เล่ห์รักอันดามัน

ฌอน คอร์เนอร์ หนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกัน เจ้าของเกาะกลางอันดามัน
คนที่ไม่เคยถูกใครปฏิเสธโดยเฉพาะผู้หญิง แต่สุดท้ายก็โดนจนได้
เขาจึงคิดรวบหัวรวบหางแม่สาวดีไซเนอร์หน้าหวานเสียเลย
ในเมื่อขอดีๆ ไม่ยอมก็ต้องใช้ไม้ตายแบบดิ้นไม่หลุดแล้วพาไปติดเกาะด้วยกัน
แล้วอะไรล่ะ ที่ทำให้เขาอยากได้หล่อนจนต้องออกทุกกระบวนท่าขนาดนี้
ทั้งที่ ชมเพลิน เป็นคนรักของน้องชาย!

ชมเพลิน หทัยสวัสดิ์ ดีไซเนอร์สาวสวยดีกรีนักเรียนนอก
เพิ่งเริ่มต้นชีวิตการงานในวงการแฟชั่นและกำลังไปได้ดี
แต่แล้วก็มีอันต้องสะดุด เมื่อมีหนุ่มลูกครึ่งทั้งหล่อและรวยมาขอแต่งงานดื้อๆ
หล่อนจะตอบตกลงได้ยังไงในเมื่อตัวเองเพิ่งอกหักมาหยกๆ
แถมไม่เท่านั้นยังมารู้อีกว่า...เขาเป็นพี่ชายแฟนเก่าของหล่อนอีกต่างหาก
แต่สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจ เมื่อถูกบีบจากทุกทิศทุกทาง!

********************************************************************/
“ชม” เขามาเคาะประตูเรียก
ชมเพลินลืมตาขึ้นมาแต่ไม่ยอมลุกไปเปิดประตู คิดว่าอีกสักพักเขาคงเลิกเคาะไปเอง
“ชม! เปิดประตู”
หญิงสาวหยิบหมอนอีกใบมาปิดหูไว้เพราะไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น คืนนี้หล่อนยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาซึ่งคงยังกรุ่นโกรธเรื่องที่หล่อนนำแผนการของเขาไปบอกกับอีกฝ่าย แม้จะรู้ในใจลึกๆ ว่าตนเองทำผิดแต่ชมเพลินก็ไม่อยากยอมรับ
แถมยังอยู่ในอารมณ์สับสนอลหม่านที่ได้รู้ว่า เขามีแผนการกำจัดครอบครัวของนนทชัยออกไปจากบริษัททั้งที่เป็นผู้ก่อตั้งมาแต่ต้น ในเมื่อถามไปแล้วแต่เขากลับบอกว่าไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น แล้วจะให้หล่อนวางใจเขาต่อไปได้อย่างไรกัน โดยเฉพาะต้องนอนกับคนที่มีแต่เรื่องร้ายๆ อยู่ในหัวทุกคืนซึ่งเป็นเรื่องที่ทำใจแทบไม่ได้สำหรับชมเพลิน
แล้วเสียงเคาะประตูก็เงียบลงหลังจากนั้นไม่นาน คนที่นอนตะแคงอยู่จึงค่อยถอนหายใจโล่งอก ที่จริงตอนนี้หล่อนอยากคุยหรือปรึกษาใครสักคนซึ่งน่าจะเป็นเกรซ แต่โทรศัพท์ก็ถูกยึดไปแล้วจึงติดต่อใครไม่ได้
แต่ชมเพลินก็โล่งใจได้ไม่นาน เมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา
“ชมเพลิน!”
ร่างเพรียวบางในชุดนอนลุกขึ้นมานั่งเหมือนติดสปริง ไม่คิดว่าเขาจะไขกุญแจเปิดเข้ามา ตาโตๆ จึงเบิกค้างเมื่อเห็นว่าเจ้าของร่างสูงใหญ่มองมาด้วยสายตาหงุดหงิดไม่พอใจ
ปัง!
หล่อนสะดุ้งกับเสียงปิดประตูที่บ่งบอกอารมณ์คนปิดแบบไม่ต้องถามไถ่อะไรกันอีก
“ผมเรียกตั้งนานทำไมไม่เปิด”
“ก็ฉัน...นอนแล้ว” หล่อนตอบเสียงเบา แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายย่างสามขุมเข้ามาหาก็รีบกระโดดลงจากเตียงทันทีแบบที่สมองไม่ได้สั่งการ
หล่อนยอมรับว่าทั้งกลัวและไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใครกันแน่คล้ายกับมีบางสิ่งเคลือบแฝงอยู่ เมื่อร่างสูงหนาก้าวตามมาอีกจึงถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติจนไปติดมุมห้องริมหน้าต่าง
“คุณฌอน...”
เสียงเล็กเบาเรียกด้วยน้ำเสียงวิงวอนคงเพราะหมดทางหนีแล้ว ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงใจอ่อนอีกตามเคย หล่อนก็เลยใช้มุกนี้จนเคยตัว
“ทำไมชอบทำให้ผมโมโหหัวเสีย” เขาถามเสียงเข้ม แต่หล่อนไม่ตอบกลับก้มหน้าลงเหมือนไม่อยากสบตา เขาจึงยื่นมือไปเชยคางขึ้นมา “บอกให้ไปนอนห้องโน้น ทำไมไม่ฟัง”
ชมเพลินตอบไม่ถูกว่าทำไมจึงได้แต่ยืนตัวลีบและพยายามเบียดกับมุมห้องจนชิด ขณะที่เขาจ้องหน้าหล่อนเหมือนไม่เคยเห็น ใบหน้าคมเข้มมีไรเคราเขียวๆ ดูถมึงทึงจนทำให้หล่อนใจแป้วมากขึ้นทุกที
“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าให้ทำหน้าที่ตัวเอง”
“เอ่อ...แต่ฉัน...”
“ไม่มีแต่...คุณก็รู้แล้วนี่ว่าต้องทำอะไร” เขาก้มลงไปกระซิบจนหน้าเกือบชิดกัน
ชมเพลินรีบหลับตาลงทันที ท่าทางเหมือนกลัวเสือตะปบทำให้เขาชะงัก เพราะฌอนไม่เคยบังคับข่มเหงใคร แต่ถ้าจะมีหล่อนก็คงเป็นคนแรก
เขากดริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มเอิบนุ่มเนียนราวกับคนหิวกระหาย เจ้าของพยายามร้องประท้วงแต่แทบไม่มีเสียงลอดออกมานอกจากเสียงอู้อี้ดังอยู่ในลำคอ พร้อมกับอาการดิ้นรนผลักไส แต่ชายหนุ่มไม่สนใจกลับใช้ร่างใหญ่หนาเบียดเข้าหาเพื่อกดร่างเล็กให้แนบติดกับผนังห้อง
หล่อนต้องยอมจำนนให้กับจุมพิตอันหนักหน่วงเพราะฝ่ามือใหญ่จับกุมลำคอไว้ไม่ให้ส่ายหน้าหนี ชมเพลินแทบทรุดลงแต่มีท่อนแขนมาโอบเอวไว้
ฌอนถอนริมฝีปากออกมาแล้วหยุดจ้องมองใบหน้าสวยอ่อนหวานที่ทำให้เขาแทบละสายตาไปทางอื่นไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็น แล้วเขาก็ทำทุกทางจนได้ตัวหล่อนมาครอง ทว่า...ตอนนี้เขาอยากได้มากกว่านั้น แต่ดูเหมือนหล่อนยังปฏิเสธ
“คุณเป็นของผม”
*********************************************************************/