ชายาของอาชา

“ป่านทำได้! ป่านดูแลตัวเองได้! อาเจตน์เลิกวุ่นวายกับชีวิตของป่านสักทีเถอะค่ะ!”
“งั้นอาจะพิสูจน์ให้ดู!” แววตาวาวโรจน์ของเขาทำให้ชายาเผลอก้าวถอยหลัง และชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าปล่อยให้ความโมโหเข้าครอบงำสติของเขา และใคร่อยากจะแสดงให้หญิงสาวเห็นว่าเธอไม่ได้เก่งกาจอย่างปากว่าสักนิด
“พิสูจน์ให้เห็นไง ป่านจะได้เลิกพยศกับอาสักที!”
“มะ... อื้อ!!!”
-------------------------------------------------------

‘สมภารกินไก่วัด’ คำคำนี้ไม่เคยมีอยู่ในสมองของ ‘อาชา เกรียงไกรสกุล’ เลยสักครั้ง แม้ว่าแม่ไก่วัดแสนหวานอย่าง ‘ชายา รุ่งรัตน์’ จะแสนงดงามก็ตาม ก็ในเมื่อเขาสัญญากับพ่อของเธอว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด ในฐานะผู้ปกครอง หลังจากที่อีกฝ่ายล่วงลับไปเพราะช่วยชีวิตของเขา แต่เมื่อแม่สาวน้อยของเขากำลังจะโบยบินไปโดยไม่รู้ทิศทางเพราะถูกคนเจ้าชู้ล่อลวง อาชาก็ไม่อาจทนอยู่เฉยได้ ชายหนุ่มอ้างเหตุผลว่าที่ขัดขวางทุกวิธีทางเพราะต้องการปกป้อง ‘เด็กในปกครอง’ ของเขา แต่ไม่รู้ทำไมการพยายามปกป้องชายาจึงได้กลายเป็นการ ‘ทวงบุญคุณ’ อันแสนเร่าร้อนไปได้ และเพราะมันช่างเป็นการทวงบุญคุณที่เร้าใจจนเกินจะห้ามไว้ ชายหนุ่มจึงกักเก็บเธอในฐานะ ‘นางบำเรอ’ ที่มีวันหมดอายุ จนกว่างานวิวาห์ระหว่างเขากับคู่หมั้นจะมาถึง
------------------------------------------------------

“เดี๋ยวค่ะ! ไหนว่าถ้าป่านยอมอาบน้ำให้ อาเจตน์จะไม่ทำอะไรป่านไงคะ” ชายาทวงถามความเป็นธรรม แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับมากลับเป็นแววตาที่เร่าร้อนด้วยเพลิงปรารถนาที่ยากจะดับ
“ก็ป่านทำหน้าที่ตัวเองได้ไม่ดี และอีกอย่าง... อาบอกว่าแค่ ‘อาจจะ’ ไม่ได้บอกจะปล่อยเสียหน่อย” คนที่ถูกความต้องการแสนร้อนแรงครอบงำสติชี้แจงอย่างเอาแต่ใจ
“แต่... อื้อ!” แต่อาชาไม่ได้ใจดีมากพอที่จะเปิดโอกาสให้เธอได้หาข้อโต้แย้ง ชายหนุ่มทาบริมฝีปากลงไปยึดครองเรียวปากนุ่มของเธออย่างถือสิทธิ์ กักกั้นทุก ๆ คำประท้วงที่กำลังจะหลุดออกมา