รอยพิศวาสไร้รัก

“ถ้าผมไม่มาจะรู้หรือว่าซิงเกิลมัมบ้านนี้มันง่ายแบบนี้ แต่ก็นะผมไม่แปลกใจเมื่อกี้เธอยังอ่อนระทวยในอ้อมกอดผู้ชายอีกคนหนึ่ง และไม่นับนายเป็นเอก ไม่รู้ว่าได้อะไรกลับไปบ้างตอนมันมา”
“อดัม!”
“ครับ”
ฉันเลือดขึ้นหน้ามากกว่าเดิมเมื่อเขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า มองอย่างดูถูก ฉันเดินไปหาเขา
“คุณเข้าใจถูก ผู้ชายที่มาบ้านนี้ต้องมีอะไรกลับไปให้นอนฝันดีแน่ ยกเว้นบางคนที่มีครอบครัวอย่างมากก็ได้แค่แตะฉันนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น”
“คุณ” คราวนี้เขาหน้าแดงบ้าง
“นายเป็นบ้าอะไร เมาหรือไงห๊า” แอริคเข้าไปหาน้องชาย ฉันพยายามไม่ร้องไห้ทั้งที่กำลังเสียใจกับคำดูถูกจากคนที่ฉันรักเขามาก แอริคขอโทษฉันลากอดัมที่เหมือนจะเมามายออกไปจากบ้านฉัน ฉันมองเขาด้วยความโกรธ เกลียดค้านกับหัวใจ แอริคหันมาขอโทษอีกครั้ง ฉันปิดปากพยักหน้าบอกให้รู้ว่าไม่เป็นไร แต่คำพูดก่อนอดัมขึ้นรถทำฉันเข่าแทบทรุด เขาปากร้าย ร้ายที่สุด
“ถ้าผมไม่มีเมียป่านนี้คงหมดแรงอยู่ที่ห้องคุณแน่ๆ ผมแน่ใจ ผมรู้คุณชอบจูบของเรา ส่วนเรื่องคุณกับคนอื่นๆ นั้นผมไม่อยากคิดถึง ผมไม่ถือ คนไม่มีสามีก็อย่างนี้ คงอดอยากปากแห้ง”
ฉันเดินหนีเข้าบ้านไม่อยากมองสายตาแอริคที่แทบถลนออกจากเบ้าเมื่อมองน้องชายเขา