อัลเดียโน...เทพบุตรสีดำ

“ฆ่ามันซะ”
ประกาศิตเฉียบขาดไร้ความลังเลดังออกจากปากของคนไร้หัวใจ เขาทำได้อย่างไร...เขากล่าวคำสั่งอำมหิตออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์...

...เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า...

รัสโซ่สลับมองระหว่างเด็กน้อยและเจ้านายหนุ่มด้วยสีหน้าตกใจ แม้รัสโซ่จะไม่ใช่คนดีเพราะเขาเองก็อยู่ในวงจรทมิฬ เข่นฆ่าพรากพาชีวิตผู้คนเป็นร้อยเป็นพัน หากแต่นี่เป็นครั้งแรกที่รัสโซ่ไม่เห็นด้วยกับเจ้านาย แต่ดูเหมือนคำค้านจะไม่สามารถเปลี่ยนจิตใจที่แข็งกระด้างของอัลเดียโนได้เลย

“คุณอัลเดียโนครับ...เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิง”

“เมื่อมันโตขึ้น มันจะตามล่าหาพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ มันจะแก้แค้นให้กับครอบครัวของมัน”

“แต่เธอก็แค่เด็กนะครับ แค่เด็กเท่านั้น”

อัลเดียโนจ้องมองไปที่เด็กน้อย ยามนี้เธอไม่มีน้ำตาอีกต่อไป เขารู้ว่าใจของเธอกำลังคิดสิ่งใด เธอกำลังสบถด่าเขา กำลังสาปแช่งเขา กำลังแผดคำเกลียดชังใส่เขา

หากแต่นั่น...ก็หาใช่เรื่องที่อัลเดียโน มาร์ซิโอต้องสนใจ...