หอมกลิ่นกฤษณา

“ปู่ใหญ่ของคุณเขายังไม่ได้บอกอะไรเลยหรือไง”
“ค่ะ ฉันทราบแล้ว” ใบหน้างามเชิดขึ้นอย่างถือดี
“แล้วจะเอายังไงล่ะ จะยอมเป็นหลานที่แสนดี แต่งงานกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าตามใจปู่ หรือจะบอกให้พ่อคุณจัดการเสีย ถ้าคุณจะตามใจปู่ใหญ่ของคุณก็ช่วยบอกผมด้วย จะได้ปฏิบัติตัวได้ถูก”
“ถามแต่ฉัน แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะคะ” คนเก่งยังไม่ยอมเสียท่าง่ายๆ
“ผมน่ะเหรอ” เขาเหยียดยิ้มหยันตัวเอง “ความคิดของผมไม่นับหรอก มันไม่สำคัญอะไร ถ้าปู่ใหญ่ของคุณต้องการให้ผมแต่งงานกับคุณ ผมก็คงเลี่ยงไม่ได้”
“เลี่ยงไม่ได้งั้นหรือคะ คุณคิดว่าฉันอยากแต่งกับคุณนักหรือไง!”
“งั้นคุณก็ไม่ต้องแต่ง บอกให้พ่อคุณจัดการปู่ใหญ่ของคุณเสียให้พ้นทาง จะเป็นไรไปแค่คนแก่คนเดียว”
“คุณพลากร คุณนี่ใจร้ายมาก ปู่ใหญ่เลี้ยงคุณมานะคะ” กฤษณาร้องตะโกนใส่หน้าเขา แต่ไม่ทันที่จะได้สาดคำพูดร้อนแรงกว่านั้นใส่ใบหน้าคมสันเย็นชา หล่อนก็โดนเขารวบแขนเข้าประชิดตัว
“แล้วจะเอายังไง ไม่ต้องมาคอยย้ำหรอกว่าต้นตระกูลคุณน่ะมีบุญคุณท่วมหัวผมแค่ไหน ผมตอบแทนแน่ ตอนนี้เลยก็ยังได้!”