คมดอกรัก

“คุณพาฉันขึ้นมาบนนี้ทำไม”

นี่ไม่ใช่คำถามแรกที่คีรติพูดกับเขา
เธอถามเขาตั้งแต่เมื่ออยู่ในลิฟต์
แต่เขาไม่มีท่าทีจะตอบเธอแม้สักคำ
เธอไม่กล้าไปยืนอยู่ใกล้รั้ว
ซึ่งกั้นระหว่างความเป็นและความตายตรงหน้า
เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างท้าทาย

“ไม่มายืนตรงนี้ล่ะ”

คีรติจะไม่มีวันสืบเท้าเข้าไป
เธอยืนอยู่ในพื้นที่ที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด

“เอาน่า มาเถอะ”

“ฉันยืนอยู่ตรงนี้แหละดีแล้ว”

“ทำไมถึงคิดว่าดีล่ะ?”

เขาหันมาถาม
ใบหน้าที่เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าออกจะหล่อเหลาแบบนั้น
แต่กลับไม่ชวนให้เคลิ้มตามสักนิดเดียว
เขาหล่อเหลือร้าย แล้วก็ร้ายจริงๆ นั่นแหละ
หรือจะเป็นเพราะคำพูดของผู้เป็นยายที่ยังดังกลบหู

- ‘แกไม่ต้องไปเสวนากับมัน มันเป็นคนชั่ว!
คนชั่วที่ทำพ่อตาย!
คนอย่างมันไม่มีทางหวังดีกับใครหรอก
แกจำคำพูดฉันไว้เถอะ!’ -

“กำลังยืนคิดอะไรอยู่”

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องที่ฉันคิดหรอก”

“คุณกำลังลังเลที่จะอยู่ข้างๆ ผม”

“ฉัน...ฉันแค่...”

“ในหัวของคุณคงจะมีแต่คำพูดของคุณยาย”

เธอได้ยินเสียงเขาถอนใจ

“เพราะฉันเชื่อว่าท่านรักฉัน”

“แล้วคุณเชื่อมั้ยว่าผมก็รักคุณ”

“คุณพูดเพ้อเจ้ออะไร?”

* * * * * * * * * * * *
ไ พ ลิ น วิ ล า ศ
คื อ ป้ อ ม ป ร า ก า ร ห รู ห ร า
ที่ ร อ วั น ล่ ม ส ล า ย
ค น ที่ อ ยู่ ก็ ต้ อ ง อ ยู่ เ ห มื อ น ต า ย
ค น ที่ ต า ย ก็ ค ล้ า ย ยั ง มี ชี วิ ต
สิ ง ส ถิ ต อ ยู่ ใ น ค ว า ม ฝั น ข อ ง ค น แ ก่ ใ จ ร้ า ย
ไ ม่ ย อ ม ไ ป ไ ห น เ สี ย ที !
* * * * * * * * * * * *