รอยราคีมาร (รุ่นพ่อ-แม่ ซีรีส์ อ้อมกอด R&R)

(ลีโอ) เลโอนาดท์ โรคาซานเดอร์
หนุ่มหล่อที่มีเลือดผสมของอิตาลีและตุรกี เขาเป็นชายหนุ่มที่ทรงอิทธิพลอันดับต้นๆ ของโลก ที่ก้าวขึ้นมารับตำแหน่งประธานใหญ่ ผู้กุมบังเหียนของโรคาซานเดอร์ คอร์ปอเรชั่น กรุ๊ป ลอนดอน ด้วยวัยเพียง 36 ปี สืบทอดตำแหน่งจากผู้เป็นบิดา ‘เอเดน’ ที่วางมือแล้วไปใช้ชีวิตอยู่อิตาลีกับภรรยา ‘เมลิซ่า’ (มารดาของเลโอนาดท์)

เขาถูกจัดอันดับให้เป็นหนุ่มฮ็อตที่หล่อรวยแห่งปี ไม่ว่าจะขยับตัวไปทางไหน ก็มีสาวข้างกายไม่ว่างเว้น ทั้งดารานางแบบที่ผลัดเปลี่ยนเวียนหน้ากันมาเป็นของเล่นชั่วคราวไม่หยุดหย่อน แต่เลโอนาดท์ก็ไม่เคยให้สาวคนไหนอยู่เคียงข้างกายข้ามคืนเลยสักครั้ง! เพราะสำหรับเขาแล้ว... พวกเธอไม่มีค่าพอที่จะตื่นขึ้นมาเพื่อมองแสงอาทิตย์ของวันใหม่... พร้อมกันกับเขา!

เธอก็แค่ผู้หญิงที่ต้อยต่ำ! มิอาจเทียบกับความสูงศักดิ์ ในชาติตระกูล และความร่ำรวยของเขาได้แม้แต่นิด แต่ไยถึงได้ปฏิเสธที่จะเป็นของเขา ยิ่งเธอดิ้นหนีและหวาดกลัว มันก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะขย้ำและกลืนกิน กลิ่นสาปของเด็กสาว... ที่บริสุทธิ์ มันช่างหอมหวานและเย้าใจ จนทำให้เขาแทบคลั่ง แล้วแบบนี้จะให้เขาปล่อยเธอไป อย่างนั้นหรือ? ไม่มีทาง!!


(มะลิ) มะลิฉัตร เดือนแรม
สาวน้อยอายุ 21 ปี ใบหน้าเรียวงาม ดวงตาสีดำกลมโต ริมฝีปากบางสีแดงอมส้มอย่างเป็นธรรมชาติที่อวบอิ่มรับกับจมูกโด่งสวยได้รูป และผมที่ดำเงายาวสยายรายล้อมดวงหน้าจิ้มลิ้ม ทำให้ดูมีเสน่ห์เย้ายวนชวนหลงใหล

เธอเป็นเด็กกำพร้า ที่เติบโตมาจากศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านเดือนแรม เธอไม่เคยรู้ว่าบิดาและมารดาเป็นใคร เพราะตั้งแต่จำความได้ ก็มีเพียงคุณจันทร์ฉายหรือที่เธอเรียกว่า ‘แม่’ คอยดูแลเธอมาตลอด!

ทุกๆ วันที่ตื่นขึ้นมา เธอมีความสุขกับงานที่ทำ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแค่เมดทำความสะอาดห้องพักในโรงแรม แต่มันก็เป็นงานที่ทำให้เธอมีเงินเดือนสูงถึงสามหมื่นบาทต่อเดือน ทุกๆ อย่างมันลงตัวดีกับชีวิตของคนคนหนึ่งที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนทำงานหลังจากที่เรียนจบ

แต่แล้วอยู่ๆ ความสุขของเธอก็หายไป! หลังจากที่ได้รับสายของหัวแผนก ที่โทร. มาในเช้าของวันนั้น! วันที่ทำให้ชีวิตของเมดสาวอย่างเธอ ต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล!

คำโปรย

“ไอ้คนบ้า!” คนที่เพิ่งได้สติรีบลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องเธอด้วยสายตาหื่นๆ จึงคว้าหมอนที่วางอยู่มาปิดบังตัว ก่อนจะตะโกนด่าไปด้วยอารมณ์เขินอายปนโมโห ที่ขีปนาวุธขนาดเขื่องกำลังชี้มาที่หน้าของเธอ
“เธอยั่วฉันเองนะ!” คนหื่นกลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่ต้องหยุดชะงักอารมณ์เป็นครั้งที่สอง แล้วมานั่งโต้วาทีคนละฝั่งของเตียงแทน
‘พระเจ้า! มีงี้ด้วยเหรอวะ?’ เลโอนาดท์ถามตัวเองอย่างมึนงง
“คะ... คุณลวนลามฉัน!” เมดสาวกล่าวหาพร้อมกับกอดหมอนเอาไว้แน่น
“ฉันแค่ถอดกระโปรงเธอออก” คนหน้ามึนบอกก่อนจะหยิบหมอนอีกใบมาปิดอาวุธประจำกายอย่างเสียมิได้ ‘ให้ตายสิ! ทำไมเราต้องอายด้วยวะ’
“แล้วคุณจะถอดของฉันทำไม” เธอต่อว่าอย่างขุ่นเคือง
“ก็แล้วเวลาเธออาบน้ำ เธออาบทั้งเสื้อผ้าหรือไง?”
“ฉันอาบเองได้ แล้วคุณรู้ตัวไหมว่ากำลังล่วงเกินคนอื่น คุณเลโอนาดท์”
“พรุ่งนี้เธอก็ต้องอาบให้ฉัน ฉันก็แค่สอน... เธอก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ชายหนุ่มกลอกตาอย่างเซ็งๆ กับความต้องการที่ค้างและโด่จนปวดไปทั้งแก่นกาย
“นี่คุณคิดว่าเรื่องที่คุณลวนลามฉันเป็นเรื่องเล็กงั้นเหรอ”
“ใช่!” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่แคร์
“แต่สำหรับฉันมันคือเรื่องใหญ่” มะลิฉัตรเอ่ยพลางน้ำตาคลอขึ้นมาทันใด
“ใหญ่แค่ไหนล่ะ?” สิงโตหื่นเลิกคิ้วถามอย่างสนใจ
“ใหญ่พอที่คุณจะต้องเอาแหวนมาคุกเข่าขอเลยละ!”
“หึ! เธอนี่หวังสูงไปนะมะลิ แค่ชั่วคราวก็พอมั้ง” เลโอนาดท์ส่ายหน้าอย่างขำๆ กับน้ำเสียงจริงจังของสาวเจ้า
“คุณยังหวงอิสรภาพของคุณ ฉันก็หวงความสาวของฉันเหมือนกัน! ต่อให้ฉันจะเป็นแค่เมดที่ทำความสะอาดห้องพัก แต่อย่าลืมว่าฉันก็เป็นคนเหมือนกับคุณ!” มะลิฉัตรตอกกลับสมภารที่จ้องจะแดกไก่วัดด้วยสายตารังเกียจ
เลโอนาดท์ถึงกับนิ่งเงียบ หลังจากได้ฟังคำพูดของหญิงสาวที่ตัดพ้อ ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นผู้ชายบ้ากาม
“โอเค! ทีนี้ฉันกลับได้หรือยัง”
“กลับ!” เลโอนาดท์ทวนคำพูดด้วยสายตาขุ่นเคือง
“ใช่! ก็คุณไล่ฉันออกแล้วจำไม่ได้หรือไง? เดี๋ยวฉันจะโทร. ไปบอกหัวหน้าให้ส่งเมดคนใหม่มาทำงานแทนค่ะ” มะลิฉัตรขยายความ
“เธอ! จะ-ไม่-ไป-ไหน-ทั้ง-นั้น” เลโอนาดท์เอ่ยชัดๆ ทีละคำอย่างใจเย็น
“แต่คุณไล่ฉันออกแล้วนะ!”
“ก็เธอบอกว่าจะลาออกก่อนทำไมล่ะ”
“โอเค! งั้นฉันขอลาออกอีกครั้งแล้วกัน” มะลิฉัตรบอกอย่างไม่แคร์
“ฉันไม่ให้เธอออก!” ชายหนุ่มสวนกลับเสียงดังอย่างไม่พอใจ
“แต่ฉันอาบน้ำให้คุณไม่ได้ คุณเข้าใจไหมว่าการถูกเนื้อต้องตัวระหว่างชายหญิงที่ไม่ได้เป็น... เอ่อ... สามีภรรยากัน มันไม่ถูกต้อง!” มะลิฉัตรกลอกตาอย่างเพลียๆ ไม่รู้จะพูดยังไงให้อีกฝ่ายเข้าใจ
“ก็ไม่เห็นว่าใครจะมีปัญหาสักคน! ส่วนใหญ่รับเงินแล้วก็จบ!” สิงโตหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ
“ก็นั่นมันผู้หญิงอย่างว่า! แต่ฉันไม่ใช่!” มะลิฉัตรพยายามข่มใจให้เย็นเป็นครั้งที่ร้อย ‘ไอ้บ้าจะเอาให้ได้เลยหรือไงนะ’
“โอเค! งั้นฉันจะจ่ายเธอมากกว่าคนอื่นๆ”
“นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไง! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวโว้ย!”
“นี่เธอกล้าขึ้นโว้ยกับฉันเหรอ?” ประธานใหญ่ของโรคาซานเดอร์ คอร์ปอเรชั่น กรุ๊ป ลอนดอน ที่มีสาขานับร้อยแห่งทั่วโลก หน้าชาทันทีที่ถูกพนักงานระดับล่างขึ้นโว้ยใส่
“มากกว่านี้ฉันก็กล้า!” เมดสาวบอกอย่างทนไม่ไหว
“ตกลงเธอจะเอายังไง?”
“ฉันจะลาออก!”
“ฉันไม่ให้ออก!”
“แล้วคุณจะเอายังไง?”
“ยังไงก็ได้...แค่ได้เอา!” สิงโตหนุ่มย้ำเจตนาเสียงอ่อน
“งั้นไปหาแหวนมาคุกเข่าขอฉันแต่งงานสิ! บางทีฉันอาจจะยอมคุณ!” มะลิฉัตรยื่นข้อแลกเปลี่ยน
“หึ! ฉันให้สิบล้านค่าตัวเธอ” เลโอนาดท์ยกยิ้มมุมปากพร้อมกับจ้องมองสาวตรงหน้าด้วยสายตาแพรวพราว
“คนอย่างคุณ คงไม่มีทางรู้จักคำว่ารักหรอก! รู้อะไรไหม? ต่อให้คนที่คุกเข่าขอฉันแต่งงาน จะเป็นแค่ยามหน้าโรงแรม เงินเดือนแค่หมื่นกว่าๆ ฉันก็ยินดีจะแต่งกับเขา แม้ว่าจะไม่มีแหวนแต่งงานมาขอก็ตาม” มะลิฉัตรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เมื่อถูกอีกฝ่ายประเมินค่า...เป็นเงินตรา
“ฉันไม่ใช่ยาม! และฉันสามารถซื้อแหวนเพชรเป็นร้อยๆ วงให้เธอได้” เลโอนาดท์บอกต่ออย่างหน้ามึน ‘พระเจ้า! ให้ขนาดนี้ยังไม่พอเหรอวะ’
..................
คำเตือน! นิยายที่เขียนแนวพาฝัน-คอมเมดี้
คนเขียนก็เป็นแค่นักหัดเขียนมือสมัครเล่น
หากคุณยังไม่เคยอ่านนิยายของ โยชิตะ-ยูริ /yochita-uri
แนะนำให้ไปโหลดตัวอย่างฟรีจาก MEB
มาอ่านก่อนจะกระทำการซื้อหนังสือและอีบุ๊กนะคะ
เผื่อว่าไม่ใช่แนวที่ชื่นชอบ
ด้วยรักและหวังดี...โยชิตะ-ยูริ