เทพบุตรครุฑา

ร่างหนาเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็วอุ้มร่างบางไปโยนบนแท่นบรรทมแล้วตามขึ้นมาทาบทับพร้อมกับใช้มือหนาปิดปากอิ่มมิให้ส่งเสียง
"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าเป็นของข้า...อย่าคิดว่าข้าจะยอมง่ายๆ!"
เสียงดุโกรธกัดกรามเอ่ยด้วยความขุ่นเคืองจ้องตาคนใต้ร่างเขม็ง

"อื๊อ!..อื้ออ...ทะ..ท่านพี่..มันมิใช่...อื๊ออ!"
นาคีสาวพยายามดึงมือหนาออกเพื่อจะอธิบายแต่มิทันจะกล่าวจบมือหนาก็ปิดปากเอาไว้อีกครา
"มิใช่อันใด..ข้าเห็นกับตาของข้า...ยังจะกล่าวว่าเจ้ามิได้มีอันใดกับวรายุภักดิ์กระนั้นหรือ?"
ใบหน้างามที่ถูกปิดปากพยายามพยักหน้าบอกวิงวอนด้วยสายตาให้ครุฑาหนุ่มยอมเชื่อ

"เยี่ยงนั้นข้าต้องพิสูจน์ด้วยตนเองเสียแล้ว"
อารมณ์หึงหวงที่รุนแรงของรัชทายาทหนุ่มบดบังความเชื่อใจจนสิ้น..มีเพียงความโกรธเคืองและต้องการครอบครอง

"อื้อ!...อึ๊!..อื้อออ!"
ร่างบางตาลุกโพลงด้วยความตื่นตระหนกส่ายหน้ารัวพยายามห้ามปรามครุฑาหนุ่ม
"หากเจ้ารักข้า...ก็ต้องยอมเป็นของข้า"
มือหนารวบแขนทั้งสองข้างของนางไว้เหนือศรีษะปากร้อนประกบปิดกลีบปากแดงระเรื่อบดขยี้อย่างดุดัน...แล้วปลดเปลื้องดึงทึ้งภูษาผ้าผ่อนทุกชิ้นออกจากเรือนร่างงามก่อนจะกลับมาปลดเปลื้องในส่วนของตนจนเปลือยเปล่าทัดเทียมกัน

"อื้อ!..แฮ่กๆ...พะ..พี่บดินทร์..อย่า.."
ร่างบางหอบสะท้านเมื่อเกือบจะขาดอากาศหายใจจากการจุมพิตอันเร้าร้อนจนอีกฝ่ายต้องถอนจูบเพื่อให้ได้สูดอากาศเข้าไป
"อย่าห้ามข้าเสียให้ยาก...คืนนี้เจ้าต้องเป็นของข้า"
ปากร้อนประกบปิดอีกครั้งแต่อ่อนโยนขึ้นกว่าเดิมมืออุ่นกอบกุมทรวงอกอิ่มพร้อมๆกับช่วงล่างที่พยายามบดเบียดอย่างแนบชิดที่สุดจนความวาบหวามแล่นพล่านไปทั้งกายนาคีสาว..ปากอุ่นร้อนลากไล้ลงมาที่ซอกคอขบเม้มอย่างจงใจให้เกิดร่องรอย

"อึ๊...อื้อออ...พี่..บดินทร์..อื้มมม"
คนใต้ร่างเริ่มอ่อนยวบด้วยความสะท้านไหวจากทุกสัมผัส..ครุฑาหนุ่มยังคงลุกไล่เรือนร่างขาวเนียนยิ่งสัมผัสยิ่งปรารถนาจนแทบควบคุมมิได้

"หอมหวาน..เย้ายวนที่สุด"