ เธอต้านทานเขาไม่ไหว ไม่ว่าจะปฏิเสธอย่างไร พวกเขาก็เหมือนน้ำมันกับไฟที่เข้ากันได้ดีจนเกินไป ทุกอย่างดำเนินไปตามครรลองอย่างที่ควรจะเป็น
“ยายเด็กดื้อ ทำไมไม่ยอมเชื่อใจพี่อีกครั้ง ทำยังไงเพ็กกี้ถึงจะเชื่อว่าพี่จริงใจ”
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ภาพพิมพ์ได้ยินก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย