ฆาตกรรมความโสด (Lover Senior)

30 ผ่านไป
32 , 33 ค่อยๆ ผ่านไป
หลงผิดคิดภาคภูมิใจ
ก่อนเดินมาถึงวันนี้
นี่คือครั้งหนึ่งที่ภูมิใจ ที่ฉันได้เป็น
โสด!

=======================

‘แอร็ดดด...’
เสียงประตูห้องพาผมหันไปดูนิดหนึ่ง นี่เราหวังอะไรวะ ไม่มีใครอยู่ตรงนั่นซะหน่อย ‘ไม่เมาเหล้าก็เมารักล่ะมั้ง’
“อย่าค่ะ เพลินจะกลับ ปล่อย!”
“คุณเมามากนะครับ ล้างหน้าล้างตาให้สางเมาก่อน เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ เพลินกลับเลยดีกว่า”
“เพื่อนคุณฝาก…”
“ก็บอกว่าจะกลับไง!
“แต่! อึก!”
เสียงทะเลาะกันดังทะลุกำแพงออกมา ผมลุ้นจนมือเปียกไปหมด กำแน่นจิกนิ้วลงเนื้อจนเจ็บช้ำ ก้าวขาละล้าละลังย้ายร่างจากผนังห้องมาสิงตรงประตูแล้ว
‘ผัวะ!’
อยู่ๆ ประตูห้องเปิดออก ผมงี้ดีดตัวหลบแทบไม่ทัน ไหนต้องมาเก๊กหน้าขรึมแสร้งไม่รู้ไม่ชี้อีก เสียงยัยอ้วนหอบหายใจ จ้องหน้าผมเหมือนโกรธเคือง ยักคิ้วถามด้วยความสงสัย เธอจ้องกลับเพ็งอยู่นั่นเองจนอาการตาลายดีขึ้น พอรู้ว่าเป็นผมเท่านั้นแหล่ะ หน้าตกตะลึงเรียกชื่อซ้ำไปซ้ำมา
‘พี่พฤกษ์!’
“ถ้าช้าอีกนาทีเดียว พี่จะเข้าไปแล้วนะ”
ผมเบือนหน้าหนี ขยับมาพิงตัวขอบประตู สูดลมหายใจเข้าลึกๆ นับเลขวนในหัวเรียกสติตัวเอง
สภาพทุลักทุเลเดินเซเพราะฤทธิ์เมา เดินลากกระเป๋าหนังแบรนด์หรูไซส์สองกิโลที่น่าจะเรียกว่าอาวุธจะเหมาะกว่า เพราะผมเหลือบเห็นสภาพอีกคนในห้อง ตอนนี้หมอนั่นนอนสลบเหมือด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพราะอะไร
“มานี่เลย!”



ทักทายต้นเรื่อง
สวัสดีค่ะ เพียงเพลินนำพาความเกรียน ความฮา แบบฉบับคนโสดมาฝากค่ะ โดยมินิซีรีย์ชุดฆาตกรรมความโสดนี้ มีด้วยกัน 2 พาร์ทนั่นคือ
- Lover Senior รุ่นพี่ที่รัก (เพลิน-พฤกษ์)
- Devil Juniors เผลอรักรุ่นน้อง (รริน-ฮอว์ค)
- Best Friend My Boy เพื่อนร้ายนายอ้วน (หวาย-เต)
แรงบันดาลใจในบทนี้มาจากความผิดหวังในความรักหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา เหตุผลเพียงเพราะว่า เราอ้วน ไม่สวย เฉื่อย เฉิ่ม นิ่งขรึม สารพัดสารพันข้ออ้างบอกเลิกในวันเก่าคือแรงผลักดันในวันนี้ หวังว่าจะตรงใจนักอ่านบ้างไม่มากก็น้อย

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ การจะกลั่นกรองมาแต่ละคำได้ยากเย็นจริงๆ ขออนุญาตปล่อยเป็นตอนเพราะไม่ค่อยมีเวลาประติดประต่อเรื่องราว แต่อยากถ่ายทอดความรู้สึกตอนนั้นเป็นตัวอักษร ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาโดยตลอด
–ขอบคุณค่ะ-
เพียงเพลิน