พริบพราวคืนหวาน (Vanilla Twilight)

เจอหน้ากันครั้งแรก เธอก็สร้างความประทับใจให้เขาด้วยน้ำต้มยำ
เจอกันครั้งต่อมา เธอเป็นลูกน้องปากกล้า สวยเริ่ดเชิดแสบ
แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ “หอม” ยัยหมอปากดีคนนี้นัก
เขาก็แค่พ่อม่ายลูกติด แต่ลูกเขานี่สิติดเธอยิ่งกว่าใคร
สุดท้ายแล้ว ทำไปทำมาไม่รู้ทำไมวานิลา...กล้วยไม้ดอกนี้
ถึงได้กลายเป็นดาวในดวงใจเขาได้

“ไง อึ้งละสิ คิดไม่ถึงสิท่าว่าผมจะถลกหน้ากากสวยหรูของคุณได้
เรารึหลงดีใจว่าคือนางฟ้านางสวรรค์ คือดวงดาวบ้าบออะไรนั่น
ช่างปัญญาอ่อนสิ้นดี แท้จริงแล้วผู้หญิงหน้าตาสวยๆ อย่างคุณก็ใจดำอำมหิต
เลือดเย็นไม่ต่างอะไรกับเมียเก่าผมเลยสักนิดเดียว !!”
เขาใช้คำผรุสวาทด่าทอเธอรัวเร็วเป็นกระสุน สองมือเขย่าร่างบางจนหัวสั่นหัวคลอน
คำพูดบาดใจคล้ายมีดสปาต้ากรีดลึกสับหัวใจดวงน้อยให้แหลกกระจุย
วานิลาปล่อยโฮออกมาราวเขื่อนแตก
“อย่า...อย่าทำร้ายกัน คุณกำลังเข้าใจผิด ฉันกับพี่นนท์เราไม่ได้มีอะไรกัน !”
“ต่อให้อมพระทั้งวัดมาพูดผมก็ไม่มีวันเชื่อ แล้วก็เลิกใช้น้ำตามาเป็นเครื่องต่อรองกับผม
ผมไม่มีวันเห็นใจคุณ !”
นัยน์ตาตัดพ้อรุนแรง หยดน้ำใสๆ เอ่อล้นทะลักจากดวงตาคู่สวย
ไม่ต่างอะไรกับน้ำกรดชั้นดีสาดเข้ามาสู่หัวใจแกร่งกล้าของเขา
เขาจะรู้ไหมว่าเธอเสี่ยงก้าวเข้าไปในกับดักของชานนท์ในวันนั้น
ก็เพราะต้องการจะช่วยเขาค้นหาความจริง
แต่ตอนนี้ต่อให้เธอไปสาบานต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์เขาก็ไม่มีวันเชื่อ
วานิลาสูดลมหายใจเข้าลึก บังคับวาจาไม่ให้สั่นมากไปกว่านี้
“หากไม่ไว้ใจกันแล้ว เราคงเดินต่อไปด้วยกันไม่ได้ หลังการผ่าตัดของเด็กหญิงปานชีวาสิ้นสุดลง
ฉันจะขอถอนตัวออกจากเคสนี้ทันทีค่ะ ‘ท่านประธาน’ !”
“ผมไม่-ให้-ออก !! ทนมองหน้ากันต่อไปแบบนี้แหละสะใจดี”